Τς, τς,τς. Δεν έφταναν όλα τ' άλλα μύρισε υποκρισία ή έστω κακώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα. Ξαφνικά ανακάλυψαν κάποιοι την επικαιροποίηση του τραγουδιού του κραουνακικού «Αδωνι» και ξεσπάθωσαν.
Δεν έχει σημασία ότι το ίδιο τραγούδι ακουγόταν όλο το χειμώνα στη «Χελώνα» κι ότι δεν είναι καθόλου τελευταίας εσοδείας κατασκεύασμα, προορισμένο να προσελκύσει όψιμη δημοσιότητα στον περίβολο της ΕΡΤ.
Οχι.
Του προσάπτεται κι αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη από ορισμένους που θεωρούν ότι σκάρωσε τα καινούρια λογάκια και πήγε να παίξει στην Αγία Παρασκευή τον νεόκοπο «Αδωνι»: «Οπου κι αν πας θα σαι πάντα εκεί με την ξανθιά, την ξινή να σε λέει "μπουμπούκο" (...)
Και κυκλοφορούν ξετσίπωτα, ένα σόι ένα τίποτα / και γαμιέται όλη η φάρα τους...».
Οσοι ενοχλήθηκαν, προφανώς εξασκούν σε άλλα πεδία την ιώβειο υπομονή τους.
Ηταν πιο ψύχραιμοι όταν π.χ. τηλεοράσεις και έντυπα προέβαλαν το κακόγουστο και διανθισμένο με όλες αυτές τιςαντιαισθητικές προσφωνήσεις (τύπου «μπουμπούκος») ειδύλλιο, φροντίζοντας με ύπουλο τρόπο να μετατρεψουν σε pop idols το ζεύγος Γεωργιάδη-Μανωλίδου και διευκολύνοντας την επέλαση του πολιτικού και επικίνδυνου κιτς-όπως δηλαδή κάνουν ορισμένοι τωρα και με τον Κασιδιάρη.
Κι όμως το χρώμα του εσωρούχου της εκάστοτε ψευτοδιασημότητας προτού να το κάνει τραγούδι ο Κραουνάκης, το 'χε κάνει θέμα η μεσημεριανή ζώνη.
Αλλά τότε η ίδια δεν διαμαρτυρόταν καθώς ο σκοπός αγιάζει κατά περίσταση και κα'τεπιλογήν τα μέσα.
Αλλά για τους άλλους λέγαμε.
Για εκείνους που δεν ενοχλήθηκαν τόσο όταν ο Γεωργιάδης εισήγαγε στα πολιτικά μας πράγματα και πάνελ την προσβλητική γλώσσα, την χουλιγκάνικη συμπεριφορά και την τεχνική της άρνησης πολιτικού διαλόγου η οποία όχι μόνο παρέπεμπε ευθέως στα πολιτικά άκρα αλλά τους άνοιξε και διάπλατη την πόρτα, προετοιμάζοντας το έδαφος για πιο σκληροπυρηνικές δημόσιες συμπεριφορές.
Ναι, ο «μπουμπούκος» ζέστανε την τηλεοπτική καρέκλα του Ηλία Παναγιώταρου και προθέρμανε το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλη.
Και ωστόσο σ' εκείνες τις περιπτώσεις δοκιμάσαμε τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά και τα οξύναμε αντέχοντας τα γλυκανάλατα σαλιαρίσματα της κυρίας Μανωλίδου και τις τραμπούκικες κραυγές του συντρόφου της.
Μας πειράζει βέβαια τώρα ο Κραουνάκης που είπε μελωδικά και δημόσια ό,τι λέμε πολλοί («και γαμιέται όλη η φάρα τους») στο σπίτι μας.
Μας πειράζει επίσης ότι ένα τραγούδι που εικονογραφιζε μία όψη της πιο αραχτής στην πλατεία δεκαετίας του 80, συνομιλώντας υπογείως με την άλλη χαρούμενη και θορυβώδη πλατεία του Λευτέρη Παπαδόπουλου («Και γέλαγε η Μαρία»), χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον δημιουργό του ως σύμβολο αλλαγής προς το πολύ χειρότερο.
Αλλά μήπως δεν οδεύσαμε σταθερά τα τελευταία χρονια από την πλατεία Νέας Σμύρνης του Φάνη Χριστοδούλου και του ανέμελου καφέ, στον τηλεοπτικό βούρκο όπου «φυτρώνουν τα βούρλα»; Και μήπως το χειρότερο δεν εξελίσσεται αφού τώρα πια τα βούρλα απέκτησαν παραφυάδες και κλαδιά που σκαρφαλώνουν στο μπαλκόνι μας;
Από τον Αριστοφάνη μέχρι τα αποκριάτικα δημοτικά τραγούδια κι από την επιθεώρηση μέχρι τουςσκιτσογράφους, η τέχνη είναι συχνά βωμολόχος, ανυπόκριτη, ακόμα και χοντροκομμένη στο μήνυμα που επιχειρεί να μεταδώσει, στη δυστυχία που επιχειρεί να ξορκίσει, στο γέλιο που επιθυμεί να χαρίσει.
Κι αν τα λόγια ή τα έργα ορισμένων σημερινών δημιουργών φανερώνουν ότι η καλλιέπεια κι ο μονομερής καθωσπρεπισμός εξέλιπαν είναι γιατί κι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών αφού απώλεσε σιγά-σιγά το δικαίωμα να αισθάνεται αυτόνομος, αξιοπρεπής και καθωσπρέπει, χάνει τα αποθέματα αντοχής, ανοχής και καθωσπρεπισμού.
Κι ύστερα δεν έκανε ο Κραουνάκης το βρακί της κυρίας Μανωλίδου σημαία.
Πρώτα το έκανε η ίδια. Ούτε πρώτος ο Κραουνάκης εξέθεσε τον Αδωνι.
Πρώτα εκτέθηκε ο ίδιος.
Οπότε;
Μην πυροβολείτε τον πιανίστα.
Ή για να θυμηθούμε και την ελληνική καλλιτεχνική παράδοση:
«Ένα μουνί παινεύτηκε
σ ανατολή και δύση
πως δεν ευρέθη πούτσαρος
να πάει να το γαμήσει
Κι ο πούτσος μου που τ άκουσε
πολύ του κακοφάνη
βάζει στ αρχίδια του φτερά
και τρέχει και το φτάνει
Βρε συ, βρε συ παλιόμουνο
τι έχεις και παινιέσαι;
στον κόσμο που γεννήθηκες
πρέπει για να γαμιέσαι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου