Δεν αντέχω να βλέπω τους Έλληνες, γιατί τους Έλληνες βλέπω, να κοιμούνται στα πεζοδρόμια. Δεν μπορώ, υποφέρω πολύ. Εγώ, βλέπω τους Έλληνες.
Τους ξένους τους πιο πολλούς τους έχουμε βολέψει. Κοιτάμε να τους βολεύουμε και φυσικά να τους φροντίσουμε τους ανθρώπους, αλλά δεν μπορούμε να πετάμε τους Έλληνες. Στους ξένους έχουν δώσει διαμερίσματα, τους φροντίζουν.
Αν πάνε να ζητήσουν βοήθεια, τους τη δίνουν κι όλοι τους βοηθάνε και καλά κάνουμε και βοηθάμε.
Οι Έλληνες;
Που τους πήραν τα σπίτια γιατί χρωστάγανε το δάνειο;
Τι θα γίνει;»
Η Χρυσούλα Διαβάτη στάθηκε μπροστά στις κάμερες. Δυστυχώς, δεν αρκέστηκε στα πλάνα αλλά απάντησε και στους δημοσιογράφους. Ναι βεβαίως και μετά ένα «αλλά». Αυτό το «αλλά» που ακυρώνει το «ναι» και τσαλαπατά το «βεβαίως». Να εκφραζόμαστε με πολιτική ορθότητα. Αυτό νομίζουμε πως είναι το σωστό. Τουλάχιστον σωστό για όσους έχουν δημόσιο βήμα. Στο διάλο μωρέ και η πολιτική ορθότητα, πονάει η ψυχή της Χρυσούλας Διαβάτη να βλέπει τους Έλληνες στα πεζοδρόμια.
Η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο στην αγχόνη και μη σε αγχώνει που ειπώνονται τέτοιου είδους διακρίσεις. Έτσι είναι η ζωή σκληρή. Και οι αντιλήψεις; Κι αυτές σκληρές και άκαμπτες. Μ’ αυτές πορευόμαστε τόσα χρόνια. Γιατί να αλλάξουμε; Το σχοινί σφίγγει λίγο ακόμα τον πληγωμένο λαιμό μου.
Σχεδόν, μου κόβεται η ανάσα έχω ανάγκη να αναπνεύσω. Δεν αντέχω να βλέπω τους Έλληνες στο πεζοδρόμιο, γιατί τους Έλληνες βλέπω. Επιλεκτική όραση και πόνος κατά παραγγελία μόνο για ψυχές made in Greece.
Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και χαζεύω έξω από το παράθυρο. Ένας, δύο, τρεις, εφτά, δώδεκα. Πότε ξέχασα να μετράω. Ξαπλωμένοι στο πεζοδρόμιο με κάτι πρόχειρες λερωμένες κουβέρτες να παλεύουν να ζεσταθούν.
Να βγάλουν ακόμα μία νύχτα. Το θερμόμετρο γράφει -2. Πιάνω το πουλόβερ μου και το φέρνω πιο κοντά στο σώμα μου. Κρύα νύχτα.
Κάτω από το ικρίωμα πλήθος συγκεντρωμένο πλήθος βλέπει την ανθρωπιά να παλεύει να ανασάνει με το σχοινί περασμένο σφιχτά γύρω της. Δε θα γλιτώσει. Χρειάζεσαι άλλες αντοχές για να μη σε συνθλίψουν οι κλειστοί ορίζοντες. Χρειάζεσαι άλλη δύναμη για να μπορείς να αντισταθείς στα μισόκλειστα μάτια. Χρειάζεσαι άλλη σκέψη για να καταλάβεις πως η καρδιά δεν είναι εκεί μόνο για να κυκλοφορεί το αίμα.
Η καρδιά είναι το κέντρο των συναισθημάτων κι αυτά δεν υπόκεινται σε κανόνες, δεν έχουν θρησκεία, φύλο, εθνικότητα, χρώμα. Η αγάπη είναι πανανθρώπινη και δεν περιορίζεται ανάλογα με τον τόπο καταγωγής σου.
Αν σε πονάει η ψυχή σου όταν βλέπεις συνανθρώπους μας να κοιμούνται στο δρόμο, να ψάχνουν τα σκουπίδια για να φάνε και απλώνουν το χέρι για μία βοήθεια, δεν εξετάζει αν είναι Έλληνας ή όχι.
Της αρκεί η πληροφορία πως ένας άνθρωπος υποφέρει.
Δεν είναι μόνο η Χρυσούλα Διαβάτη.
Υπάρχουν πολλοί.
Και θα υπάρχουν πολλοί που θα πιστεύουν πως για να απλώσουν το χέρι τους θα πρέπει πρώτα να δουν ταυτότητα.
Ας προσπαθήσουμε να είμαστε άνθρωποι.
Κακό δεν κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου