Ανοιχτό εκτιμά ότι είναι το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΝΔ και Ελληνικής Λύσης μετά τις εκλογές ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Ψαρράς.
«Δεν βλέπω τι θα μπορούσε να εμποδίσει μια παρόμοια συγκυβέρνηση, αν την επιτρέψουν τα μετεκλογικά «κουκιά».
Αλλωστε ο μόνος λόγος που δεν βρίσκεται σήμερα στη Ν.Δ. ο Βελόπουλος είναι ότι τη σκοτεινή εκείνη περίοδο του 2012 που μεταπηδούσαν τα στελέχη του Καρατζαφέρη στη Ν.Δ. του Σαμαρά καθυστέρησε να κάνει την ίδια διαδρομή.
Τελικά το επιχείρησε στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογών του 2012, αλλά ήταν πλέον αργά και έτσι στις εκλογές του 2015 συγκρότησε το δικό του κόμμα», δηλώνει χαρακτηριστικά με συνέντευξη που παραχωρεί στο iEidiseis, ενώ τονίζει πως η Ν.Δ. του Κυρ. Μητσοτάκη έχει επιλέξει να συγκυβερνά με την Ακροδεξιά, όχι μόνο καλύπτοντας την πολιτική της ατζέντα, αλλά και αναθέτοντας κρίσιμους τομείς της διακυβέρνησης σε στελέχη που προέρχονται από τον χώρο αυτό.
«Η τοποθέτηση του Αδωνη Γεωργιάδη στη θέση του αντιπροέδρου το κόμματος από τον Κυρ. Μητσοτάκη, στις αρχές του 2017, ως αντίδωρο για τη στήριξη που του παρείχε ο πρώην γ.γ. του ΛΑΟΣ για την εκλογή του, είναι αποκαλυπτική»,
σημειώνει, ενώ ενδιαφέρον εμφανίζει η εκτίμησή του πως «δεν αποκλείεται η ουσιαστική διάλυση της Χρυσής Αυγής να επιτρέψει την ανάδειξη κάποιου ακροδεξιού πόλου μεγαλύτερης εμβέλειας».
Στο Εφετείο λοιπόν μέρος της ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής». Ξεμπερδέψαμε με τη συγκεκριμένη οργάνωση;
Με τη Χρυσή Αυγή όπως την ξέραμε έχουμε ασφαλώς ξεμπερδέψει. Είχε διαλυθεί προτού καν ανακοινώσει το πρωτοβάθμιο δικαστήριο την ιστορική του απόφαση πριν από δύο χρόνια (7.10.2020).
Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επιχειρήσουν να ανασυγκροτηθούν οι τρεις ομάδες που απέμειναν από την αρχική οργανωτική δομή, δηλαδή οι ομάδες του Μιχαλολιάκου, του Λαγού και του Κασιδιάρη.
Ηδη εμφανίστηκαν στο Εφετείο τριάντα οπαδοί του Κασιδιάρη για να τον χειροκροτήσουν και να προκαλέσουν τους συγγενείς των θυμάτων με ναζιστικούς χαιρετισμούς.
Αλλά βέβαια είμαστε πολύ μακριά από την περίοδο που η οργάνωση είχε τη δυνατότητα με τα «τάγματα εφόδου» και την εγκληματική βία να τρομοκρατεί ολόκληρες γειτονιές του λεκανοπεδίου (Αγιος Παντελεήμονας, Πέραμα) χωρίς αντίδραση.
Με την ακροδεξιά συνολικότερα στη χώρα ξεμπερδέψαμε; Είδαμε και την Ιταλία πρόσφατα...
Οχι βέβαια.
Η Ακροδεξιά είναι δυστυχώς παρούσα στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κανείς την παραδοξολογία ότι χάρη στη Χρυσή Αυγή διατηρήθηκαν τα εκλογικά ποσοστά της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, αν τα συγκρίνει κανείς με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Εννοώ ότι η σκληρή και ανοιχτά φιλοναζιστική συγκρότηση της οργάνωσης, καθώς και η δημόσια άσκηση βίας εναντίον του «εσωτερικού εχθρού» εμπόδισε τη Χρυσή Αυγή να αναδειχτεί σε κανονικό κόμμα που διεκδικεί εξουσία, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες.
Αλλά θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς ότι ήταν η Χρυσή Αυγή που έφερε τις ακροδεξιές ιδέες στο επίκεντρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Ισχύει το αντίστροφο.
Ηταν η διάδοση των ακροδεξιών ιδεών σε μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού εκείνη που επέτρεψε την εκτίναξη των εκλογικών ποσοστών της Χρυσής Αυγής το 2012, μετά τη «συνθηκολόγηση» του ΛΑΟΣ που συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τον Νοέμβριο του 2011.
Δεν αποκλείεται, δηλαδή, η ουσιαστική διάλυση της Χρυσής Αυγής να επιτρέψει την ανάδειξη κάποιου ακροδεξιού πόλου μεγαλύτερης εμβέλειας.
Και μοναδικός τρόπος να το αποφύγουμε είναι να αντιπαρατεθούμε στο κυρίαρχο ακροδεξιό αφήγημα που δηλητηριάζει όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια.
Εκτιμάς ότι η ΝΔ καλύπτει μέρος της ατζέντας της ακροδεξιάς; Και σε ποια θέματα;
Η Ν.Δ. του Κυρ. Μητσοτάκη έχει επιλέξει να συγκυβερνά με την Ακροδεξιά, όχι μόνο καλύπτοντας την πολιτική της ατζέντα, αλλά και αναθέτοντας κρίσιμους τομείς της διακυβέρνησης σε στελέχη που προέρχονται από τον χώρο αυτό.
Η τοποθέτηση του Αδωνη Γεωργιάδη στη θέση του αντιπροέδρου το κόμματος από τον Κυρ. Μητσοτάκη, στις αρχές του 2017, ως αντίδωρο για τη στήριξη που του παρείχε ο πρώην γ.γ. του ΛΑΟΣ για την εκλογή του, είναι αποκαλυπτική.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι σχεδόν στο σύνολό της η επίσημη πολιτική γραμμή της κυβέρνησης είναι βαθιά επηρεασμένη από τις ιδέες της Ακροδεξιάς, ενώ και η εκλογική επικράτηση της Ν.Δ. το 2019 οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης υιοθέτησε από το 2018 την ακροδεξιά ρητορική για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τσαλαβουτώντας στα λασπονέρια του σύγχρονου «Μακεδονικού Αγώνα» μαζί με ποικίλα ακροδεξιά σχήματα, ακόμα και τα υπολείμματα της Χρυσής Αυγής.
Αυτό που ενώνει τον κ. Μητσοτάκη με τους κληρονόμους του Καρατζαφέρη είναι το γεγονός ότι συμπίπτουν στην πιο ακραία εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η υπερψήφιση του μνημονίου τον Φεβρουάριο του 2012 ήταν εκείνη που επέτρεψε την προσχώρηση των ακροδεξιών στελεχών από το ΛΑΟΣ στη Ν.Δ. και τα ίδια φανατικά νεοφιλελεύθερα αισθήματα στηρίζουν σήμερα την υπερδεξιά αν όχι ανοιχτά ακροδεξιά πολιτική της κυβέρνησης.
Όμως το γεγονός ότι η ακροδεξιά είναι σε μεγάλο βαθμό ενσωματωμένη στη ΝΔ δεν την καθιστά λιγότερο επικίνδυνη για τη χώρα;
Είναι γεγονός ότι η σύγχρονη ελληνική Δεξιά, δηλαδή το κόμμα της Ν.Δ. που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατά τη Μεταπολίτευση, προκειμένου να απαλλαγεί από τις πολιτικές αμαρτίες της προδικτατορικής ΕΡΕ, είχε ενσωματώσει κατά περιόδους στελέχη της φιλοχουντικής και φιλοβασιλικής Ακροδεξιάς.
Ομως σε εκείνες τις κυβερνήσεις τον πρώτο λόγο είχε η ηγεσία του κόμματος, ενώ τα στελέχη της Ακροδεξιάς λειτουργούσαν μόνο ως βοηθητικοί μοχλοί για να συγκεντρώνουν ψηφοφόρους από τους νοσταλγούς της χούντας και του Γκλίξμπουργκ.
Και όταν αυτές οι ακροδεξιές δυνάμεις σήκωσαν κεφάλι στο εσωτερικό της παράταξης, όπως συνέβη το 2000 με τον Καρατζαφέρη επί αρχηγίας Κώστα Καραμανλή, το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν εκτός Ν.Δ. και να υποχρεωθούν να συγκροτήσουν δικό τους κόμμα. Με τη σημερινή Ν.Δ. συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει τοποθετήσει σε θέσεις κλειδιά τους εκπροσώπους της Ακροδεξιάς και τους έχει αναθέσει τον κύριο ρόλο στη χάραξη της πολιτικής, αδιαφορώντας για την κατρακύλα της χώρας μας σε ένα ιδιότυπο καθεστώς που θυμίζει περισσότερο την Ουγγαρία του Ορμπαν, παρά μια δημοκρατική χώρα ευρωπαϊκού τύπου.
Μ' άλλα λόγια, τα στελέχη της Ακροδεξιάς δεν παίζουν στη σημερινή Ν.Δ. έναν δευτερεύοντα, «συμπληρωματικό» ρόλο, όπως συνέβαινε μέχρι πριν από δέκα χρόνια.
Τώρα αυτά τα στελέχη είναι που ηγεμονεύουν στη χάραξη της κεντρικής πολιτικής, με προσωπική ευθύνη του σημερινού πρωθυπουργού.
Από αυτή την άποψη, η παρουσία της Ακροδεξιάς στο εσωτερικό της Ν.Δ. την καθιστά σήμερα πολύ πιο ισχυρή και γι' αυτό εξαιρετικά επικίνδυνη.
Πιστεύεις ότι μετεκλογικά το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΝΔ-Ελληνικής Λύσης υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι υπαρκτό;
Δεν βλέπω τι θα μπορούσε να εμποδίσει μια παρόμοια συγκυβέρνηση, αν την επιτρέψουν τα μετεκλογικά «κουκιά».
Αλλωστε ο μόνος λόγος που δεν βρίσκεται σήμερα στη Ν.Δ. ο Βελόπουλος είναι ότι τη σκοτεινή εκείνη περίοδο του 2012 που μεταπηδούσαν τα στελέχη του Καρατζαφέρη στη Ν.Δ. του Σαμαρά καθυστέρησε να κάνει την ίδια διαδρομή.
Τελικά το επιχείρησε στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογών του 2012, αλλά ήταν πλέον αργά και έτσι στις εκλογές του 2015 συγκρότησε το δικό του κόμμα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της μετεκλογικής συνεργασίας με τον παλιό του «συναγωνιστή», ενώ οι αντιρρήσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου εστιάζονται αποκλειστικά στη φιλορωσική προσέγγιση του Βελόπουλου.
Αλλά είναι γνωστό ότι όλα αυτά τα στελέχη που έμαθαν να πολιτεύονται δίπλα στον Καρατζαφέρη δεν έχουν καμιά δυσκολία να αλλάξουν άρδην την προσωπική πολιτική τους γραμμή προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη μερίδα εξουσίας. Ποιος θυμάται σήμερα τις φιλορωσικές θέσεις του Γεωργιάδη και τους ύμνους του για τον Πούτιν;
Η ακροδεξιά, πάντως, γίνεται κυβέρνηση ή αυξάνει τις δυνάμεις της σε όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ. Τι ευθύνες έχει η ΕΕ για αυτό;
Η Ευρώπη πληρώνει σήμερα το αντίτιμο για τον τρόπο που συγκροτήθηκε ως μια αυστηρά οικονομική συμμαχία που είχε αναθέσει το καθήκον πολιτικής και ιδεολογικής συγκρότησης σε θεσμούς με αδυναμία εκτέλεσης των αποφάσεών τους, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Ηταν επόμενο, σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, να αναδεικνύεται η γύμνια αυτής της συγκρότησης και να κερδίζουν έδαφος οι εθνικιστικές έως και πολιτικά αποσχιστικές επιλογές. Στην Ελλάδα έχουμε ζήσει αυτό το φαινόμενο, με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να λειτουργούν επί μια δεκαετία τιμωρητικά για τη χώρα μας, περιοριζόμενοι σε αυστηρά οικονομικούς στόχους και αδιαφορώντας για την κοινωνική και πολιτική εξέλιξη της χώρας.
Ευκταίο θα ήταν να αγωνιστούν οι ευρωπαϊκοί λαοί για την απόδοση μεγαλύτερης εξουσίας στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς της Ε.Ε. -κυρίως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο- και την αποδυνάμωση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η οποία, όπως όλες οι κρατικές γραφειοκρατίες- έχει ως κύριο μέλημα τη δική της διάσωση, αδιαφορώντας για την τύχη των χωρών που εκπροσωπεί.
Και η ερώτηση του ...ενός εκατομμυρίου: Η αριστερά γιατί δεν κερδίζει; Αντιθέτως σε πολλές χώρες της ΕΕ απειλείται και η κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση...
Πολιτικό φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών στην Ευρώπη είναι η ουσιαστική διάλυση των κομματικών σχηματισμών όπως τους είχαμε γνωρίσει τα μεταπολεμικά χρόνια, μέχρι την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης.
Η κομμουνιστική Αριστερά ήταν η πρώτη πολιτική δύναμη που βρέθηκε σε κρίση, επειδή θεωρήθηκε υπεύθυνη για όσα αποκαλύπτονταν για τα καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Αλλά στη συνέχεια είχαμε την κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση με τα εργαλεία της προηγούμενης περιόδου της ευμάρειας.
Και τέλος επηρεάστηκε η Συντηρητική παράταξη, η οποία μεταλλάχτηκε σε υπερσυντηρητική ή ακροδεξιά, προκειμένου να ξεπεράσει την αδυναμία διαχείρισης της οικονομίας. Σχηματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι πρώην κραταιοί κομματικοί μηχανισμοί μετατράπηκαν σε ένα πολιτικό χυλό με βαθμιαία γενική μετατόπιση προς τα δεξιά.
Το κρίσιμο ζήτημα για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς είναι η παραγωγή ενός πειστικού πολιτικού προγράμματος που θα βασίζεται στα δεδομένα της περιόδου, αλλά δεν θα αρκείται στη διαχείριση των σημερινών περιορισμών.
Θα τολμά να τους ξεπεράσει.
Το ατού της Αριστεράς που μπορεί να της ξαναδώσει δυναμική νίκης είναι το γεγονός ότι οι ιδέες της υπηρετούν την κοινωνική πλειοψηφία.
Η συνταγή είναι δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη, γιατί το αδιέξοδο είναι γενικό και όποιος πείσει ότι αυτά που λέει μπορούν να εφαρμοστούν θα είναι ο νικητής.
Αρκεί να λειτουργούν στοιχειωδώς οι δημοκρατικοί κανόνες και η σχετική ισότητα στον πολιτικό ανταγωνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου