Η comme il faut αντιπολίτευση: «Ησυχία! Ο ΣΥΡΙΖΑ κοιμάται!» του Ανδρέα Παναγόπουλου

;

http://newpost.gr/blogs/5e3b127b24b78f69764a30de/i-comme-il-faut-antipoliteysi-isyhia-o-syriza-koimatai

Αντιπολίτευση comme il faut και με το «σεις και με το σας» δεν υφίσταται πλέον ούτε καν στην πάλαι ποτέ ευρωπαϊκή και φλεγματική Βρετανία

Είναι κάποιες φορές που οι ανακοινώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν λιγότερη οξύτητα από όση είχαν ανακοινώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ όταν συγκυβερνούσαν με τη Νέα Δημοκρατία ή των ΑΝΕΛ όταν συγκυβερνούσε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τόνοι «μαλώματος» και διαπιστώσεις αδυναμιών, ένα μάλλον μαλακό τράβηγμα του αυτιού προς γνώση και συμμόρφωση αντί για μία δομική αντιπαράθεση σημείο προς σημείο.

Και με ένα επιπλέον αρνητικό χαρακτηριστικό:
 τη βραδύτητα.
Αντιπολίτευση σε slow-motion.

Και τι θα πει «δεν θα κάνω ό,τι έκανε η Νέα Δημοκρατία όταν ήταν αντιπολίτευση;
Άσχημα της βγήκε αυτή η τακτική της Νέας Δημοκρατίας;

Όταν κάθε της στέλεχος έβγαινε στο man-to-man με τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι μαζί, με τρομερή ομαδικότητα εξαπέλυαν επιθέσεις εναντίον όλων, από τον Καρανίκα μέχρι την Μπατζιάνα και χτυπώντας σαν το χταπόδι από τον Μαδούρο μέχρι τη Συμφωνία των Πρεσπών, καθημερινές, εορτές και αργίες;

 Έγινε κυβέρνηση με 40%;
Έγινε!
Αρα δεν δικαιούται να μιλάει κανείς για λάθος τακτική γιατί θα είναι όπως κάποτε που κατηγορούσαν την Εθνική Γερμανίας για αντιαθλητική συμπεριφορά και σκληρό παιχνίδι όταν σήκωνε τα κύπελλα…
Όχι;

Όμως το θέμα δεν είναι το τι έκανε ή δεν έκανε η Νέα Δημοκρατία αλλά το τι είδους αντιπολίτευση κάνει ή (κυρίως) δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα που εκπροσωπεί το 32% των πολιτών.

Αν εξαιρέσει κανείς τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό έχοντας στην πρώτη γραμμή της μάχης την Εφη Αχτσιόγλου αλλά και τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος ο οποίος επιμένει να φέρει το θέμα στη Βουλή, στην «Ωρα του Πρωθυπουργού», στα περισσότερα από τα άλλα θέματα «κρατάει τη μπάλα» μάλλον χαμηλά αποφεύγοντας σουτ στην εστία.
Τόσο εντός όσο και εκτός Βουλής.

Βεβαίως κάποιος θα μπορούσε να επικαλεστεί διάφορες δικαιολογίες γι’ αυτή την ήπια, έως και άνευρη αντιπολιτευτική στάση.
Μία είναι το «μούδιασμα» από την ήττα της 7ης Ιουλίου.
 Δικαιολογία που όμως αδυνατίζει μήνα με το μήνα όσο απομακρυνόμαστε από τον Ιούλιο. Πόσο δηλαδή θα κρατήσει ακόμη το πένθος;
  Κανά χρόνο;

Μία άλλη είναι η εκ των πραγμάτων εσωστρέφεια λόγω επικείμενου Συνεδρίου το οποίο και θα επισφραγίσει τη διεύρυνση και ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Παράταξη (αν θα είναι τελικά αυτό το όνομά του), πράγμα που μπορεί να ενδιαφέρει πολύ τα στελέχη, ίσως και τα μέλη αλλά μάλλον αφήνει αδιάφορους τους ψηφοφόρους που δεν είναι ούτε μέλη ούτε στελέχη.

Το γιατί η προσυνεδριακή περίοδος έπρεπε να κρατήσει εννέα μήνες και να μην έχει τελειώσει ήδη από το περασμένο Φθινόπωρο δεν είναι ευεξήγητο.

Μία τρίτη δικαιολογία, ίσως η πιο σοβαρή, είναι ότι επειδή ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας θητεύσει ως κυβέρνηση κατανοεί τη δυσκολία αντιμετώπισης μεγάλων προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό-προσφυγικό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η προκλητικότητα του γείτονα, η βαθιά κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τα προβλήματα της οικονομίας, δεν θέλει να υψώνει «εύκολες» αντιπολιτευτικές κορώνες.

 Κατανοητή δικαιολογία, όχι όμως και επαρκής.
 Διότι σε αυτά ακριβώς τα θέματα θα έπρεπε να αναδείξει τις διαφορές του με τη Νέα Δημοκρατία και να προϊδεάσει για το αυριανό –αν και όποτε- κυβερνητικό του πρόγραμμα.

Από το «πετροβολώ τα τζάμια» σαν να είμαι κόμμα διαμαρτυρίας που δεν διεκδικεί την εξουσία, μέχρι το «δεν θα κάνω αυτό που μου έκαναν» υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις και αποχρώσεις δράσεων και αντιδράσεων.

Η πιο απογοητευτική στάση, ιδιαίτερα για όλους εκείνους τους πολίτες οι οποίοι θεωρούν ότι βάλλονται από τη σημερινή διακυβέρνηση είτε ψήφισαν είτε όχι ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές είναι μία αντιπολίτευση πολύ καθώς πρέπει, πολύ comme il faut…

Κι εδώ κρύβεται ένας πραγματικά μεγάλος κίνδυνος όχι μόνο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά για ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, από της παρυφές της Κεντροδεξιάς έως την Αριστερά: η απογοήτευση από κυβέρνηση και μείζονα αντιπολίτευση να μετατραπεί σε αγανάκτηση και οργή που θα ωθήσει κομμάτια της κοινωνίας προς την αποχή και την παραίτηση ή ακόμη χειρότερα, προς την άκρα δεξιά.

Αν νομίζει  ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει το 32% και η ΝΔ, το 40% στο τσεπάκι τους , κάνουν αμφότεροι μέγα λάθος. Έχουμε δει μεγαλύτερα ποσοστά να τα παίρνει ο άνεμος και κόμματα να εξαερώνονται μέσα σε λίγα χρόνια, αν όχι και μήνες.

Όπως λάθος ήταν, είναι και παραμένει η θεωρία του «ώριμου φρούτου» και της αυτογενούς κατάρρευσης του αντιπάλου. Αντίθετα, εκείνο που συχνότερα συμβαίνει είναι η κοινωνία –ιδιαίτερα όταν αγανακτήσει- να γίνεται κύμα που προσπερνά τους υφιστάμενους κομματικούς σχηματισμούς.

Με άλλα λόγια: Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο ένας από τους δύο ισχυρούς πολιτικούς πόλους και ως κόμμα εξουσίας οφείλει να ξυπνήσει και να κάνει δυναμική αντιπολίτευση εκπροσωπώντας όσους τον ψήφισαν αλλά και όσους αποδοκιμάσουν σήμερα ή μεθαύριο την κυβερνητική πολιτική, προτείνοντάς τους ταυτόχρονα μία εναλλακτική και ξεκάθαρη πρόταση διακυβέρνησης όποτε κι αν γίνουν εκλογές.

Άλλωστε αντιπολίτευση comme il faut και με το «σεις και με το σας» δεν υφίσταται πλέον ούτε καν στην πάλαι ποτέ ευρωπαϊκή και φλεγματική Βρετανία.