200

Albus Viridis

Πράγματι, υπάρχουν εκθέσεις που γράφουν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει με 200 ή 300 ευρώ το μήνα. 

Τις διεξάγουν κάτι καλοζωϊσμένα βουτυρόπαιδα με γραβάτες και κοστούμια, υπάλληλοι διεθνών "οργανισμών" και "θεσμών", βαστάζοι οικονομικών δολοφόνων, που αμείβονται με 9 και 10 χιλιάρικα μισθό το μήνα, και δεν έχουν ΙΔΕΑ τι θα πει φτώχεια, τι θα πει ανέχεια.

 Και πως να ξέρουν; Tην έχουν βιώσει ποτέ, πάνω στο θλιβερό τους σαρκίο; Όχι, και ούτε πρόκειται, γιατί είναι καβατζωμένοι απο 100 μεριές.

Αλλά εγώ τους το εύχομαι.

Τους εύχομαι να έρθει εκείνη η ημέρα που θα πηγαίνουν στον μπακάλη και θα ξερογλείφονται τα τυράκια αλλά να φεύγουν με ένα κιλό φακές για να έχουν φαγητό για μέρες. Να τους καλούν σε σπίτια και σε τραπέζια και να λένε πως δεν μπορούν, επειδή ντρέπονται να πάνε με άδεια χέρια. Να χρειαστεί να τρέχουν στα νοσοκομεία και άκρη να μην βρίσκουν, γιατί θα χουν μείνει τρεις γιατροί για μερικές χιλιάδες κόσμο. 

Να θέλουν να πάνε κάπου και να μην τους περισσεύει 1.5 ευρώ για εισιτήριο.
 Και να μπαίνουν στα μέσα μεταφοράς τσαμπατζήδες και χεσμένοι, μη σκάσει ελεγκτής και γίνουν ρόμπα, χώρια το πρόστιμο.

 Να τους σκάνε ανάγκες και να ψάχνουν τα συρτάρια μπας και βρουν κανένα μπιζουδάκι να το σκοτώσουν στον μαυραγορίτη της συνοικίας. 

Να τελειώνει ο μήνας με την σύνταξη να έχει γίνει ήδη αέρας και να τρέχουν στις ενορίες και τις κοινωνικές υπηρεσίες για να βρουν ένα πιάτο φαϊ να φάνε. Να θέλουν ένα παγωτό για το παιδί ή το εγγονάκι τους και να μην το έχουν, και να το βλέπουν να δακρύζει. Και να τους σκίζεται η ψυχή - αν έχει απομείνει καθόλου απο δαύτη.

Και αφού τα ζήσουν όλα αυτά, πάνω στο καλοζωϊσμένο, τροφαντό ποπουδάκι τους, τότε να μας πουν για τα 200 ευρώ, οι ανερμάτιστοι, υστερικοί, παρανοϊκοί θατσερικοί τσιρίδες. Τότε να μας το πουν. Τους του εύχομαι ολόψυχα.
 Ευχές και φιλάκια.
Τσογλάνια.