Ο Κυριάκος Μητσοτακης ξεπερνάει τον Κανελλόπουλο με την «αμυντική» συμφωνία που συνήψε με τους Αμερικάνους. Τους κλείνει το μάτι «ιδού η χώρα σας», εκχωρώντας το δικαίωμα να εγκαθιστούν τις βάσεις τους ανά την επικράτεια, στον αιώνα τον άπαντα.

 https://www.anoixtoparathyro.gr/ενώ-αυξάνει-διεθνώς-η-αποδοκιμασία-γι/

Του Γ. Λακόπουλου

 Όποιος μετέχει στην πολιτική με ρόλο πρωταγωνιστή συχνά βρίσκεται αντιμέτωπος με συνδέσεις που παραπέμπουν σε πρότυπα άλλων πολιτικών- της διεθνούς σκηνής συνήθως.

Αν είναι θετικά, τα καρφιτσώνει το πέτο του.  Σαν τον Καραμανλή που κάποιοι παραλλήλιζαν με τον Ντε Γκωλ. 

Αλλά ο μακαρίτης Παναγιώτης Κανελλόπουλος δεν θα μπορούσε ποτέ να καρφιτσώσει την περίφημη φράση του στον Πιουριφόι: «Ιδού ο στρατός σας».

Η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη δώσει δείγματα προσομοίωσης της πολιτικής της προσομοίωσης και τον Όρμπαν, αλλα πλέον βρίσκεται αντιμέτωπη με το στιγματισμό της ως «κυβέρνησης μακαρθισμού».

Ο Τζόζεφ Ρέιμοντ Μακάρθι, ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής γερμανικής  καταγωγής, καθολικός και ιησουΐτης, έμεινε στην Ιστορία για τις «έρευνες κατά της κομμουνιστικής διείσδυσης» στις ΗΠΑ και τις μεθόδους πολιτικής εξόντωσης των «υπόπτων».  

Φλερτάρουν με τα πιο αντιδημοκρατικά πρότυπα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτοπροσδιορίζεται ως «φιλελεύθερος πολιτικός και τάσσεται κατά των περιορισμός αλλά μονίμως τους νομοθετεί και στην στην πράξη ρέπει διαρκώς προς το αντίθετο: αυταρχισμός, έλεγχος ζωτικών νευρώνων της εκτελεστικής εξουσίας, εξαγορά, αλλά και απόπειρες εξόντωσης των ΜΜΕ, παρακολουθήσεις δημοσιογράφων, κατάλυση θεσμών και επιστροφή στους κανόνες της «συλλογικής ευθύνης» είναι κάποιες από τις επιδόσεις του.

Είναι εκλεγμένος πρωθυπουργός, αλλά συλλέγει παράσημα που τον στέλνουν στο πειθαρχείο της Ιστορίας. Ή της διεθνούς δημοσιογραφίας αν κρίνουμε από όσα του καταλογίζουν για τις επαναπροωθήσεις και το διαβόητο πλέον άρθρο 191 του  Ποινικού Κώδικα.

Π.χ., αφού μιλήσαμε για τον Πιουριφόι, ξεπερνάει τον Κανελλόπουλο με την «αμυντική»  συμφωνία που συνήψε  με τους Αμερικάνους. Τους κλείνει το μάτι «ιδού η χώρα σας», εκχωρώντας το δικαίωμα να εγκαθιστούν τις βάσεις τους ανά την επικράτεια, στον αιώνα τον άπαντα.

Κάποιοι υπουργοί του φλερτάρουν με τα πιο αντιδημοκρατικά πρότυπα στην Ευρώπη. Σαν τον Σαλβίνι, τις αντιλήψεις του οποίου κοπιάρουν, σαν την Λεπέν, με την οποία ένας τουλάχιστον έχει προσωπικές σχέσεις, και σαν τα καθεστώτα εικονικού κοινοβουλευτισμού στην Ουγγαρία και την Πολωνία, τα οποία καταδικάζει διαρκώς η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επι των ημερών του η Ελλαδα καταδικάζεται από ευρωπαϊκούς και άλλους οργανισμούς για τη συμπεριφορά σε ό,τι αφορά την ενημέρωση, τους πρόσφυγες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η πιο πρόσφατη καταδίκη ήλθε από τον Πάπα Φραγκίσκο, επί ελληνικού εδάφους, ακόμη και για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ωστόσο ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να κοπιάρει όλο και πιο σκληρούς -υπόλογους -της Ιστορίας. Όπως ο Αμερικάνος γερουσιαστής  έμεινε αξέχαστος για το οργιαστικό κυνήγι μαγισσών.

Λογω της έντασης των ημερών πέρασε μαλλον στο ντούκου η απίστευτη φράση του στη Βουλή- με αφορμή μια απρεπή διακοπή του από τον βουλευτή Πολάκη:

«Με αντιεμβολιαστές δεν συνομιλώ».

Η αναπαράσταση του περιστατικού αποκαλύπτει μια πλευρά της πρωθυπουργικής νοοτροπίας που δεν αρμόζει στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

 Υποτίθεται ότι αυτή την περίοδο προσπαθεί να πείσει όσους πολίτες αποφεύγουν τον εμβολιασμό να αλλάξουν γνώμη. 

Αλλά η αντίδρασή του ακόμη και στον  Πολάκη είναι ακατανόητη όταν αποκαλεί «αντιεμβολιαστή» έναν εμβολιασμένο. 

Δείχνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η πράξη του εμβολιασμού,-  για την οποία προσπαθεί να πείσει, άσχετα αν όπως το κανει μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα έχει.

Στοχεύει στο  … φρόνημα των πολιτών -αυτή τη φορά όσων είναι, λανθασμένα ασφαλώς, χωρίς εμβόλιο ή και κατά του εμβολίου. 

Νομικά έχει περιθώριο να επιβάλει υποχρεωτικό εμβολιασμό, κατά τις συνταγματικες ερμηνείες που κυκλοφορούν. Δεν το κάνει για να μην θίξει ομάδες στις οποίες ψηφοθηρει .

Αλλά η στάση του υποδηλώνει ότι δεν του αρκεί να εμβολιαστούν οσοι το αποφεύγουν. Τους χρησιμοποιεί για να εμβαθύνει τον διχασμό, που ο ίδιος προκάλεσε με την  πολιτική του σ’ αυτό το θέμα.  

Ουσιαστικά παροτρύνει σε εκδηλώσεις κοινωνικού αυτοματισμού εναντίον μιας μερίδας πολιτών που απλώς ασκούν το δικαίωμά τους μην εμβολιαστούν- ή αντιτίθεται για λόγους νοοτροπίας, υστέρησης ή θρησκοληψίας.

Είναι στοιχείο προερχόμενο από ανατριχιαστικά καθεστώτα να παροτρύνει τους πολίτες να τους αντιμετωπίζουν σαν λεπρούς  και αποσυνάγωγους, συλλήβδην ως «δημόσιο κίνδυνο». Στις Δημοκρατίες η ευθύνη είναι αποκλειστικά ατομική υπόθεση.

Αφού ο ίδιος -μετά την υιοθέτηση του «μη σώσουν» από υπουργό του- βάζει τον πήχη της αποδοκιμασίας στο επίπεδο του » δεν συνομιλώ» -σα να πρόκειται για ιδιωτική του υποθεση- ποιο ακριβώς μήνυμα στέλνει στους άλλους; 

Η Δημοκρατία δεν είναι πάντα απαραίτητη…

Δεν ξέρουμε αν ο Μακάρθι έσωσε την Αμερική από τους κομμουνιστές. Το σίγουρο είναι η αντιγραφή της πρακτικής του στο Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, από τον Μητσοτάκη, δεν του επιφυλάσσει και πολύ κολακευτική θέση στην Ιστορία.

Αλλά όπως συμβαίνει συνήθως στου μηχανισμούς αυταρχισμού, κοντά στους βασιλικούς φυτρώνουν και οι γλάστρες. 

Εν προκειμένω ο αντιπρόεδρος του Παν. Πικραμένος, δεν έχασε την ευκαιρία για απεχθές κήρυγμα περιορισμού στη δημοκρατία και στα ατομικά δικαιώματα, με δικαιολογία την «προστασία» της ανθρώπινης ζωής, με τη φράση: «Θα προτιμούσα να σώσω μια ανθρώπινη ζωή παρά να πω ότι υπήρξα δημοκράτης».

Προφανώς στον πλανήτη του πρώην δικαστικού -που δεν είχε πρόβλημα να δηλώσει το αδιανόητο,»είμαι φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη» – που κατέχει θέση άεργου  αντιπροέδρου, δεν είναι νοητό να είναι και δημοκράτης και να σώζει ζωές, και κατασκευάζει ένα πλαστό  δίλημμα για να «αποδειχθεί χρήσιμος».  Προβάλλοντας ότι η Δημοκρατία δεν είναι πάντα απαραίτητη…

Δεν ξέρουμε πόσο έχει ωφελήσει την οικογένεια Μητσοτάκη  η φιλία του και πόσο χρήσιμος είναι στην σημερινή κυβέρνηση ως Νο 2- στα χαρτιά. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι σοφό να προκαλεί τη Δημοκρατία και την  Ιστορία να ασχοληθούν μαζί του…