Λαϊκισμός είναι άλλο πράγμα. Είναι, π.χ., να λες ότι δεν γίνεται σε κανονική χώρα να είναι 25 χρόνια τα κανάλια χωρίς άδειες. Ότι είναι απαράδεκτο τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου να παίρνουν θαλασσοδάνεια και μετά να καλύπτουν με τροπολογία τούς τραπεζίτες από την κατηγορία της απιστίας.

Δεν ήταν τοξικότητα η τυμβωρυχία στο Μάτι, οι συνεχείς πολεμικές για το κότερο, το σπίτι, το ταχύπλοο, οι κραυγές για τη μαστούρα της φαρμακευτικής κάνναβης.

Δεν ήταν λαϊκισμός το «πουλήσατε τη Μακεδονία για τις συντάξεις» 

και το «πώς θα ανεβείτε στη Θεσσαλονίκη, κύριε Τσίπρα». 

Δεν ήταν λαϊκισμός το να ψηφίζεις την επαναφορά της 13ης σύνταξης και μόλις κερδίζεις τις εκλογές να την καταργείς.

Ρε, δεν ντρέπεστε λίγο.

 Σε ταληράκια | Αυγή (avgi.gr)

Με αφορμή τις γαλλικές εκλογές άρχισε εδώ στη λίστα Πέτσα ο θρήνος για τον λαϊκισμό που δείχνει τα δόντια του.

Είναι πολύ παλιό αυτό το σχήμα. Από τα Μνημόνια το ακούμε.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Τον Φεβρουάριο του 2012 η τότε κυβέρνηση Παπαδήμου υπογράφει τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22%.

Και για τους εργαζόμενους 18-30 ετών κατά 32%.

Για να ανακόψει τις απολύσεις και να μειώσει την ανεργία.

Καμία ανεργία δεν μείωσε και καθόλου δεν ανέκοψε τις απολύσεις.

Αλλά δεν έχει σημασία. Αν δέχεσαι την επιχειρηματολογία της περικοπής των μισθών, σε χαρακτηρίζει πολιτική υπευθυνότητα. Ανεξάρτητα από το πόσο ηλίθια και προσχηματική μπορεί να είναι.

Αντιθέτως, αν την αμφισβητείς, είσαι λαϊκιστής. Δεν θέλεις να πάει μπροστά ο τόπος.

Και προσέξτε. Δεν έχει να κάνει με το πόσο ακροδεξιός είναι κάποιος. Αρκεί να μην πηγαίνει κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα.

Στην κυβέρνηση Παπαδήμου συμμετείχε και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Αλλά προφανώς δεν ήταν πια λαϊκιστές.

Και στη συνέχεια τα βασικά στελέχη του Καρατζαφέρη απορροφήθηκαν στη Ν.Δ. του Σαμαρά.

Και δεν πειράζει αν είχαν υπάρξει τραμπούκοι με τσεκούρια, αν διακινούσαν βιβλία του Πλεύρη για Εβραίους και σαπούνια, αν ζητούσαν να γίνει κόλαση η ζωή των μεταναστών.

Από τη στιγμή που τα βρίσκανε στον κατώτατο μισθό, κανείς δεν μπορούσε να τους πει λαϊκιστές.

Λαϊκισμός είναι άλλο πράγμα. Είναι, π.χ., να λες ότι δεν γίνεται σε κανονική χώρα να είναι 25 χρόνια τα κανάλια χωρίς άδειες.

Ότι είναι απαράδεκτο τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου να παίρνουν θαλασσοδάνεια και μετά να καλύπτουν με τροπολογία τούς τραπεζίτες από την κατηγορία της απιστίας.

Ότι όταν οι υπουργοί Υγείας τιμολογούν τα φάρμακα μιας συγκεκριμένης εταιρείας τρεις φορές ακριβότερα από την υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι ύποπτο πρέπει να συμβαίνει.

Ότι δεν γίνεται να δίνεις την επικουρική σε ιδιώτες και να χρεώνεις το κράτος 50 δισ. για να πάρει ο κόσμος στο τέλος ψίχουλα.

Και μάλιστα όταν το ασφαλιστικό δεν έχει πρόβλημα βιωσιμότητας.

Ότι το να κάνεις αφορολόγητη τη μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων έως 800.000 ευρώ είναι ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Και ότι οι λίστες των φοροφυγάδων πρέπει να εκκαθαριστούν και να καταλογιστούν τα νόμιμα πρόστιμα.

Αυτά είναι λαϊκισμός, καταλάβατε;

Ναι, λένε οι διάφοροι. Αλλά και ο Τσίπρας συγκυβέρνησε με τον ακροδεξιό και λαϊκιστή Καμμένο.

Πολύ ωραία λοιπόν. Ας μας πουν μια περίπτωση που ο Καμένος τοποθετήθηκε δεξιότερα και λαϊκιστικότερα από τη Νέα Δημοκρατία.

Γιατί όσες φορές διαφοροποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο συγκυβερνούσε, πάντα με τη Νέα Δημοκρατία βρέθηκε να συμπορεύεται.

Από την ταυτότητα φύλου μέχρι τη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι από τα θέματα της Παιδείας μέχρι τις σχέσεις Πολιτείας-Εκκλησίας.

Α, είναι και το φαιοκόκκινο μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, μην το ξεχνάμε κι αυτό.

Που για τις Πρέσπες ο Μιχαλολιάκος και ο Σαμαράς είπαν κόπι-πάστε την ίδια ομιλία.

Που στο προσφυγικό τα είχαν βρει σε τοπικό επίπεδο παντού.

Και που στη Βουλή η συμμορία έδινε μάχες για τα συμφέροντα των εργοδοτών και ειδικά των εφοπλιστών. Αυτό.

Τώρα σκούζουν ξανά για τον «λαϊκισμό». Γιατί βλέπουν τι έπαθε ο Μακρόν και βλέπουν και τον Μητσοτάκη να παραπαίει.

Και δεν τους φταίει που ο Μητσοτάκης παρέδωσε τον κόσμο στους κερδοσκόπους της ενέργειας. Τους φταίει ο «λαϊκισμός» που το επισημαίνει. Αυτό.