Ο τραμπισμός της μετακαραμανλικής Δεξιάς

Μετά την εκλογική επικράτηση του Τζο Μπάιντεν και τη διόλου απρόβλεπτη δυσκολία του Ντόναλντ Τραμπ να παραδεχτεί την ήττα του, εκατοντάδες συμπεριφορικοί αναλυτές ανά τον κόσμο υποδεικνύουν τον -ομολογουμένως- ακραία απολίτιστο αρνητισμό του απερχόμενου (;) Αμερικανού Προέδρου ως χαρακτηριστικό γνώρισμα «τραμπισμού».

Ανάμεσά τους και κάποιοι  Έλληνες. Οι οποίοι, για λόγους που όλοι... κατανοούμε, απέφυγαν να υποδείξουν ως πρόδρομο σύμπτωμα του επιλεγόμενου «τραμπισμού» την αντίστοιχη δυσκολία Σαμαρά να αποδεχτεί την ήττα του από τον Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2015, αρνούμενος να τον υποδεχτεί στο Μέγαρο Μαξίμου και, ως είθισται, να του παραδώσει την εξουσία. Στερώντας έτσι από τον συγκεκριμένο «ισμό» την... πρωτοπόρο σύνδεσή του με τη μετακαραμανλική Δεξιά: 

τη σαμαρική Δεξιά και, εν συνεχεία, τη Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αλλά τι ακριβώς είναι και πως ορίζεται ο εν λόγω «ισμός»; 

Προς το παρόν, σημειολογικά και φιλοσοφικά μιλώντας, ο «τραμπισμός» ούτε «είναι» ακριβώς κάτι ούτε ορίζεται κάπως. 

Προσωποποιείται, μόνο, σε μια φυλή πολιτικών ηγετών του καιρού μας με βασικό χαρακτηριστικό τον αδίστακτο σφετερισμό του μεταμοντέρνου εθνικισμού που αναδύθηκε στη φάση της «παγκοσμιοποίησης» και γιγαντώθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μετακινήσεων προσφυγικών πληθυσμών.

Το βλέπετε, φαντάζομαι -είναι ηλίου φαεινότερον άλλωστε-, ότι στη συγκεκριμένη φυλή πολιτικών ηγετών έχουν περίοπτη θέση οι... δικοί μας Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης.

Αναμφίβολα, στο επίπεδο του πολιτικού life style, ο «τραμπισμός» είναι γέννημα της κουλτούρας που έσπειρε τον Μπερλουσκόνι και τον «μπερλουσκονισμό».

 Εκπροσωπείται από μια κατηγορία απολιτικών πολιτικών, που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, τον διαμορφώνουν: εμφορούνται από μια αρρωστημένη μανία για φήμη και δόξα και λατρεύουν επιδεικτικά το χρήμα, την τηλεόραση, τα λίφτινγκ, τις εμφυτεύσεις μαλλιών. 

Δοξάζουν την Εκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ!

«Κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια», έγραφε κάποτε, αναφερόμενος στους Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, ο διευθυντής της «La Republicca» Ezio Mauro: δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι - πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες. 

Το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους...

Συνοψίζοντας, καταλήγουμε ότι ο «τραμπισμός» είναι θέμα κουλτούρας -μιας κουλτούρας που έχει τις ρίζες της στους Καίσαρες και στους Μουσολίνι του παλαιού κόσμου. 

Και παράγει τους Μπερλουσκόνι, τους Σαρκοζί, τους Σαμαράδες, τους Σαλβίνι, τους Όρμπαν, τους Μητσοτάκηδες, τους Ερντογάν, τους Τραμπ του κόσμου τούτου.

«Και τότε, γιατί τους ψηφίζουν;», είναι το παγκοσμιοποιημένο ερώτημα της εποχής, που στα διαδικτυακά ελληνικά μεταφράζεται «τι πήγες και ψήφισες, ρε μ@λ@κα!...», ενώ στο πολιτισμένο Μανχάταν μεταφράζεται σε χιλιάδες fuck off για «τους άξεστους του Κεντάκι και της Οκλαχόμα και του Μισισίπι που ξαναψήφισαν τον σχιζοφρενή δολοφόνο με τα drones».

Η εξήγηση είναι ότι, στα λαϊκά βάθη των ΗΠΑ (και όχι μόνο), επικρατεί η κοινωνική παράνοια που περιγράφει ο Τζων Κασσαβέτης στην ταινία «Μια γυναίκα εξομολογείται» και αναλύει ο Ντενί Γκροζντανοβίτς στη «Μικρή πραγματεία περί αμεριμνησίας»: όπως στην ταινία του Κασσαβέτη, έτσι και στην κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ δεν βλέπουμε τη δράση του πουριτανισμού στην υψηλή κοινωνία, αλλά την έμμεση και νοσηρή επίδρασή του στη μικροαστική εργατική τάξη...

«Αυτό το ανθρώπινο δείγμα», γράφει ο Γκροζντανοβίτς, «αποκαλύπτει μια τραγική πνευματική ερήμωση, που δυσκολευόμαστε να τη φανταστούμε σε άλλο μέρος του κόσμου». «Θα ’λεγε κανείς», συνεχίζει, «ότι αυτά τα άτομα (σ.σ.: της μικροαστικής εργατικής τάξης) δεν έχουν απολύτως τίποτα να τα κρατάει στη ζωή πέρα από την πιο κοινή, την πιο τυποποιημένη καθημερινότητα»...

Κατά τα λοιπά, απομονωτισμός, οικονομικοί φράκτες, κλειστά σύνορα, ρατσισμός, «τραμπισμός»: «Ο Τραμπ ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του και μετέτρεψε το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί» απεφάνθη ο Μπάρακ Ομπάμα, καλούμενος να φιλοτεχνήσει το προεδρικό πορτρέτο του απερχόμενου (;) Προέδρου των ΗΠΑ.

Δεν αλλάζω τίποτα, παρά μόνο το όνομα του... μοντέλου: 

«Ο Μητσοτάκης ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του και μετέτρεψε το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί». Και φιλοτεχνώ ένα αυθεντικό πορτρέτο του  Έλληνα εκπροσώπου του «τραμπισμού»...

https://www.avgi.gr/politiki/371776_o-trampismos-tis-metakaramanlikis-dexias