Και δαρμένοι και γα... ας-μην-το-πούμε Καρτερός Θανάσης

http://www.avgi.gr/article/10811/8927986/kai-darmenoi-kai-ga-as-men-to-poume

Μας έχουν κάψει, χρόνια και χρόνια, τον εγκέφαλο: 

Αυτοί καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Ενώ εμείς είμαστε επιλεκτικοί. 

Κλείνουμε το μάτι σε κάποιες μορφές βίας. Καμιά διακοσαριά φορές τον τελευταίο καιρό έχουν διαβεί τον φουσκωμένο από επαναστατική αυτοϊκανοποίηση Ρουβίκωνα για να μας κολλήσουν στον τοίχο. Και έπεται συνέχεια.

Από όπου κι αν προέρχεται. 

Εκτός αν προέρχεται από αγριεμένους Ράμπο. Εκεί η κυβέρνηση είναι κατηγορούμενη γιατί κρατάει δεμένα τα χέρια της αστυνομίας και εμποδίζει την άσκηση ακόμα μεγαλύτερης βίας.

Εκτός αν προέρχεται από τους μελανοχίτωνες, που χρόνια και χρόνια τους χάιδευαν. 

Όχι μόνο αγνοούσαν επιδεικτικά τις φονικές τους επιθέσεις, αλλά έστηναν και πολιτικές γέφυρες με γεφυροποιό τον Κασιδιάρη. Μέχρι που φτάσαμε στη δολοφονία του Φύσσα και ξύπνησαν όσο ξύπνησαν.

Εκτός κι αν προέρχεται από αγανακτισμένους μακεδονομάχους που απειλούν με θανατικές ποινές όσους τολμήσουν να δεχτούν τη λέξη Μακεδονία στο όνομα των γειτόνων.

Εκτός κι αν προέρχεται από το στόμα έγκριτων πολιτικών της σύγχρονης εθνικοφροσύνης, που μιλούν για προδότες, ψεύτες, δειλούς, ολετήρες της πατρίδας και οδοστρωτήρες του έθνους. Προετοιμάζοντας με τη φραστική βία το έδαφος για τη βία του ρόπαλου ενάντια στα κάθε λογής «τραβέλια».

Και εκτός, βέβαια, κι αν προέρχεται από την κοινωνική ανισότητα και τη φτώχεια, τη χειρότερη μορφή βίας, που ο Κυριάκος θεωρεί φυσικό φαινόμενο. Αλλά πού να καταλάβει...

Πού να καταλάβουμε, όμως, κι εμείς. 

Δεκαετίες τώρα η δεξιά, συστημική, βία δοκιμάζει το ματσούκι της σε αριστερούς, διαφωνούντες, μειοψηφούντες, μεμψιμοιρούντες, πεινώντες και διψώντες δικαιοσύνη. Βελδεμίρης, Κερπινιώτης, Λαμπράκης, Βασιλακοπούλου, Τεμπονέρας, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος έρχονται στη μνήμη χωρίς καμιά προσπάθεια. 

Κι άλλοι, κι άλλοι. 

Και χτενίζονται μπροστά στον καθρέφτη της αθωότητάς τους οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί - από όπου κι αν προέρχεται. Όταν ο καθένας ξέρει και οι δράστες και τα θύματα από πού προέρχονταν.

Αλλά δεν σωπαίνουν, όχι. 

Δεν αισθάνονται καμιά τύψη. 

Ζητάνε περισσότερη κρατική βία, πόλεμο στα Εξάρχεια, καταστολή στις παραγκουπόλεις, ξύλο και των γονέων. Έχουν ξεπλύνει τους ακροδεξιούς, έχουν νομιμοποιήσει πολιτικά τους χθεσινούς φασίστες, συναλλάσσονται με τους σημερινούς φασίστες, υμνούν τους επίδοξους δολοφόνους του Μπουτάρη. 

Και μαζί με όλα αυτά, κατηγορούν τον Τσίπρα για ανοχή στη βία. 

Ή και για άσκηση βίας ακόμα από αριστερούς συνοδοιπόρους της αναρχίας. 

Τσουβαλιάζοντας το γιαούρτωμα -απαράδεκτο, εννοείται- με το μοιραίο μαχαίρωμα στο αποκορύφωμα ενός οίστρου κατά της βίας, από όπου κι αν προέρχεται, που καταλήγει σε οργασμό στα μούτρα μας. Και δαρμένοι μια ζωή, και γα... ας-μην-το-πούμε.

Δύο που ήταν χωροφύλακες βαρούσαν έναν που δεν ήταν χωροφύλακας, έγραψε ο Χουλιαράς. Αλλά ενώ τον βαρούσαν, τον κατηγορούσαν και ως οπαδό της βίας, συμπληρώνουμε. Όπως οι απόγονοι των χωροφυλάκων στις μέρες μας.