Το 2016 ο πρόεδρος της Ν.Δ. θεώρησε ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς, με τα χέρια δεμένα, θα ήταν ένας εύκολος αντίπαλος. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε τη στήριξη και την προστασία των ισχυρότερων ΜΜΕ.
Είχε ελεύθερο το πεδίο να ασκεί κριτική εκ του ασφαλούς σε κάθε υποχρεωτικό μέτρο που καθόριζε η συμφωνία με τους θεσμούς. Μπορούσε να πατάει σε όσες βάρκες ήθελε επενδύοντας στην κόπωση και τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας. Και ήταν σε θέση να παίζει ένα χοντρό παιχνίδι αποδόμησης απέναντι στην κυβέρνηση. Γι' αυτό και από τη στιγμή που εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ. άρχισε να ζητάει εκλογές.
Δεν του βγήκε τίποτα. Το πρόγραμμα δεν απέτυχε. Τέταρτο Μνημόνιο δεν υπήρξε. Το χρέος μειώθηκε. Η έξοδος στις αγορές πέτυχε. Δύο εκστρατείες μίσους και καπηλείας -μία για την τραγωδία στο Μάτι και μία για το μακεδονικό- έπεσαν στο κενό. Και τώρα ο Κ. Μητσοτάκης βλέπει την Αριστερά να συσπειρώνεται.
Βλέπει ένα πλεονέκτημα, που πριν από τρία χρόνια εθεωρείτο αδιανόητο να καλυφθεί, τώρα να εξανεμίζεται. Και βλέπει τους βαρώνους και τις διάφορες τάσεις του κόμματός του να του βάζουν όρια, να του χρεώνουν ήδη την αποτυχία της Κυριακής και να τον περιμένουν στη γωνία την επόμενη μέρα.
Η Αριστερά έχει ανασυνταχθεί και βαδίζει με αυτοπεποίθηση για τη νίκη. Και τη νίκη αυτή θα της τη δώσει ο κόσμος, γιατί, μέσα σε όλες τις δυσκολίες, έπαιξε τίμια, σωστά, καθαρά και δίκαια. Αυτό είναι που δεν έχει καταλάβει ο Κ. Μητσοτάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου