Παρ' όλο που είμαι ο πρώτος που λέω μπράβο στην ομάδα για τη γενικότερη παρουσία της (κυρίως γιατί ήρθε στη Βραζιλία να υποφέρει και να βασανιστεί κι όχι για τουρισμό) εντούτοις ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τι έγινε στο Ρεσίφε. Η ψύχραιμη ανάγνωση δεν με παρηγορεί.
Η τακτική ανάγνωση του ματς με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τελικά η ομάδα πλήρωσε δύο λαθάκια: ένα που έχει να κάνει με τη νοοτροπία της κι ένα που έκανε ο πολύ νευρικός χθες Σάντος.
Προσέγγιση
Ήταν πολύ δύσκολη η προσέγγιση του ματς με την Κόστα Ρίκα: η τίμια αυτή ομάδα που βρίσκεται στους «οκτώ» με μόνα όπλα τη μαχητικότητα, τον σπουδαίο τερματοφύλακα Νάβας και δυο συμπληρωματικούς κυνηγούς όπως είναι ο Ρούις και ο Κάμπελ, δεν είχε όνομα ικανό να τρομάξει την Εθνική μας και η πιθανότητα μιας υποτίμησής της ήταν τεράστια. Τελικά η Εθνική μας δεν υποτίμησε την Κόστα Ρίκα: φοβάμαι όμως ότι υποτίμησε λιγάκι τις δικές της δυνατότητες.
Ξεκίνημα
Η Εθνική μας είχε το δικαίωμα να ξεκινήσει επιφυλακτικά, ώστε να καταλάβει με ποιους ακριβώς έχει να κάνει, όμως αυτή η επιφυλακτικότητα δεν είχε απολύτως κανένα νόημα μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά: η ομάδα του Σάντος δεν είχε να φοβηθεί σχεδόν τίποτα! Τι χρειαζόταν η Εθνική μας; Κατά τη γνώμη μου, λίγη παραπάνω ποιότητα στη μεσαία γραμμή και λίγο μεγαλύτερη επιθετικότητα -ήδη από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου.
Αν υπήρχε λίγο περισσότερο κουράγιο, το σενάριο του ματς θα ήταν διαφορετικό: έχω αυτή τη βεβαιότητα βλέποντας τα δύο μόνα σουτ που έχει κάνει η Κόστα Ρίκα στο ματς. Η γνώμη μου είναι πως με έναν αντίπαλο που καταλαβαίνεις πως είναι χειρότερος από σένα, δεν χρειάζεται να παίξεις σκάκι: πρέπει να βρεις κουράγιο να τον στριμώξεις στα σκοινιά.
Βιασύνη
Η βιασύνη του Σάντος στις αλλαγές, όταν η ομάδα βρέθηκε με παίκτη παραπάνω, υπήρξε μια λεπτομέρεια που πληρώθηκε ακριβά. Η αλλαγή του συστήματος σε 4-4-2 υπήρξε απόφαση κατανοητή, αλλά δεν κατάλαβα τον πανικό να μπουν αμέσως και ο Μήτρογλου και ο Γκέκας. Ο Μήτρογλου αρκούσε για να παίξει δίπλα στον Σαμαρά, η μετατόπιση του κουρασμένου Σαμαρά στα χαφ δεν έδωσε πολλά. Η δε παρουσία του Γκέκα (που είχε συμμετοχή σε δυο-τρεις φάσεις, μία εκ των οποίων έφερε το γκολ της ισοφάρισης) δεν δυνάμωσε την επίθεση: με τους Κοσταρικανούς να παίζουν κι αυτοί με 4 μπακ και 4 χαφ, η Ελλάδα χρειαζόταν παίκτες να πλαγιοκοπήσουν. Το έκανε μόνο ο Χριστοδουλόπουλος, που όμως επειδή μετατέθηκε στα δεξιά δεν μπορούσε να σεντράρει καλά: νομίζω ότι στο τέλος πιο πολύ χρειάζονταν ο Φετφατζίδης και οι ντρίμπλες του, παρά ο Γκέκας δίπλα στον Μήτρογλου. Οι συνεργασίες στο πλάι θα ήταν προτιμότερες από τα γεμίσματα.
Επίθεση
Ο Σάντος έχασε τον Κονέ κι αυτό του στοίχισε: χθες αυτός ήταν ο απαραίτητος στην επίθεση. Αλλά κάπου ο κόουτς πλήρωσε και τον εκνευρισμό του. Πριν τα πέναλτι ο πάγκος ασχολείται με την αποβολή του κι όχι με τους εκτελεστές. Και κάπου εκεί οι πιθανότητές μας περιορίστηκαν ακόμα περισσότερο…
Νάβας σούπερ σταρ
ΘEλω να πω και κάτι άλλο για το φινάλε: ήταν τελείως λάθος οι συζητήσεις που αφορούσαν την πιθανότητα να φτάσει το ματς στα πέναλτι και που άρχισαν (και μεταξύ των παικτών) από τη στιγμή που προέκυψε η Κόστα Ρίκα ως αντίπαλος. Ναι, ο τρόπος που παίζουν οι Κοσταρικανοί οδηγούσε σε μια τέτοια πιθανότητα, όμως αυτό ήταν κάτι που η Εθνική μας έπρεπε να κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να το αποφύγει.
Κυρίως γιατί όποιος είδε τα ματς της Κόστα Ρίκα με την Αγγλία, την Ιταλία και την Ουρουγουάη ένα πράγμα θα έπρεπε να έχει καταλάβει: ότι ο αληθινός τους σταρ ήταν ο τερματοφύλακας Νάβας, συμπαίκτης του Βύντρα στη Λεβάντε. Μια ομάδα που έχει έναν τέτοιο τερματοφύλακα στα πέναλτι θα σε καθαρίσει -πρέπει να φροντίσεις να την τελειώσεις πιο νωρίς.
Οι ΚοσταρικανοI στις εξέδρες είχαν τεράστια βεβαιότητα ότι ο Νάβας θα τους δώσει την πρόκριση κι όταν το ματς τελείωσε, πριν ξεκινήσει η διαδικασία των πέναλτι, πανηγύρισαν σαν να είχαν κερδίσει. Τον είχαν δει να σταματάει τον Σαλπιγγίδη, δύο φορές τον Μήτρογλου και μία τον Γκέκα, δείχνοντας τεράστια κλάση και ψυχραιμία.
Οχι τυχαία, πριν τον νικήσει ο Παπασταθόπουλος με αυτό το «τούβλο» στο 92', ο τύπος είχε δεχτεί μόνο ένα γκολ, κι αυτό από πέναλτι! Εναν τέτοιο τύπο δεν τον θες μπροστά σου, έστω κι αν βρίσκεσαι μόνο έντεκα βήματα μακριά του. Κι αυτό η ομάδα έπρεπε να το είχε καταλάβει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου