Ο... βέβηλος κ. Βερναρδάκης-ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ

-------------------

 

http://www.efsyn.gr/arthro/o-vevilos-k-vernardakis

ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ

Ρίγη αγανάκτησης προκάλεσαν στην αντιπολίτευση και σε πολλά μέσα ενημέρωσης οι δηλώσεις του υπουργού Χρ. Βερναρδάκη για τα ΜΜΕ και τη σχέση τους με πολιτικούς κύκλους και οικονομικά συμφέροντα.

Κόμματα που διέπρεψαν στο άθλημα της διαπλοκής,
που επέτρεψαν να καθιερωθεί ένα καθεστώς ανομίας,
που παραβίασαν χωρίς ενδοιασμό το Σύνταγμα,
που οργάνωσαν επιχειρήσεις διάσωσης των Μέσων με βάση τον ανεξέλεγκτο και χωρίς εγγυήσεις δανεισμό,
αλλά και δημοσιολόγοι από τους πιο προβεβλημένους που εδώ και ένα χρόνο ανησυχούν σφόδρα για το επίπεδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα και προειδοποιούν την κοινή γνώμη για τους κινδύνους που καραδοκούν εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης στην περιοχή της ενημέρωσης, εντόπισαν προθέσεις ολοκληρωτισμού και, κατά τη συνήθειά τους, παρέπεμψαν για τις αναγκαίες συγκρίσεις στη Βόρεια Κορέα, στη Βενεζουέλα, στον Γκέμπελς και στον Στάλιν. 

Ομως ούτε τα κόμματα ούτε οι αρθρογράφοι έκαναν το αυτονόητο.
 Δεν παρέθεσαν δηλαδή την πλήρη δήλωση, αλλά αποσπάσματα,
 και μάλιστα κατάλληλα πειραγμένα, ώστε να φανεί πως η οργή τους για τη βέβηλη παρέμβαση Βερναρδάκη είναι φυσιολογική.

Τι είπε ακριβώς ο υπουργός;
«Μια από τις βασικές παθογένειες της δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην Αμερική και στην Ευρώπη, είναι η αυτονόμηση συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών κύκλων διά μέσου των ΜΜΕ, τα οποία δεν είναι δημοκρατικά και κάνουν κατάχρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ενημέρωσης. Προφανώς χρειάζεται ρύθμιση. Τι ρύθμιση;
Αυτό είναι ένα άλλο θέμα».

Εξωφρενικό;
Πρωτοφανές;
Αποψη που μόνον ένας Γεωργαλάς (ο θεωρητικός της χούντας) θα είχε εκστομίσει; Προετοιμάζεται το έδαφος για να επιβληθεί γύψος στη χώρα;
Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από τη δημιουργία υπουργείου Αλήθειας (δεν θα μπορούσε να λείψει από την παρέλαση ο Οργουελ);
Ναι, αυτά και πολλά άλλα ειπώθηκαν και γράφτηκαν.

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο Βερναρδάκης υιοθετούσε και περιελάμβανε στη δήλωσή του και τη γνωστή φράση του Ουμπέρτο Εκο (για να σας προλάβω, ο Ιταλός στοχαστής και συγγραφέας ούτε σταλινικός είναι ούτε βεβαίως φασίστας) ότι «οι σύγχρονες δικτατορίες δεν επιβάλλονται με τα τεθωρακισμένα, αλλά με τις τηλεοράσεις».
Τα ύστερα του κόσμου.

Η αστική τάξη θα τα μάζευε και θα έφευγε άρον άρον από τη χώρα και οι πιο αποφασισμένοι οπαδοί του φιλελευθερισμού και της αβλαβούς Αριστεράς θα έβγαιναν στην παρανομία για να αντισταθούν στη νέα δικτατορία με όλα τα μέσα – φυσικά και με τη βία την οποία πάντως καταδικάζουν απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Για να σοβαρευτούμε.
Ο Βερναρδάκης δεν είπε κάτι πρωτότυπο.

Ανάλογες θέσεις, ίσως πιο προωθημένες και πιο «εμπρηστικές», έχουν διατυπώσει πολλοί πριν απ’ αυτόν. Και δεν αναφερόμαστε στους ορκισμένους εχθρούς του συστήματος (Ραμονέ, Μπουρντιέ, Τσόμσκι, Τραβέρσο, Νέγκρι, Ζίζεκ), αλλά σε ανθρώπους που ουδείς μέχρι τώρα έχει διανοηθεί να κατηγορήσει για ροπή προς τον εξτρεμισμό και τον αριστερισμό. Ενδεικτικά:

● «Κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση θέτω στον ευατό μου το ερώτημα σε ποιον ανήκει ο τηλεοπτικός σταθμός που παρακολουθώ» (Νιλ Πόστμαν, «Βήμα» 27-5-2001).

● «Οι δημοκρατίες μας κινδυνεύουν από τον θρησκευτικό φανατισμό, αλλά και από τα μίντια, και κυρίως από την τηλεόραση που μανιπουλάρει τους ανθρώπους» (Τζιοβάνι Σαρτόρι, «Τα Νέα» 3-11-2005).

● «Πρόκειται για μια εξουσία τεράστιας εμβέλειας, η οποία, στο όνομα της “ελευθεροτυπίας”, έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει και υποβάλλει έμμεσα και επιτηδείως τη θέλησή της, δηλαδή ουσιαστικά τη θέληση εκείνων στους οποίους ανήκουν ή ελέγχουν ή χειρίζονται τα συγκεκριμένα ΜΜΕ» (Αριστόβουλος Μάνεσης, «Αυγή» 21-5-1995).

● «Η δημοκρατίας μας είναι φαλκιδευμένη λόγω του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.
 Κι αυτό επειδή ουσιαστικό στοιχείο της δημοκρατίας είναι η ισηγορία, η ίση ευχέρεια του κάθε πολίτη να εκφράσει δημόσια τη γνώμη του…
Πού είναι η ισηγορία, όταν μονοπωλούν την έκφραση πολιτικής γνώμης ορισμένοι πολίτες, απλώς επειδή καθορίζουν το πρόγραμμα;» (
Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, «Τα Νέα» 2-3-2006).

● «Ετσι σήμερα η ιδιωτική τηλεόραση προκαλεί ανυπολόγιστη πολιτισμική, παιδευτική, κοινωνική, ηθική και εθνική ζημιά, τόσο που η κρατική τηλεόραση να φαντάζει σήμερα πραγματική όαση, με χαμηλή θεαματικότητα και υψηλή προσφορά»
(Γ. Μπαμπινιώτης, «Το Βήμα» 6-2-1994).

● «Σε μια δημοκρατία δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμία ανεξέλεγκτη πολιτική εξουσία.
Ομως η τηλεόραση έχει γίνει σήμερα κολοσσιαία εξουσία, μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι είναι δυνητικά η πιο σημαντική απ’ όλες τις εξουσίες, σαν να έχει αντικαταστήσει τη φωνή του Θεού. Και θα συνεχίσει να είναι για όσο καιρό θα ανεχόμαστε τις καταχρήσεις της.

Η τηλεόραση απέκτησε ευρεία εξουσία στους κόλπους της δημοκρατίας.
 Καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει, αν δεν δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την παντοδυναμία»
(Καρλ Πόπερ, «Τηλεόραση: κίνδυνος για τη δημοκρατία», σελ. 39, εκδόσεις Λιβάνης).

Συμπερασματικά:
Οταν για ένα τόσο σοβαρό θέμα μπαίνεις στη συζήτηση διαλυμένος από το μίσος και τυφλωμένος από το πάθος, όπως έκαναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ορισμένα μέσα ενημέρωσης, ακόμη κι αν είναι βάσιμες ορισμένες ανησυχίες σου, εκτίθεσαι.