Η είδηση του βασανιστικού θανάτου της οκτάχρονης έπαιξε στην αρχή της εβδομάδας σε πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1.
Παρ’ όλο που ήδη από την πρώτη σύνδεση οι ρεπόρτερ του σταθμού και ο δικηγόρος της οικογένειας που βγήκε στα κανάλια μίλησε με λεπτομέρειες για το περιστατικό, η κοινή γνώμη έμεινε σχεδόν ασυγκίνητη.
Ένα οκτάχρονο παιδί ψυχορραγούσε επί ώρες σφηνωμένο σε μια βαριά πόρτα εργοστασίου και δεν ασχολήθηκε σχεδόν κανείς.
Ούτε εκτενή ρεπορτάζ έγιναν, ούτε ο δικηγόρος της οικογένειας ήταν συνέχεια στα τηλεπαράθυρα, ούτε ειδικοί σχολιαστές βγήκαν να πουν τη γνώμη τους, ούτε η ΕΛ.ΑΣ., ούτε κανένας καταιγισμός αναρτήσεων στα σόσιαλ μίντια ακολούθησε.
Κανένα πληκτρολόγιο δεν αγανάκτησε πριν το τέλος της εβδομάδας.
Ήταν όλοι/ες πολύ απασχολημένοι με τον Σερβετάλη και την αποχώρησή του από την παράσταση, ενώ για το Ρομά κοριτσάκι που σταυρώθηκε από την αδιαφορία συμπολιτών μας στο Κερατσίνι δεν δάκρυσε κανείς.
Μόνο όταν διέρρευσαν τα βίντεο και πήρε οπτική εικόνα η απανθρωπιά και πιστοποιήθηκε η τραγωδία στα μάτια των χρηστών άρχισε να δείχνει κάποια αντανακλαστικά, έστω και δειλά, το Τουίτερ.
Τι φταίει; Ο ρατσισμός ενάντια στους Ρομά, που δεν υφέρπει απλά, αλλά χαίρει κυβερνητικής νομιμοποίησης μετά τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, είναι μια αιτία.
Τα υψηλά νούμερα νεκρών από την πανδημία που καταγράφονται καθημερινά και επιβάλλουν μια εξοικείωση στις καθημερινές απώλειες εκατοντάδων συνανθρώπων μας είναι μια άλλη.
Η αδιαφορία και η απόλυτη έλλειψη αλληλεγγύης στη νέα συνθήκη της πανδημίας και του εγκλεισμού -ακόμα και εθελοντικού- που επιβάλλει είναι ακόμα μία.
Αδιανόητο είναι όμως ότι, όπως αδιαφόρησαν οι υπάλληλοι και η εταιρεία του εργοστασίου αφήνοντας αβοήθητο το μικρό Ρομά παιδί, αντίστοιχα απέστρεψε το βλέμμα και η κοινωνία του Διαδικτύου.
Αντιμετώπισαν το μικρό παιδί σαν να ήταν ένα ανθρώπινο σκουπίδι που εξαιτίας του χάλασε η πόρτα και κανείς δεν ήθελε ούτε να πλησιάσει για να το «ακουμπήσει».
Τις ευθύνες που βαραίνουν κάποιους μάλλον δεν θα τις μάθουμε ποτέ, αν κρίνει κανείς και από την αποτρόπαια αδιαφορία που συνόδευσε την τραγωδία.
Ένα πέπλο ένοχης σιωπής θα καλύψει τα πάντα και η λέξη ευθύνη θα πέσει στα θύματα, όπως αρχικά έγινε και στη δολοφονία του Ζακ.
Με τρομάζει η σκέψη της συνήθειας του θανάτου, της εξοικείωσης με τη φρίκη, της απόλυτης αδιαφορίας για ένα κοριτσάκι που επί ώρες βασανίστηκε μέχρι να ξεψυχήσει.
Πέθανε όπως έζησε, μακριά από τον πολιτισμό των βαρβάρων, χωρίς να μάθουμε καν το όνομά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου