Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται και πάλι σε αναβρασμό και μάλιστα με δύο επιβαρυντικές συνθήκες.
Πρώτον, την εμπλοκή της Τουρκίας σε μια πολυσχιδή και πολυεπίπεδη κρίση στη Συρία και στις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ και τη Ρωσία.
Δεύτερον, τη διαλυτική κρίση στο ίδιο το ΝΑΤΟ και την αλλοπρόσαλλη πολιτική Τραμπ.
Στην προφανή προσπάθεια του Ερντογάν να ενοποιήσει την ατζέντα του και να συμπεριλάβει το σύνολο των αξιώσεών του, η λογική αντίδραση της Αθήνας θα ήταν να κατακερματίσει την ατζέντα και να μην επιτρέπει να τσουβαλιάζονται αξιώσεις και καταστάσεις εις τρόπον ώστε το ισοζύγιο να είναι εις βάρος της.
Και όμως κάνει το ακριβώς αντίθετο.
Όχι μόνον επιτρέπει στην Άγκυρα να συνδέει το προσφυγικό με το Αιγαίο, αλλά έχει σπεύσει η ίδια η ελληνική κυβέρνηση να το κάνει.
Η ολέθρια αναφορά Πέτσα, που έβαζε στην ίδια φράση το προσφυγικό, τη Συρία και το Αιγαίο, μαρτύρησε ότι η Αθήνα φοβάται κάποιου είδους σύνδεση.
Απ’ ό,τι φαίνεται, και η συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν διείπετο από την ίδια ανησυχία της ελληνικής πλευράς.
Αν κάποιοι επιθυμούν να απαλλαγούν από τα παρεπόμενα της συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας για το προσφυγικό και ευρωτουρκικό ζήτημα να γίνει ελληνοτουρκικό, η πολιτική Μητσοτάκη τους εξυπηρετεί απολύτως.
Η κυβέρνηση πρέπει να πάψει να βλέπει τα πράγματα με οδηγό τις ανησυχίες της και να κινηθεί με γνώμονα τις δυνατότητες που υπάρχουν, αντί να επιλέγει τον ρόλο του παρατηρητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου