Πόση αλαζονεία χρειάζεται για να τοποθετήσει μια κυβέρνηση επικεφαλής στον μεγαλύτερο κρατικό καλλιτεχνικό φορέα έναν άνθρωπο ο οποίος βαρύνεται με δύσοσμες υποθέσεις; Πόση βεβαιότητα ατιμωρησίας, για να συνεχίζει κάποιος να διαπράττει επί δεκαετίες τα ίδια εγκλήματα από όλο και πιο προβεβλημένες θέσεις; Πόσο αντίληψη βαθέος καθεστώτος, ώστε όλοι οι παραπάνω να θεωρούν ότι δεν θα βρεθούν ποτέ να απολογούνται για τίποτα;
Μετά τον χώρο του αθλητισμού, οι αποκαλύψεις θυμάτων για σεξουαλική και εργασιακή κακοποίηση επεκτάθηκαν και στο χώρο του πολιτισμού. Η Σοφία Μπεκατώρου άνοιξε ένα δρόμο σε αυτό που ονομάστηκε «ελληνικό #metoo».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Σ. Μπεκατώρου έκανε την συγκεκριμένη καταγγελία και μάλιστα δημόσια. Ήταν όμως η πρώτη φορά που σύσσωμο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα αντιμετώπισαν το θέμα όπως θα πρεπε να αντιμετωπίζονται όλα τα θύματα: με εμπιστοσύνη στο θύμα και απομόνωση του θύτη. Το ίδιο συνέβη και με τις επόμενες καταγγελίες, με τον Π. Φιλιππίδη να «κόβεται» από την ΕΡΤ και τον Γ. Κιμούλη να «κόβεται» από το Φεστιβάλ Αθηνών. Τι συνέβη όμως όταν από το #metoo περάσαμε στην εν Ελλάδι… υπόθεση Επστάιν; Εκεί τα βλέμματα πάγωσαν…
Ω της υποκρισίας! Οι καταγγελίες για αποπλάνηση ή/και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, εφήβων ή νέων, με το πρόσχημα της «μύησης στο θέατρο» από τον Δ. Λιγνάδη υπήρχαν ήδη πολλά χρόνια πριν.
Η φήμη κυκλοφορούσε, ονόματα κυκλοφορούσαν. Μαζί κυκλοφορούσαν και οι διαδόσεις για «υψηλή κάλυψη» του προσώπου που προέβαινε στις πράξεις αυτές, τόσο υψηλή ώστε όχι μόνο να συνεχίζει ατιμώρητος για πολλά χρόνια, αλλά να αμείβεται με τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και τη στήριξη του πρωθυπουργού και της προέδρου της Δημοκρατίας στο έργο του.
Η πράξη της Σοφίας Μπεκατώρου, όσο κι αν έτυχε αξιοποίησης από μια κυβέρνηση που ενώ στρέφει το τιμόνι ακροδεξιά, αρέσκεται να παρουσιάζει κατά διαστήματα ένα «φιλελεύθερο» προσωπείο (η ενορχήστρωση της υποδοχής του «πρώτου ανοιχτά γκέι υφυπουργού» ήταν μια τέτοια στιγμή, που έμελλε να δείξει τα όριά της ακριβώς μόλις ο εν λόγω υφυπουργός στρατεύτηκε, μαζί με όλο το υπόλοιπο απαράτ, στον αγώνα της συγκάλυψης αυτής της υπόθεσης), ήταν όντως θαραλλέα και έφερε αποτελέσματα.
Αποτελέσματα που ξεπέρασαν κατά πολύ αυτό που η κυβέρνηση –και συνολικά το πολιτικό σύστημα- μπορούσαν να αντέξουν.
Τελικά, δεν είναι όλα τα θύματα ίσα… Παρά τις προηγούμενες παραινέσεις στα θύματα να μιλήσουν, στην υπόθεση Δ. Λιγνάδη η παραίνεση ήταν να βγάλουν το σκασμό.
Η ίδια η Υπουργός Πολιτισμού Λ. Μενδώνη μίλησε για «ανθρωποφαγία» και «φήμες», ενώ συνέχισε να αναμασά το «δεν έχω καταγγελίες στο γραφείο μου» ακόμη και μετά την κατάθεση συγκεκριμένης υπόθεσης στον Εισαγγελέα! Κι όταν το πράγμα δεν μπορούσε άλλο να καλυφθεί, η παραίτηση του Δ. Λιγνάδη ήλπιζαν ότι θα αποτελέσει σανίδα σωτηρίας.
Όχι για να διασωθεί κάποιο τρωθέν κύρος –δε φαίνεται να νογάνε από αυτά- αλλά κυρίως για να εστιαστεί η υπόθεση σε ένα μόνο πρόσωπο.
Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μεμονωμένες υποθέσεις, ούτε με ένα μόνο πρόσωπο. Έχουμε να κάνουμε με μια δύσοσμη υπόθεση εκμετάλλευσης ανηλίκων και νέων, είτε ως αποπλάνηση είτε ως κακοποίηση, με τη χρησιμοποίηση μιας θέσης εξουσίας (είτε αυτή του καθηγητή στο Αρσάκειο είτε του καθηγητή στο Εθνικό Θέατρο).
Μια υπόθεση που προφανώς στηρίζεται σε μια μακρά παράδοση εξουσιαστικών σχέσεων στο χώρο της τέχνης, που πρέπει να σπάσει εδώ και τώρα, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Αφορά μια 25ετία δράσης, τόσο σε ιδιωτικά σχολεία όσο και στο χώρο του θεάτρου.
Εμπλέκει περισσότερα πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου αλλά και της πολιτικής και της πανεπιστημιακής ελίτ της χώρας, είτε ως δρώντες είτε ως συγκαλύπτοντες.
Το πρόσφατο ρεπορτάζ από τη ΓΑΔΑ, που έφερε στην επιφάνεια την πιθανή ύπαρξη «κυκλώματος εκμετάλλευσης ανηλίκων από βαλκανικές χώρες» θύμισε σε όλους τη χρονική «σύμπτωση» με την άλλη υπόθεση που βαρύνει τη ΝΔ, αυτήν του πρώην βουλευτή της Νίκου Γεωργιάδη, ο οποίος στηρίχτηκε μέχρι τέλους από το κόμμα του.
Υπάρχει πράγματι κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και θα σπάσει μόνο αν η ίδια η κοινωνία, οι οργανωμένοι φορείς της, τα σωματεία και οι συλλογικότητές της, καταφέρουν να υποστηρίξουν τα θύματα για να πουν τι πραγματικά συνέβη και να το σταματήσουν. Η εξουσία των θυτών μοιάζει πανίσχυρη όταν τα θύματα είναι μόνα. Καταρρέει όμως σαν χάρτινος πύργος όταν η φωνή των θυμάτων πολλαπλασιαστεί μέσα από την αλληλεγγύη. Η υπόθεση μόλις ξεκινά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου