Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, το δίλημμα ήταν: συνέχιση των πολιτικών λιτότητας ή ρήξη με αυτές τις πολιτικές; Τις κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, το δίλημμα ήταν: με τον ΣΥΡΙΖΑ που συνθηκολόγησε αλλά υπόσχεται να κάνει ό,τι μπορεί για να περιορίσει τις συνέπειες ή με τη Δεξιά και τους πρόθυμους συμμάχους της που καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο; Τις ξανακέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα που προέκυψε την επόμενη μέρα της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού ήταν το εξής: «Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις αντιφάσεις του και τις απότομες στροφές του δεν κατέρρευσε;».
Μια απάντηση δίνει ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης στο δοκίμιό του που περιλαμβάνεται στον τόμο «ΣΥΡΙΖΑ - ένα κόμμα εν κινήσει», εκδόσεις Θεμέλιο: «Τι εξασφαλίζει στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την προσαρμοστικότητα; Είναι η ευελιξία της πολιτικής αφήγησής του, η ριζική απροσδιοριστία που δεν επιτρέπει να καταταγεί οριστικά στη μεριά του ευρωσκεπτικισμού ή του ευρωπαϊσμού, η κατασκευή εν τέλει μιας ηγεμονικής ιδεολογικής αμφισημίας».
Νομίζω, για να είναι πλήρης η εικόνα, ότι πρέπει να προσθέσουμε σ’ αυτήν –και μάλιστα σε δεσπόζουσα θέση– τον Τσίπρα, ο ρόλος του οποίου ήταν και εξακολουθεί να είναι καθοριστικός.
Στις εκλογικές αναμετρήσεις που δεν τίθεται ζήτημα ριζικής αλλαγής πορείας παντού (στο κράτος, στην οικονομία, στους θεσμούς) το ερώτημα που απασχολεί τους πολίτες είναι ποιο κόμμα απ’ αυτά που θέλουν να κυβερνήσουν έχει το καλύτερο πρόγραμμα για τη διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης και το ικανότερο πολιτικό προσωπικό.
Οι ψηφοφόροι, αρκετά καχύποπτοι επειδή έχουν ακούσει πολλά, αλλά έχουν δει λίγα, δεν παίρνουν τοις μετρητοίς τις βαρύγδουπες εξαγγελίες και τις λυσιμέριμνες υποσχέσεις των κομμάτων εξουσίας. Τα κόμματα ξέρουν ότι οι πολίτες δεν τα πολυπιστεύουν όταν τάζουν λαγούς με πετραχήλια και οι πολίτες ξέρουν ότι τα κόμματα ξέρουν. Ετσι υπάρχει ένα παιχνίδι συνενοχής.
Ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν γνωρίζει πώς παίζεται. Το κόμμα που θα αποδείξει ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί καλύτερα τις κρατικές υποθέσεις, την οικονομία και την εξωτερική πολιτική, θα έχει το προβάδισμα. Στο πεδίο αυτό ρίχνει το βάρος της η κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός, μιλώντας χθες στο News24/7 και στον συνάδελφο Βασίλη Σκουρή, ανέφερε ότι η κυβέρνησή του πέτυχε εκεί όπου απέτυχαν οι άλλες κυβερνήσεις γιατί είχε σχέδιο, δούλεψε οργανωμένα, έβαλε στόχους και τους έπιασε, προώθησε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα, ενώ οι προηγούμενοι αποδείχτηκαν ανίκανοι, όλα τα έκαναν άρπα κόλλα, εκτός από τα μέτρα εναντίον των εργαζομένων.
Και προς απόδειξη, καταθέτει τα στοιχεία των ανεξάρτητων αρχών, τις εκθέσεις των διεθνών οργανισμών, τις αναλύσεις των οίκων αξιολόγησης, τους επαίνους των Βρυξελλών και του Βερολίνου, τις επιτυχείς εξόδους στις αγορές, τα θετικά σχόλια των ξένων μέσων ενημέρωσης και βεβαίως την ομολογία του ΔΝΤ ότι έκανε θηριώδη λάθη, ομολογία που δικαιώνει την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευθύνες του Ταμείου. Συμπέρασμα Τσίπρα;
Δεν είμαστε εμείς ερασιτέχνες, οι αντίπαλοί μας είναι· δεν είμαστε εμείς επικίνδυνοι, οι αντίπαλοί μας είναι.
Ανάγωγα
Νέα ομολογία από το ΔΝΤ: αναγνώρισε ότι έκανε χοντρά λάθη με το ελληνικό πρόγραμμα. Επειδή έχω χάσει το μέτρημα, μήπως μπορεί κάποιος να με ενημερώσει πόσες φορές έχουν παραδεχτεί δημοσίως οι φωστήρες του Ταμείου τις ανοησίες που έχουν διαπράξει; Αναρωτιέμαι: στα πόσα λάθη καίγονται;
Αναρωτιέμαι: εκτός από τις φραστικές συγγνώμες, κάτι άλλο έχουν να μας δώσουν; Αναρωτιέμαι: η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, που ήθελαν το ΔΝΤ για να μας προσέχει μη τυχόν ξανακυλήσουμε στον τρυφηλό βίο, θα πουν καμιά κουβέντα; Αναρωτιέμαι: όλοι αυτοί –κόμματα και δημοσιολόγοι–, που επικαλούνται ακόμη και σήμερα τις εκθέσεις του ΔΝΤ για να μας τρομάξουν, θα το βουλώσουν επιτέλους; Η ξετσιπωσιά τους βγάζει μάτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου