Το σωστό λοιπόν σε μια τέτοια κατάσταση είναι να κοπούν 800 εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό για τη δημόσια Υγεία, σε καιρό πανδημίας. Γιατί είναι σωστό; Γιατί η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία και μπορεί να το κάνει.

 https://www.avgi.gr/tehnes/403142_ola-einai-sosta

Αυτό το τρισάθλιο παιχνίδι που παίζεται από την πλευρά της κυβέρνησης στην Εξεταστική Επιτροπή για τη λίστα Πέτσα χωρίς τον Πέτσα είναι απολύτως αποκαλυπτικό για το καθεστώς θεσμικής κατάρρευσης που έχει επιβάλει το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κυριαρχεί σε όλους τους τομείς της λειτουργίας του κράτους η δεσποτική χρήση της πλειοψηφίας.

 Απροκάλυπτα και ασταμάτητα, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας, που όταν δεν χειραγωγείται ή δεν εθίζεται συστηματικά (και συστημικά) στην αδιαφορία, είναι εξουθενωμένη από την αδυναμία αντίδρασης στη λαίλαπα που την περιβάλλει. 

Ζούμε σε καθεστώς λεηλασίας των υλικών και άυλων πόρων προς όφελος μιας ολοένα και πιο αρπακτικής μειοψηφίας που ποδηγετεί τους πάντες και τα πάντα. 

Τα αποτελέσματα δεν μπορεί παρά να είναι ολέθρια. Όταν στην Εξεταστική Επιτροπή των ληστών της λίστας Πέτσα έχει καταργηθεί η κοινή λογική, απλώς επειδή η Ν.Δ. μπορεί, τότε τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Θα μπορούσαμε να πούμε, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Αβραάμ Λίνκολν για τη δουλεία, πως αν ο τρόπος που λειτουργεί αυτή η Εξεταστική Επιτροπή δεν είναι λάθος, τότε τίποτα δεν είναι λάθος. 

Όλα γίνονται σωστά και ζούμε στον παράδεισο, όπως διατείνεται ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του.

Το σωστό λοιπόν σε μια τέτοια κατάσταση είναι να κοπούν 800 εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό για τη δημόσια Υγεία, σε καιρό πανδημίας. Γιατί είναι σωστό; Γιατί η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία και μπορεί να το κάνει. 

Γιατί η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία και μπορεί ο πρωθυπουργός να εξαπολύει, ως θέσφατα, ουρανομήκεις ανοησίες του τύπου «τι μέσα, τι έξω από τις ΜΕΘ, οι διασωληνώσεις. Παντού πεθαίνουν το ίδιο». Άσε τον Πέτσα και τα «πεταμένα λεφτά για τις ΜΕΘ», άσε τον Γεραπετρίτη και τη βλακώδη εξίσωση «περισσότερες ΜΕΘ, περισσότεροι νεκροί». 

Άσε τον Σκέρτσο και τα νάζια του, πότε για τις μελέτες που δεν υπάρχουν, ότι από τους αστυνομικούς μεταδίδεται ο ιός, πότε ότι «δεν θέλουμε ένα ΕΣΥ πολυτελείας» και δεν συμμαζεύεται.

Τίποτα δεν είναι λάθος. Ούτε το όργιο καταστολής (με το κοινό βαρύ έγκλημα να οργιάζει), ούτε το ανελέητο ξύλο στους νέους με ταυτόχρονη κατάρρευση της παιδείας, τα απελπιστικά τείχη που υψώνονται στο μέλλον τους, την υποτίμηση της ίδιας της ζωής τους. Με πιο σωστή από όλα, βέβαια, την άποψη ότι «δεν μπορούν και δεν πρέπει να πάνε όλοι στο πανεπιστήμιο». 

Σε πιάνει ανατριχίλα όταν σκέφτεσαι πως, εκτός από τη βαρβαρότητα καθ’ εαυτήν της άποψης, άνθρωποι σαν την Νίκη Κεραμέως και τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα κρίνουν «ποιοι μπορούν και ποιοι πρέπει να πάνε στο πανεπιστήμιο».

 Για την ορθότητα δε των κριτηρίων ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. 

Είπαμε: 

η γελοιότητα είναι βασικό χαρακτηριστικό του τρομακτικού.

Μάλλον όμως το τρομακτικό, το αδίστακτο, το αρπακτικό είναι το σωστό για τον εσμό των διορισμένων που κυβερνά. Παντί τρόπω και παντί σθένει. 

Αυτός ο νομοθετικός παρασιτισμός, αυτή η διασπάθιση όλων των θεσμικών διαμεσολαβήσεων που συγκροτούν την έννοια της δημοκρατίας. 

Και μαζί, βέβαια, η διασπάθιση του δημόσιου λόγου, από τα χοντρά ψέματα του πρωθυπουργού μέχρι την τελευταία ατάκα του τελευταίου πετσωμένου δημοσιογράφου. 

Ζούμε στον παραλογισμό και στον εφιαλτικό ανασκολοπισμό των θεσμών. 

Γιατί αυτό είναι το σωστό για ανθρώπους όπως ο Πλεύρης ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης και πολλά ακόμη εύοσμα άνθη, σεμνύματα και εγκαυχήματα του πολιτεύματος.

 Γι’ αυτούς που θεωρούν ότι οι θεσμοί δεν είναι οι δεσμοί που συγκροτούν και συνέχουν μια κοινωνία ως σύνολο άπειρων ετεροτήτων, αλλά τα δεσμά μιας απερίφραστης ανηθικότητας που ποδηγετεί, χειραγωγεί και καθυποτάσσει την κοινωνία προς το συμφέρον μιας ελάχιστης μειοψηφίας.

Γιατί, βέβαια, αυτό είναι το σωστό. Να δουλεύεις (αν δουλεύεις) σαν σκλάβος.

 Να ζεις δυστυχισμένος και να πεθαίνεις αβοήθητος. Να λοιδορούνται και να χλευάζονται τα παιδιά σου. Να αντιμετωπίζονται σαν «άχθος αρούρης» οι γονείς σου. Να αρπάζουν όλη τη ζωή που έζησες και να την πετάνε στο απύθμενο πηγάδι των ασφαλιστικών εταιρειών.

Να μην Είσαι. Αλλά τότε τι είσαι; 

Τι είμαστε; 

Η απάντηση επείγει.