Η ελληνική Δεξιά, με εξαίρεση ίσως τα πρώτα χρόνια της ΝΔ και του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού» του Καραμανλή, δεν είχε ποτέ βαθιές ιδεολογικές επεξεργασίες.
Εντάξει, κάθε αρχηγός που αναλάμβανε το τιμόνι του κόμματος έδινε και τον τόνο. Όμως, ακόμη κι αυτό, το ότι τα ιδεολογικά- πολιτικά χαρακτηριστικά ενός προσώπου δίνουν το ιδεολογικό στίγμα ενός ολόκληρου κόμματος, δείχνει πόσο ρηχές ήταν οι πολιτικές επεξεργασίες στη ΝΔ. Ο Ράλλης υπερασπίστηκε τον χαρακτήρα της ΝΔ ως «αστικού κόμματος», με τον Αβέρωφ απέκτησε σκληρά δεξιά χαρακτηριστικά, ο Μητσοτάκης ξεκίνησε ως «αντι-Ανδρέας» και μετά το «πασπάλισε» με ολίγη από φιλελευθερισμό.
Ο ιδεολογικός «χυλός» συνεχίστηκε με το λαϊκοδεξιό επίχρισμα του μακαρίτη Έβερτ και με τις διαρκείς αντιφάσεις του τύπου «όλοι οι καλοί χωράνε» του Κώστα Καραμανλή: ο οποίος, από τη μια χαρακτήριζε «άκρο» τον Καρατζαφέρη και επένδυε στην στρατηγική του «μεσαίου χώρου» και από την άλλη υπέγραφε στο δημοψήφισμα του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες.
Και μετά ήρθε το Μνημόνιο, οπότε και η ακροδεξιά πολιτική προσωπικότητα του Αντώνη Σαμαρά ήρθε κι έδεσε με την σκληρή μνημονιακή ΝΔ από τον Νοέμβριο του 2011 και μετά. Όταν τελείωσαν οι λαϊκισμοί των «Ζαππείων»…
Φατρίες, βαρόνοι, στρατόπεδα
Τώρα, η ΝΔ βρίσκεται ξανά σε μία κρίσιμη καμπή της ιστορίας της. Ψάχνει αρχηγό και ψάχνεται γενικώς. Μόνο που σε αυτό το ψάξιμο, η ιδεολογική και πολιτική της ταυτότητα έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Εδώ και 20 ημέρες, στη Συγγρού ταλανίζονται για τα διαδικαστικά του πράγματος: αν οι επίδοξοι εκλέκτορες θα πληρώνουν δύο ή τρία ευρώ, αν θα χρησιμοποιηθούν οι κατάλογοι του υπουργείου Εσωτερικών ή μία «διευρυμένη» λίστα «μελών και φίλων», αν θα στηθούν 1.200 ή 1.550 κάλπες, αν η τάδε ή η δείνα εταιρεία θα αναλάβει την πανελλαδική ψηφοφορία, αν χρειάζεται ή όχι ντιμπέιτ μεταξύ των υποψηφίων αρχηγών.
Ωστόσο, πέραν αυτών, που θεωρητικά θα μπορούσαν να λυθούν σε μία, άντε δύο, συνεδριάσεις της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής, η ΝΔ δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να ψάξει πού πάει πολιτικά και ιδεολογικά.
Οι «φιλελεύθεροι» είναι κομμένοι στη μέση μεταξύ Μητσοτάκη και Μεϊμαράκη, οι ακροδεξιοί στα τρία μεταξύ Γεωργιάδη, Μητσοτάκη και Μεϊμαράκη, οι «καραμανλικοί» δίνουν μάχη οπισθοφυλακής και ο Σαμαράς έχει διασπείρει τις δυνάμεις του σε όλους τους υποψηφίους πλην του «αχάριστου» Μεϊμαράκη.
Ταυτόχρονα, όλοι οι επίδοξοι αρχηγοί υπονοούν ότι θα είναι αποτελεσματικοί «αντι-Τσίπρες» και ουδείς «κατεβάζει» μία συγκροτημένη ιδεολογική-πολιτική πλατφόρμα: ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης προβάλλει την –αδιαμφισβήτητη- ικανότητά του να συσπειρώνει τον σκληρό πυρήνα των «γαλάζιων» ψηφοφόρων (και μόνον αυτόν, όμως…), ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψελλίζει κάτι φιλελεύθερα για «μείωση δαπανών στο Δημόσιο» και αμέσως μετά καταψηφίζει τα πρώτα προαπαιτούμενα του Μνημονίου, ο Άδωνις Γεωργιάδης εισηγήθηκε να μην ψηφιστεί ούτε ένα άρθρο των προαπαιτούμενων καίτοι παλαιότερα δεν ήθελε «να του κλέψει την δόξα η τρόικα», ενώ ο Απόστολος Τζιτζικώστας περιορίζεται προς το παρόν στην επίκληση της ηλικίας του και της «γενιάς» του, που «πρέπει να βγει μπροστά».
Την ίδια ώρα, όλοι οι υποψήφιοι, αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών της ΝΔ δεν διστάζουν να γυρίσουν στο… αντιμνημόνιο, παρά το πρόσφατο, νωπό και «βαρύ» παρελθόν όλων τους που ψήφιζαν Μνημόνια με τα δύο χέρια και διάφορα μέτρα που τώρα καταγγέλλουν ως «Αρμαγεδδώνες», «φοροκαταιγίδες», «σοκ και δέος» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Και όλοι μαζί χειροκροτούσαν τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη όταν κατήγγελλε την… «μαμά Μέρκελ» που θα «έκανε ντα» τη ΝΔ για να ψηφίσει τα μέτρα.
Και κάπως έτσι, η ελληνική Δεξιά περιμένει για μία ακόμη φορά στη γωνία, προσβλέποντας στην δοκιμασμένη συνταγή του ώριμου φρούτου και του λαϊκισμού από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης.
Και το κεντρικό διακύβευμα της εσωκομματικής αναμέτρησης δεν είναι –για μία ακόμη φορά- το πώς θέλει η ΝΔ την Ελλάδα σε 10-20 χρόνια από σήμερα, ούτε το τι κόμμα θέλει να είναι. Το διακύβευμα είναι ποιο στρατόπεδο και ποια φατρία θα ελέγχει το κόμμα τα επόμενα χρόνια: οι «καραμανλικοί», έχοντας πικράν πείρα από την περίοδο Σαμαρά, δίνουν τα ρέστα τους στην υποψηφιότητα Μεϊμαράκη, προκειμένου ο ερημίτης της Ραφήνας να συνεχίσει να αισθάνεται ότι κρατά στο κομοδίνο του την σφραγίδα του κόμματος που του κληροδότησε ο θείος του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να συνεχίσει την «αποκαραμανλοποίηση» που άφησε στη μέση ο πατέρας του.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης ονειρεύεται ένα κόμμα σαρκοζικής Δεξιάς και ο Απόστολος Τζιτζικώστας θέλει απλώς να γίνει ο «γαλάζιος» Τσίπρας, χωρίς ιδεολογικά, πολιτικά και άλλα βάσανα.
Και, σε κάθε περίπτωση, όλα δείχνουν ότι όλοι θα κάτσουν για καιρό στα βολικά και άνετα έδρανα της αντιπολίτευσης για να συνεχίσουν να διεξάγουν τον ακήρυχτο εσωκομματικό πόλεμό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου