Το γλειφτρόνι Βαγγέλης Λιακόγκονας γράφει για την κλαίουσα Όλγα Τρέμη και σβήνει εκ των υστέρων διεστραμμένα τουίτς που έγραψε εναντίον χρηστών του τουίττερ

http://www.aixmi.gr/index.php/olgadeneprepenaklapseisstodelti/

 Όλγα, δεν έπρεπε να κλάψεις στο δελτίο ειδήσεων…

 Όλγα,

Ήταν ατόπημά σου. Δεν έπρεπε να λυγίσεις στην αποφώνηση του κοινωνικού θέματος στο χθεσινό κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega…
Το θέμα που ψύχραιμα αρχικά παρουσίασες, αφορούσε σε ένα κέντρο φιλοξενίας και στήριξης παιδιών – θυμάτων της οικονομικής κρίσης, στο πρότυπο Εθνικό Νηπιοτροφείο Καλλιθέας, του οποίου οι κατά 25 έτη εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και 6 μήνες. Οι γονείς αφήνουν τα παιδιά εκεί τις καθημερινές επειδή δεν μπορούν να τα συντηρήσουν και ζουν μαζί τους μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Σημειώνεται ότι το ίδρυμα, που μετράει 100 χρόνια ζωής, όταν δημιουργήθηκε περιέθαλπε παιδιά – θύματα πολέμου. Ε, και σήμερα θύματα «πολέμου» φροντίζει.
Ας σταθούμε όμως στην ουσία. Το θέμα δεν είναι το Νηπιοτροφείο, ούτε τα παιδιά που φιλοξενεί και οι οικογένειές τους. Ας μην σταθούμε εκεί. Σιγά το θέμα…! Άλλο μας καίει… Δεν βρίσκεται στις στήλες «κοινωνιά» ή «Ελλάδα» των ειδήσεων, αλλά στις πολυδιαβασμένες στήλες με τα νέα των media…
Εσύ λοιπόν, Όλγα, δεν είχες δικαίωμα να κλάψεις. Ξέρεις γιατί; Είσαι παρουσιάστρια στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, γι’ αυτό. Δεν έχει σημασία αν είσαι μάνα. Δεν έχει σημασία καν το αν έτσι ένιωσες «στον αέρα» και το άφησες να φανεί… Δεν έπρεπε, απλά. «Ποιός το λέει; Ποιός το ορίζει; Ποιός το αποφασίζει;», ενδέχεται να αναρωτηθείς. «Σύσσωμη μια μεγάλη μερίδα της διαδικτυακής κοινότητας», είναι η απάντηση.
‘Ηταν Mega λάθος, Όλγα. Να μην επαναληφθεί…
Φιλικά.

Εργάζομαι στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού, ωστόσο δεν έχω στενές σχέσεις με την Όλγα Τρέμη, τα σχόλια για τη στάση της οποίας άρχισαν λίγα λεπτά μετά την τηλεοπτική «λάθος» στιγμή της συγκίνισής της.

Στενές σχέσεις έχω, χρόνια τώρα, με τον κόσμο του διαδικτύου, έχοντας σχηματίσει αρκετά σαφή εικόνα του πως λειτουργεί και αλληλεπιδρά με την κοινωνία. Δημοσιογραφικά, έχω στενές σχέσεις με το ελεύθερο & πολιτιστικό ρεπορτάζ. Συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω διαπιστώνω κάτι σφόδρα θλιβερό: Ο Πολιτισμός, τελικά, απουσιάζει ηχηρά από τον κόσμο του internet, προσδίδοντάς του μια επικίνδυνη, τερατώδη, «καννιβαλίστικη» μορφή.

• Δεν είναι μόνο η έλλειψη κουλτούρας και καλλιέργειας σε μεγάλη μερίδα των νέων που κατά τ’ άλλα «παίζουν το δίκτυο στα δάχτυλα», από πλευράς χειρισμού.
• Δεν είναι καν η άδικη συνήθεια της «συμμετοχικής, ελεύθερης διακίνησης ιδεών», υπό τη θαλπωρή της ανωνυμίας. Στάση η οποία είναι, τελικά, ανυπέρβλητη αλητεία.
• Είναι και το «κοκτέιλ» της αρνητικής προδιάθεσης, της εμπάθειας απέναντι σε κάθε τι δημιουργικό, από κοινού με την πικρία λόγω των δύσκολων συνθηκών που όλοι (λίγο ή πολύ) βιώνουμε… Ένα εκρηκτικό μείγμα – «γροθιά» στην ανάπτυξη, όχι της Οικονομίας της χώρας, αλλά της κοινωνίας της… Μιας κοινωνίας, της οποίας κομμάτι αρκείται στο να κρίνει και επικρίνει, ενώ παράλληλα αρνείται πεισματικά να προτείνει λύσεις. Ε, το κομμάτι αυτό της κοινωνίας κατοικοεδρεύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης twitter, facebook, αλλά και σε μια σειρά από «Ελεύθερα, ανώνυμα & ανεξάρτητα» sites.

- Όμως, ποιός και γιατί μπορεί να κατακρίνει τον οιονδήποτε σε μια ανθρώπινή του στιγμή, απλά και μόνο επειδή είναι τηλεοπτική;
- Και ποιός είναι, τελικά, ο ανώνυμος που μπορεί να υβρίζει κάποιον υπογράφοντα; Νομίζω ότι τον βρήκα: Το όνομά του είναι «δυστυχής» και -προφανώς- δεν έχει επώνυμο.

Συνοψίζω, κλείνοντας σε ότι με αφορά προσωπικά, λέγοντας το εξής: Έχω υπάρξει άνεργος, άφραγκος, μόνος, αδικημένος, απηυδισμένος, αλλά ποτέ δεν υποτίμησα ούτε προσέβαλα τις ευαισθησίες και την προσωπικότητα κανενός σε ανθρώπινες στιγμές. Κι αυτό το έπραξα δίχως να είμαι ήρωας. Απλά σκέφτομαι πριν μιλήσω…

Όμως, συγνώμη, ξέχασα… Εργάζομαι στο Mega.

Σωπαίνω τώρα…

[ΥΓ. "Στο τέλος της ζωής μας μετράει μόνο η αγάπη που καθένας έχει δώσει κι έχει δεχτεί…" *δανεισμένο από το σχετικό άρθρο του Αργύρη Κωστάκη]

*Follow on Twitter: @VagLiak