Με πλειοδοσία «κοινωνικού αυτοματισμού» από τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη, κατά τα πρότυπα του ομολόγου του Βίκτορ Όρμπαν, με λαϊκίστικες κορώνες για «συνδικαλιστές που αυθαιρετούν» και για «απεργίες που ταλαιπωρούν τους πολλούς», συσκοτίζοντας ταυτόχρονα με τους μηχανισμούς προπαγάνδας τα ουσιώδη, δηλαδή την ισοπέδωση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, η κυβέρνηση προχωρά αύριο στην κατάθεση του επίμαχου νομοσχεδίου του υπουργείου Ανάπτυξης στη Βουλή.
Δεν είναι υπερβολή αν ισχυριστεί κανείς ότι το τυπικά «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο εμπεριέχει ένα «εργασιακό Μνημόνιο», που ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό το νομοθετικό πλαίσιο που με εξαιρέσεις κανονικότητας λειτούργησε με την έξοδο από το τρίτο μνημονιακό πρόγραμμα τον Αύγουστο του 2018. Και οδήγησε τουλάχιστον 15 κλάδους σε επεκτάσεις κλαδικών συμβάσεων εργασίας, με απτό αποτέλεσμα τους αυξημένους μισθούς για σχεδόν 220.000 εργαζόμενους.
Με τις προηγούμενες παρεμβάσεις, αλλά και τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου, επανέρχεται μια νέα «μνημονιακή» πραγματικότητα, που συνοπτικά έχει ως εξής:
Τι θίγει το νομοσχέδιο
Όπως είναι γνωστό, στο σχέδιο νόμου περιλαμβάνονται πολλαπλές δυνατότητες εξαίρεσης επιχειρήσεων από τις κλαδικές συμβάσεις αν επικαλεστούν ή όντως αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Επιπροσθέτως προβλέπεται ειδικός όρος εξαίρεσης των κλαδικών συμβάσεων για επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας, νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Ακόμα υπερισχύει η επιχειρησιακή σύμβαση αν η επιχείρηση είναι σε καθεστώς πτωχευτικής διαδικασίας, εξωδικαστικού συμβιβασμού ή οικονομικής εξυγίανσης.
Επίσης αυτόματη θα είναι η εξαίρεση αν υπάρχει τοπική κλαδική σύμβαση, η οποία υπερισχύει της εθνικής κλαδικής ή της ομοιοεπαγγελματικής συλλογικής σύμβασης.
Η πλήρης ανατροπή των κλαδικών συμβάσεων ολοκληρώνεται με τα σοβαρά εμπόδια που μπαίνουν στην επεκτασιμότητά τους.
Πιθανό αποτέλεσμα αυτών των παρεμβάσεων θα είναι οι μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, που σε συγκεκριμένους κλάδους (π.χ. ξενοδοχοϋπάληλοι) μπορεί να αγγίξουν ακόμα και το 40%!
Συμβάσεις Μνημονίου!
Ουσιαστικά το πολυνομοσχέδιο επαναφέρει τη «μνημονιακή κανονικότητα» του 2014 στους μισθούς, καθώς, πέραν του κατώτατου μισθού, καμία αμοιβή μέσω συλλογικών και κλαδικών διαπραγματεύσεων δεν είναι πλέον εξασφαλισμένη. Και αυτό καθώς κάθε επιχείρηση μπορεί να ζητεί εξαίρεση και ολόκληρες περιοχές ή οικονομικοί κλάδοι να διαμορφώνουν ένα διαρκές «μισθολογικό ντάμπινγκ» ρίχνοντας τους μισθούς (από τα 850 ή τα 1.000 ευρώ) στα κατώτατα όρια των 650 ευρώ μεικτά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι υπάρχει συγκεκριμένη πρόβλεψη στο πολυνομοσχέδιο σύμφωνα με την οποία ακόμα και ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας μπορεί να λαμβάνει απόφαση να μην επεκταθεί μια κλαδική συλλογική σύμβαση (ακόμα και αν καλύπτει το 51% των εργαζομένων του κλάδου), στην περίπτωση που θεωρεί ότι μπορεί να βλάψει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας!
Τι αλλάζει από τον Αύγουστο του 2018
Να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε φροντίσει με τους Νόμους 4472 και 4475 του 2017 να βάλει ως όριο λήξης της αναστολής των συλλογικών συμβάσεων που προέβλεπαν προηγούμενες μνημονιακές διατάξεις.
Συγκεκριμένα διόρθωσε τον μνημονιακό Νόμο 4024/2011 και συγκεκριμένη διάταξή του που προέβλεπε την αναστολή των κλαδικών συμβάσεων όσο διαρκούσε η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Με άλλα λόγια έβαλε «φρένο» στην επ' αόριστον αναβολή του 2011.
Με τις συγκεκριμένες διατάξεις του 2017 επέτρεψε «την επεκτασιμότητα των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας», τον μηχανισμό δηλαδή της υποχρεωτικής εφαρμογής τους για όλους τους εργαζόμενους ενός κλάδου από το σύνολο των εργοδοτών του κλάδου και ανεξαρτήτως, αν οι τελευταίοι είναι μέλη ή όχι της εργοδοτικής οργάνωσης που υπέγραψε τη συλλογική σύμβαση εργασίας.
Η ακύρωση της Διαιτησίας
Το δεύτερο μεγάλο πλήγμα αφορά τη Διαιτησία. Τον Αύγουστο του 2018 με συγκεκριμένη διάταξη προβλεπόταν, έστω υπό όρους, η πρόσβαση των εργαζομένων, των σωματείων, των ομοσπονδιών στη Διαιτησία του ΟΜΕΔ.
Ο εργαζόμενος ή τα σωματεία και οι ομοσπονδίες δεν θα έχουν τη δυνατότητα προσφυγής σε ένα ανεξάρτητο θεσμικό όργανο (όπως είναι ο ΟΜΕΔ). Συγκεκριμένα η προσφυγή στη Διαιτησία φαντάζει αδύνατη (!) αν το ένα μέρος (δηλαδή ο εργοδότης) αρνηθεί να προσέλθει στη μεσολάβηση (πρώτο στάδιο) οδηγώντας έτσι τη συλλογική διαπραγμάτευση σε αδιέξοδο. Αυτός που αρνείται τη μεσολάβηση και υπονομεύει τη Διαιτησία δεν έχει καμία επίπτωση και έτσι το άλλο μέρος της μεσολάβησης (δηλαδή ο εργαζόμενος) εγκλωβίζεται και δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.
Ο έλεγχος συνδικάτων και απεργιών
Προφανής στόχος της κυβέρνησης είναι η παρεμπόδιση με κάθε τρόπο των συνδικάτων από το να προκηρύσσουν απεργίες. Με το εφεύρημα της «ηλεκτρονικής ψηφοφορίας» και το επιχείρημα για «ανεμπόδιστη καθολική συμμετοχή των εργαζομένων», επιχειρείται η απαξίωση των συνδικαλιστικών διαδικασιών. Και η μετατροπή μιας ζωντανής συνδικαλιστικής συμμετοχικής διαδικασίας σε εκφυλιστική διαδικασία απλής (ηλεκτρονικής) ψηφοφορίας από το σπίτι ή, ακόμα χειρότερα, από τη δουλειά, ενδεχομένως και με παρέμβαση, κρυφή ή φανερή, του εργοδότη.
Επίσης προβλέπεται η δημιουργία ενός ηλεκτρονικού μητρώου για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων και των εργοδοτών με στόχο την οργάνωση ενός μητρώου μελών για κάθε συνδικαλιστική οργάνωση με ακριβή αριθμό συμμετεχόντων σε αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου