«Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΛΕΨΕ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΕΖΗΣΕ ΟΜΩΣ ΚΙ ΕΦΥΓΕ ΜΟΝΟΣ Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

ΕΦΥΓΕ ΑΔΙΚΑ

Αντίο στον δικό μας Αχιλλέα

«Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι. Γιόρτασα με πρωτότυπο τρόπο τα γενέθλιά μου... 

Επειδή "η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθεί", να είστε σίγουροι πως εγώ θα περιμένω, και αν έρθει, θα την πιάσω από το μαλλί»...

Με αυτά τα λόγια ευχαριστούσε ο Αχιλλέας Παναγούλης τους φίλους του στο Facebook που του είχαν ευχηθεί για τα 38α γενέθλιά του τον περασμένο Νοέμβριο. 

Χθες τα ξημερώματα, ένα τροχαίο του στέρησε τη ζωή. Ο δικός μας άνθρωπος, ο φίλος, ο καλός συνάδελφος δεν είναι πια ανάμεσά μας...

Είχε μόλις σχολάσει από τη δουλειά του, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, όταν ξεκίνησε να πάει στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Τον τελευταίο καιρό βρισκόταν δίπλα στους απολυμένους δημοσιογράφους της ΕΡΤ, τους οποίους συνέδραμε όπως μπορούσε. Περίπου 20 λεπτά αργότερα βρισκόταν στη λεωφόρο Μεσογείων, έτοιμος να διασχίσει τον δρόμο για να μπει στο Ραδιομέγαρο. Δεν πρόσεξε ότι το φανάρι ήταν κόκκινο, δεν είδε το αυτοκίνητο που ερχόταν. Η πρόσκρουση ήταν μοιραία.

Ο Αχιλλέας Παναγούλης γεννήθηκε το 1974 στη Λάρισα, όπου και μεγάλωσε. Στα 18 του έφυγε για να σπουδάσει στα ΤΕΙ Πληροφορικής στη Θεσσαλονίκη. Μετά ήρθε στην Αθήνα για να εκπληρώσει το όνειρό του, να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Τον Ιανουάριο του 2003 προσελήφθη στο «Εθνος» ως συντάκτης ύλης της βραδινής βάρδιας. Επίπονη και σκληρή δουλειά, την οποία υπηρέτησε με συνέπεια. Βαθιά πολιτικοποιημένος, συμμετείχε στις διαδηλώσεις, όπου κατέγραφε με την κάμερά του τα γεγονότα, ενώ όνειρό του ήταν να ετοιμάσει ντοκιμαντέρ για τον ισπανικό Εμφύλιο. «O "δρόμος", ήταν που του άρεσε. Ούτε τα γραφεία, ούτε το όνομα. Ο δρόμος, μόνον ο δρόμος!», έγραψε ο φίλος και συνεργάτης του, φωτογράφος Σπύρος Τσακίρης.

Ανακοινώσεις για τον θάνατό του εξέδωσαν η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ.

ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ

Τελευταία καληνύχτα

Ηταν ο νυχτερινός μας συντάκτης. Ηταν επίσης εδώ και 10 χρόνια και ο πρώτος αναγνώστης της εφημερίδας. Και μάλιστα αυστηρός. Αν έβρισκε κάποιο λάθος έσπευδε να το διορθώσει. Και τις σημαντικές ειδήσεις κατά τη διάρκεια της νύχτας αυτός τις διαχειριζόταν. 

Ομως ο Αχιλλέας ήταν πολλά παραπάνω.

 Ηταν ο φίλος, ο σύντροφος, ο αγωνιστής. 

Οταν έβλεπε την αδικία δεν άντεχε, η έκρηξη δεν αργούσε να 'ρθει. 

Τον πειράζαμε.

 Στην αρχή θύμωνε, αλλά στην πορεία μαλάκωνε και μας απαντούσε. 

Πάντα ετοιμόλογος. 

Του λέγαμε πως το ονοματεπώνυμό του ήταν «βαρύ»: Αχιλλέας Παναγούλης. 

Δύο ονόματα γεμάτα ιστορία. Αυτό το «βάρος», καλέ μου φίλε, νομίζω ότι το σήκωσες επάξια. Το τίμησες και το σεβάστηκες.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΩΠΙΔΗΣ

Ο δικός μας Αχιλλέας

Ο «δικός μας Αχιλλέας» δεν ήταν ποτέ «δικός μας». Αντικομφορμιστής, διεκδικητικός, προσκολλημένος σε ιδέες που δεν χωρούσαν διαφωνία.

Ο «δικός μας Αχιλλέας» ήταν πάντα «δικός μας» για να καλύψει συνάδελφο, να θυσιάσει την ώρα ξεκούρασής του για εμάς.

Ο «δικός μας Αχιλλέας» ήταν παρών όταν οι πορείες τον καλούσαν μαζί με την κάμερά του, για να εκφράσει την αγωνιστική πλευρά του.

Ο «δικός μας Αχιλλέας», όμως, δεν θα ήθελε την αγιοποίηση. Ετσι κι αλλιώς ποτέ δεν τα πήγε καλά με τα Θεία. Δεν θα ήθελε να απεραντολογούμε σε ένα κομμάτι χαρτί.

Ετσι κι αλλιώς η ώρα πέρασε, είναι 10 παρά τέταρτο, είναι η ώρα που έρχεται ο Αχιλλέας για τη βάρδιά του. Εμείς τον περιμένουμε...

ΝΙΚΟΣ ΣΙΓΑΛΟΣ

Αυτά που ξέραμε για σένα...

Ξέραμε πολλά για τον Αχιλλέα. Ξέραμε ότι πήγαινε σχεδόν κάθε μέρα τον τελευταίο καιρό, μετά τη νυχτερινή του βάρδια στο «Εθνος», στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων.

Ξέραμε ότι είχε αφιερωθεί στις κινητοποιήσεις των πρώην εργαζομένων της ΕΡΤ και ότι είχε έντονη πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα σε οργανώσεις, φορείς και ότι ήταν ακόμη και εθελοντής δασοπυροσβέστης και και...

Το πιo τραγικό από όλα για τη ζωή του Αχιλλέα το μάθαμε με τον θάνατό του. Οτι ήταν τελείως μόνος του, χωρίς συγγενείς και οικογένεια, ορφανός από νωρίς, τον είχε μεγαλώσει η γιαγιά...

Τόσο μόνος που στο νοσοκομείο για να γίνει η αναγνώρισή του κλήθηκε η συνάδελφος που καλύπτει το αστυνομικό ρεπορτάζ...

Το πιο τραγικό από όλα το μάθαμε με τον θάνατο του Αχιλλέα.

Οτι είμαστε τόσα χρόνια συνάδελφοι, περνάμε ώρες πολλές ο ένας δίπλα στον άλλον στα γραφεία της εφημερίδας και δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον...

ΜΑΙΡΗ ΜΠΕΝΕΑ

Αιώνιος έφηβος

Το γραφείο του Αχιλλέα ήταν χθες άδειο. Οι άνθρωποι που εργάστηκαν χρόνια μαζί του δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν ότι έφυγε για πάντα. Για τον ξαφνικό και άδικο θάνατό του πενθούμε όσοι τον γνωρίσαμε στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή.

Μείναμε πολλές φορές μέχρι το ξημέρωμα στην εφημερίδα περιμένοντας την εξέλιξη των γεγονότων. Πρόλαβε λάθη. Συγκράτησε εκρήξεις. Στάθηκε συμπαραστάτης σε προσωπικές δυσκολίες. Υπήρξε ενεργός πολίτης, υπεύθυνος δημοσιογράφος, άδολος συνάδελφος. Ηταν ένας αιώνιος έφηβος.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ

Δεν πρόλαβε...

Δύσκολα, μέσα σε λίγες λέξεις, μπορείς να γράψεις ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στον φίλο και συνάδελφο Αχιλλέα. Βαθύτατα Δημοκράτης, Αριστερός με Α κεφαλαίο. 

Από την πρώτη μέρα του «μαύρου» στην ΕΡΤ, καθημερινά ξενυχτούσε μαζί με τους εργαζόμενους, στάθηκε αλληλέγγυος, βοηθώντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο που ήξερε. Κουβαλώντας πάντα μαζί του τη φωτογραφική κάμερα, μεταφέροντας εικόνες και βίντεο από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

Πολλές φορές συζητούσαμε για τα σχέδιά του, τις αγωνίες του αλλά και τις ανησυχίες του για το εάν μπορεί να δημιουργηθεί μια μεγάλη Αριστερά. Δεν πρόλαβε... να κάνει πράξη τα όνειρά του. Καλό ταξίδι, Αχιλλέα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ TΣΟΥΤΣΙΑΣ

Δύο τρεις κουβέντες, πάντα πολιτικού περιεχομένου, αλλάζαμε, κάποτε που τύχαινε να συναντηθούμε στην εφημερίδα με τον Αχιλλέα. 

Δεν πρόκειται να το επαναλάβουμε ποτέ, γιατί πριν χαράξει η μέρα χτες, το σκοτάδι του θανάτου άρπαξε βίαια και για πάντα τον Αχιλλέα. 

Γύρω στις τέσσερις η ώρα πριν το χάραμα, έχοντας τελειώσει τη βάρδιά του στην εφημερίδα όπου ήταν νυχτερινός συντάκτης ύλης, πήγαινε στην κατειλημμένη από τους εργαζόμενους ΕΡΤ για να τους συμπαρασταθεί. 

Ακριβώς εκεί, στη Μεσογείων, έξω από την ΕΡΤ, καθώς διέσχιζε πεζός τον δρόμο για να περάσει απέναντι και να μπει στο ραδιομέγαρο, το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. «Άνδρας 39 ετών νεκρός από τροχαίο δυστύχημα» 

- κάπως έτσι θα περιγραφεί το περιστατικό.

Ψυχρά. 

Αποστειρωμένα. 

Χωρίς σύνδεση με την ΕΡΤ, το κλείσιμό της από την κυβέρνηση, την κατάληψή της από τους εργαζόμενους, την αλληλεγγύη προς εκείνους που μάχονται, τον ιδιαίτερο ρόλο κάποιων πρωτοπόρων προοδευτικών ανθρώπων στην έκφραση της συμπαράστασης προς εκείνους που αγωνίζονται να σώσουν τη δουλειά τους. 

Ο Αχιλλέας ανήκε σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το γνωρίζαμε σχεδόν όλοι στο «Εθνος» και όχι μόνο στην εφημερίδα. Δεν υπήρχε κοινωνικός αγώνας που να μην τρέξει να συμμετάσχει. Δεν υπήρχε διαδήλωση προοδευτικού χαρακτήρα που να μην πάρει μέρος.

Μόλις ερχόταν στην εφημερίδα, οι συνάδελφοι με την πρώτη ματιά καταλάβαιναν αν έπεσαν ή όχι δακρυγόνα στη διαδήλωση από το αν τα μάτια του Αχιλλέα ήταν κόκκινα ή όχι - γιατί ποτέ δεν βρισκόταν στα «ασφαλή μετόπισθεν». 

Πάντα στην πρώτη γραμμή. 

Την πολιτικοποίηση του Αχιλλέα και την ανιδιοτελή συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες την ξέραμε ακόμη και όσοι απλώς τον γνωρίζαμε. 

Το τρομερό γεγονός του θανάτου του όμως άφησε όλη την εφημερίδα αποσβολωμένη, καθώς μάθαμε αυτό που ίσως γνώριζαν ελάχιστοι φίλοι του. 

Πόσο μόνος έζησε αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος έφυγε μόνος πάνω στον ανθό της ζωής του, την ώρα που πήγαινε να κάνει για μία ακόμη φορά αυτό στο οποίο την είχε αφιερώσει: να δείξει με την παρουσία του την αλληλεγγύη του σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποίηση. 

Δεν είχε δική του οικογένεια, δεν είχε αδέλφια, δεν είχε γονείς.

Δεν υπήρχε κανένας συγγενής να καλέσει η αστυνομία για να κάνει αναγνώριση του νεκρού. Κλήθηκε συνάδελφος από την εφημερίδα να εκπληρώσει αυτό το βαρύ καθήκον, αλλά προηγήθηκε ο διασώστης υπηρεσίας της ΕΡΤ, ο οποίος αναγνώρισε φυσικά τον Αχιλλέα που κάθε μέρα σχεδόν ήταν κοντά τους. 

Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ρίγος όταν άκουσα σοκαρισμένο συνάδελφο να διηγείται κάτι που είχε ακούσει τον Αχιλλέα να λέει κάποτε: 

«Αν χάσω τη δουλειά μου, δεν θα έχω ούτε ένα πιάτο φαΐ να φάω!» 

Μόλις τώρα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου, αλλά δωρική περιγραφή της πραγματικότητας. Δεν υπήρχε ούτε μάνα, ούτε αδερφή, ούτε γιαγιά, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός, ούτε παππούς να του βάλει ένα πιάτο φαΐ να φάει. 

Ο Αχιλλέας καταλάβαινε πολύ καλύτερα από τον καθένα μας γιατί έπρεπε να πάει να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους που αγωνίζονται να κρατήσουν τις δουλειές τους ή να βελτιώσουν τη ζωή τους. 

Αυτός ήξερε.

Εμείς δεν ξέραμε το μεγαλείο της ψυχής του για να προλάβουμε να του εκφράσουμε ταπεινά την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας όσο ήταν ζωντανός. 

Το σημαντικό για τον Αχιλλέα ήταν ότι τη σύντομη ζωή του την έζησε γεμάτος από «τον έπαινο του δήμου» που λέει κι ο ποιητής, γιατί τα πλούτη του Αχιλλέα ήταν τα αισθήματα ευγνωμοσύνης κι ελπίδας που έβλεπε στα μάτια εκείνων των εργαζομένων στους οποίους συμπαραστεκόταν κυριολεκτικά κάθε μέρα.

Η μνήμη του Αχιλλέα θα είναι ένα ακόμη άσβεστο κερί σε κάθε διαδήλωση. 

Μία ακόμη κραυγή που θα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη.

 Ένας ακοίμητος «μετρητής συνειδήσεως» για όσους τον γνώρισαν και θέλουν να συνεισφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο ίδιος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. 

Όσοι θέλουν, μπορούν να τον τοποθετήσουν στις συνειδήσεις τους. 

Πρέπει όμως να έχουν υπόψη τους όσοι το αποφασίσουν αυτό, ότι οι Αχιλλείς αυτού του τύπου δεν αφήνουν ποτέ κανέναν να κοιμάται ήσυχος τον ύπνο του δικαίου όσο γύρω μας επικρατεί κοινωνική αδικία!»