Υπάρχουν πολλές μέθοδοι λογοκρισίας:
Να μη δημοσιευτεί το ενοχλητικό κείμενο (πχ άρθρο της Ελ. Ακρίτα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ),
να ζητηθεί εκ προοιμίου από τον/την δημοσιογράφο να αποφύγει ή να γράψει κάτι συγκεκριμένο (σύνηθες),
να είναι τόσο σαφώς δηλωμένη η "γραμμή" του ΜΜΕ και τόσο προφανείς οι συνέπειες ανυπακοής που να προκύπτει φαινόμενο αυτολογοκρισίας (συνηθέστερο),
να επιβάλλει εκ των υστέρων κυρώσεις ο θιγόμενος, να τιμωρείται ο απείθαρχος συντάκτης με υποβάθμιση ή περιθωριοποίηση.
Υπάρχει και η μέθοδος Μητσοτάκη:
Να εξαφανίζεται ό,τι δεν του αρέσει.
Είναι η περίπτωση της συνέντευξής του στην Washington Post.
Ετσι, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μεγάρου Μαξίμου "έθαψε" το απόσπασμα στο οποίο η δημοσιογράφος τον πίεζε να απαντήσει για την απαράδεκτη διάταξη του Ποινικού Κώδικα που ποινικοποιεί απόψεις εφόσον βλάπτουν τη δημόσια υγεία, την άμυνα της χώρας κοκ με το πρόσχημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων.
Επειδή στο εσωτερικό της χώρας ελέγχουν τα πράγματα στην ενημέρωση και δεν κινδυνεύει ο πρωθυπουργός να βρεθεί αντιμέτωπος με τόσο ενοχλητικές ερωτήσεις, στόχος είναι οι ξένοι δημοσιογράφοι που δεν τον αντιμετωπίζουν με δέος σαν να στέκονται απέναντι στον Μωυσή.
Κανένα δελτίο ειδήσεων δεν μετέδωσε αυτό που με εντολή Μητσοτάκη εξαφανίστηκε.
Ούτε γίνεται συζήτηση σε θεσμικό επίπεδο για τους κινδύνους που εγκυμονεί για την ποιότητα της δημοκρατίας ο περιορισμός της ελευθερίας του τύπου και η τόσο απροκάλυπτη χειραγώγηση της ενημέρωσης.
Εάν ο πρωθυπουργός μπορεί να κόβει και να ράβει τις συνεντεύξεις του κατά βούληση και ανενόχλητος, προφανώς μπορεί και να γίνει Εξεταστική για τη λίστα Πέτσα χωρίς τον Πέτσα.
Οπως λέει και ο Ιονέσκο στο έργο που συζητιέται αυτές τις μέρες λόγω της αποχώρησης του Α. Σερβετάλη, "γιατί να μην γίνω ρινόκερος; Άλλωστε μου αρέσουν οι αλλαγές"..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου