Τι θλίψη τέτοιες μέρες, που προσπαθεί ο κόσμος να νιώσει κάπως καλύτερα, να επικρατεί στην πολιτική σκηνή η Καϊλή και ο Αβραμόπουλος, ο Αδωνις, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και όλο αυτό το κεκοσμημένο τίποτα της εξουσίας

«Νέοι» πολιτικοί | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)

Τι θλίψη τέτοιες μέρες, που προσπαθεί ο κόσμος να νιώσει κάπως καλύτερα, να επικρατεί στην πολιτική σκηνή η Καϊλή και ο Αβραμόπουλος, ο Αδωνις, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και όλο αυτό το κεκοσμημένο τίποτα της εξουσίας και εκείνων που πλήττονται εξοργιστικά από την απληστία και την αδιαφορία τους για το πόπολο. 

Νέοι, λουστραρισμένοι, ανερχόμενοι (!), νάρκισσοι, χαμερπείς δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να ρουφήξουν, να καταπιούν τα δηλητήρια του καπιταλισμού και της ματαιοδοξίας.

 Οσες δικαιολογίες και αν προβάλλουν δεν μπορούν να αποκρύψουν την ανοησία τους, όσα και αν επικαλούνται δεν απαλείφουν την ολιγότητά τους και μια ελαφρότητα που διακρίνει όλους τούς ας τους πούμε ολίγιστους και προκλητικούς.

Αν σε κάτι είχε δίκιο ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός κάποτε του ΠΑΣΟΚ, ήταν η ρήση του για τον Αβραμόπουλο, ότι δηλαδή, με απλά λόγια, είναι ο κύριος Τίποτα, κάτι που πλέον θεωρείται αυτονόητο, δεν χρειάζονται εξηγήσεις -τελεία και παύλα όπως συνηθίζουν να λένε οι ντούροι πολιτικοί της χώρας.

 Ακουγα τον καψερό στην ΕΡΤ1 να λέει ότι είχε ζητήσει την έγκριση της Κομισιόν [ή δεν ξέρω ποιου άλλου θεσμικού -για δες- οργάνου] για να ενταχθεί στο δυναμικό της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης του Ιταλού -με παχυλές αμοιβές βεβαίως [λες κι είχε ανάγκη...]. 

Κιχ δεν έβγαλε βεβαίως όταν ρωτήθηκε γιατί αυτός, ένας «καταξιωμένος» πολιτικός, πάει σαν επαίτης να ζητήσει συμμετοχή σε μια οργάνωση της οποίας ουδείς γνωρίζει το έργο αλλά και τους σκοπούς. Ισως γιατί δεν υπάρχει τσίπα στο σαρκίο του.

Δεν ξεχνάμε επίσης ότι ως δήμαρχος Αθηναίων είχε ανυψώσει το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης, μάλλον του πλανήτη, όλης της οικουμένης. 

Φρου φρου κι αρώματα και από ουσία μηδέν εις το πηλίκον. 

Ουδέποτε θα γίνει κατανοητό γιατί ξεπέφτουν έτσι οι άνθρωποι της εξουσίας, εννοώ βαθύτερα κατανοητό διότι επιφανειακά όλα γίνονται αντιληπτά [επειδή αυτοί οι τύποι είναι μόνο επιφανειακοί, φέρονται επιφανειακά, αρνούνται να κοιταχτούν μέσα τους ή, αν κοιτάζονται, ο καθρέφτης είναι θαμπός ή τον θαμπώνουν οι ίδιοι].

Λίγο ώς πολύ είναι αντιληπτή η «φιλοσοφία» των νέων πολιτικών, αυτών που διαμορφώθηκαν μέσα από την κοινωνία του θεάματος χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να μπουν στη βάσανο της σκέψης και της αλληλεγγύης [αλλά αυτά είναι για τους αφελείς ή για αιθεροβάμονες, ρομαντικούς και λοιπούς, για όλους εκείνους που πιστεύουν ακόμη ότι «η αγάπη είναι από μόνη της ένα θαύμα», όπως μου γράφει αγαπητή αναγνώστρια -έτσι και μιλήσεις για αγάπη σήμερα κινδυνεύεις να καταντήσεις δαχτυλοδεικτούμενος, χριστιανόπληκτος και λοιπά]. 

Αυτοί οι «νέοι» πολιτικοί ουδόλως ενδιαφέρονται για τον πολύ κόσμο, που τα βγάζει δύσκολα πέρα με τη ζωή [ή δεν τα βγάζει καθόλου, αλλά ποιος δίνει σημασία πια μέσα σε όλο αυτό το στρας-αλαλούμ], μέσα σε όλη αυτή τη φτήνια της κουλτούρας και του πολιτισμού.

ΥΓ. Ελληνική κυβέρνηση: ένα αστείο· ελληνική δικαιοσύνη: ακόμη ένα αστείο· ελληνική αστυνομία: ωσαύτως ένα αστείο, όπως Υγεία, Παιδεία και λοιπά.