ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΙΙΙ

Nikos Roussis

Πράξις πρώτη

Εκεί γύρω στο 1975, νεαρός συντάκτης του “Οικονομικού Ταχυδρόμου”, 

κλήθηκα να παραβρεθώ σε μία συνέντευξη Τύπου, που θα έδινε η Ομοσπονδία Μεταλλοβιοτεχνών Ελλάδος, πρόεδρος της οποίας ήταν ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος, γνήσιος κομμουνιστής και παλιός αγωνιστής του ΕΑΜ, 

Αδαμόπουλος, αν θυμάμαι καλά, λεγότανε.

Το θέμα ήταν οι μεγάλες αυξήσεις στις πρώτες ύλες των μετάλλων,

 τόσον των εγχωρίως, τότε, παραγομένων όσον και των εισαγόμενων, που δημιουργούσαν απαγορευτικό κόστος παραγωγής στους μεταλλοβιοτέχνες.

Μού κανε εντύπωση, μόλις έφθασα, ότι η αίθουσα όπου θα δίνονταν η συνέντευξη 

ήταν κατάμεστη και μάλιστα, στις πρώτες θέσεις βρίσκονταν όλα τα μεγάλα όνόματα του οικονομικού ρεπορτάζ της εποχής.

Κράλογλου, Δανός, Νικολάου και κάποιοι άλλοι δευτεροκλασάτοι.

Εκατσα κι' εγώ σ' ένα ελεύθερο έδρανο και άνοιξα τον ενημερωτικό φάκελο που είχε φτιάξει η Ομοσπονδία για τους δημοσιογράφους.

Ανάμεσα στα χαρτιά με τα συγκριτικά στοιχεία για την άνοδο των τιμών των μετάλλων, 

τα υπομνήματα της Ομοσπονδίας προς τα αρμόδια υπουργεία και τις ερωτήσεις που είχαν γίνει στη Βουλή για το θέμα, βρήκα κι' έναν άλλο μικρό φάκελλο, ερμητικά σφραγισμένο.

Τον ανοιξα και μου βγήκαν τα μάτια έξω.

Πενήντα κολλαριστά χιλιόδραχμα εκλιπαρούσαν να τα βάλλω αμέσως στη τσέπη.

Ο πρόεδρος, συνεπικουρούμενος από έναν δικηγόρο, είχε ήδη ανέβει στο “βήμα” κι' ετοιμάζονταν να ξεκινήσει την συνέντευξη.

Σηκώθηκα όρθιος με το φάκελλο ανα χείρας.

Με συγχωρείτε κύριε πρόεδρε, φώναξα, τι είναι αυτά τα χρήματα?

Τα μεγάλα ονόματα του οικονομικού ρεπορτάζ, που είχαν ήδη ενθυλακώσει τους φακέλους τους, χωρίς καν να τους ανοίξουν, προσπαθούσαν εναγωνίως να τους βγάλουν από τις τσέπες και να τους ξαναβάλλουν στα ενημερωτικά ντοσιέ.

Εγινε σάλος, όλοι έκαναν πως δεν είχαν δεί τίποτα 

και σε ένδειξη...διαμαρτυρίας εγκατέλειψαν την συνέντευξη Τύπου, αφήνοντας με μονάχο μου με τον Αδαμόπουλο και τον δικηγόρο.

Χαλάς την πιάτσα ρε κωλόπαιδο, θα σε γαμήσουμε, 

μου σφύριξε φεύγοντας ένα απ' αυτά τα ονόματα.

Πλησίασα τον Αδαμόπουλο...

Καλά του είπα, κομμουνιστής και αγωνιστής άνθρωπος εσείς, 

γιατί βάλλατε αυτά τα λεφτά στους φακέλλους? 

Δεν ήσασταν υποχρεωμένος...

Μα έτσι μου είπαν οι συνάδελφοι σου βρε Νικο. 

Οτι αν δεν υπάρχει “φακελλάκι” εντός του ...φακέλου, δεν πρόκειται κανείς να γράψει λέξη για το πρόβλημα μας.

Πράξις δεύτερη....

Καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα “έσκασε” στην Ελλάδα το σκάνδαλο της “Τράπεζας Κεντρικής Ελλάδος”, διοικητής της οποίας ήταν ο κύπριος Φειδίας Δουκαρης, 

ο οποίος είχε τέσσερα διαβατήρια στην κατοχή του και μόλις τον πήρανε χαμπάρι ότι είχε κάνει, συνεχή και εκτεταμμένη λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος, 

την κοπάνησε στο Λονδίνο και άφησε την Τράπεζα να την πάρει το κράτος.

Χαριν ευκολίας τότε και επειδή δεν μπορούσαν να βρούν τον Δούκαρη, 

απήγγειλαν κατηγορίες σε μία μερίδα εργαζομένων στην τράπεζα (ότι και καλά συνέπραξαν στις παρανομίες Δούκαρη), μεταξύ των οποίων ήταν κι' ένας Θέμης Ρούζιος.

Αυτός και οι άλλοι έβαλαν δικηγόρο τους τον Νίκο τον Κωνσταντόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο του ΣΥΝ, για να ξελασπώσουν από τις άδικες κατηγορίες.

Εγώ είχα από κοντά, τόσον τον Κωνσταντόπουλο που είχε πρόσβαση στα στοιχεία της δικογραφίας όσον και τον Ρούζιο, που είχε ο άνθρωπος το προσωπικό του αρχείο,

 για τα πεπραγμένα του φυγόδικου Δούκαρη.

Συχνά-πυκνά μου έδιναν όλο και νέα στοιχεία γι' αυτήν την υπόθεση, 

που τα δημοσίευα στα ΝΕΑ.

Οπως,ας πούμε, ότι στο ιδρυτικό αυτής της Τράπεζας φιγουράριζαν τα ονόματα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, της γυναίκας του και του αδελφού του πρώην διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Θόδωρου Καρατζά.

Μία μέρα, σκαλίζοντας κάτι νέα χαρτιά που μου είχαν δώσει, 

βρέθηκα μπροστά σε μία λίστα “μυστικών πληρωμών', που κατέβαλλε κάθε μήνα, 

εν είδει μισθοδοσίας, ο Δούκαρης, σε μία σειρά ελλήνων δημοσιογράφων.

Πρώτος στη λίστα ο τότε διευθυντής του “Οικονομικού Ταχυδρόμου”, 

μετέπειτα ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας 

και νυν αδέκαστος αρθρογράφος του ΒΗΜΑΤΟΣ Γιάννης Μαρίνος,

μετά ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Δημήτρης Στεργίου 

και ακολουθούσαν όλα τα μεγάλα και μικρά ονόματα του “τράστ” του οικονομικού ρεπορτάζ της εποχής. Δανός, Βλάχος, Κράλογλου.

Λίστα κανονική και επίσημη.

Αριστερά τα ονόματα και δεξιά το ποσόν της “μισθοδοσίας”, 

διοτι δεν έπαιρναν όλοι τα ίδια.

Ολοι αυτοί, λοιπόν, οι έγκυροι και έγκριτοι οικονομολογούντες συνάδελφοι, 

δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα από τις λοβιτούρες του Δούκαρη 

τόσον καιρό που ενθυλάκωναν τα έξτρα τους.

Για την ιστορία να σας πώ ότι, η λίστα αυτή, επειδή δεν ήταν δυνατόν να δημοσιευθεί, με το όνομα μου, σε έντυπο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη,

 δημοσιεύθηκε ανωνύμως και με ευθύνη του εκδότη Κώστα Παπαϊωάννου , 

στην ιστορική εφημερίδα “ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ”.

Γι' αυτο δεν μασάω από τις λίστες του Λαυρέντη. 

Διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια με τα φακελάκια στους δημοσιογράφους, από Τράπεζες, υπουργεία και Οργανισμούς.