Με αφορμή το περιστατικό της Ύδρας

Vangelis Dardantakis

Λοιπόν, να ξαναθέσουμε το ζήτημα της Ύδρας από άλλο πρίσμα. 

Υπάρχει από τη μια το άπληστο κράτος

 που κάνει ό,τι μπορεί για να μας ρουφήξει το μεδούλι, 

σε αυτό συμφωνούμε όλοι. 

Αλλά απέναντι στην κρατική κλεψιά συνυπάρχει και η ιδιωτική κλεψιά. 


Γιατί όταν ο έμπορος καρπώνεται τη διαφορά μην εκδίδοντας αποδείξεις 
ουσιαστικά εσένα κλέβει και στο κράτος κρύβει εισοδήματα. 
Οπότε αυτές οι δύο κλεψιές εξισώνονται σε μια θεσμική λογική, 
πείτε την λαμογιά ή ό,τι άλλο, που ουσιαστικά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. 
Αν εσύ παίρνεις ένα μισθό 600 ευρώ και τα 100 τα παίρνει το κράτος, 
πόσα παίρνει ο έμπορος που σου βουτάει προς ίδιο όφελος το ΦΠΑ; 

Και υπάρχει κάτι άλλο στη λογική στης συμπαράστασης στην "φτωχή ταβερνιάρισσα", 

διότι πρέπει ν' αντεπιτεθούμε στο καπιταλιστικό σύστημα, 

τον ταξικό πόλεμο που μας οδηγεί κλπ.

 Παραγνωρίζετε πως στον ταξικό πόλεμο κάθε μορφής, 

από την κατοχή ξένης δύναμης μέχρι τον εμφύλιο, 

η κάστα των εμπόρων είναι πάντοτε διακριτή και ανεξαρτητοποιημένη
από τις διάφορες μορφές ταξικής πάλης. 

Η τάξη των εμπόρων δεν είναι ούτε αντισυστημική 
ούτε αντιεξουσιαστική 
ούτε οτιδήποτε άλλο που δεν υπάγεται στο καλούπι του καπιταλισμού. 

Είναι η πρώτη κάστα που θ' αποστασιοποιηθεί 
και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο στις οικονομικές ευκαιρίες που διανοίγονται σε περιόδους βαθιάς κρίσης.
 (αν μου βρείτε και ΕΑΜ εμπόρων...) 
Κάποιοι θα τα καταφέρουν κάποιοι άλλοι όχι αλλά αυτά είναι νομοτελειακά,
 για να μην πούμε τελεολογικά, ζητήματα που έχουν σχέση 
με τις διάφορες μορφές του οικονομικού ανταγωνισμού 
και σχεδόν καμία με την εικόνα του αντικαπιταλιστικού ιδεολογήματος.

Γιατί μην ξεχνάμε πως η βασική ιδέα της διακίνησης του χρήματος χρειάζεται οπωσδήποτε το φορέα της, τον έμπορο, μέσα στα πλαίσια ενός συστήματος 
που απεχθάνεται κάθε ατομικισμό κι ελευθεριότητα στις συναλλαγές. 

Οπότε, η παρέμβαση του κράτους, όσο υπερβολική και τραβηγμένη είναι στην παρούσα φάση, γίνεται μέσα στα θεσμικά πλαίσια της οικονομικής πολιτικής του.

 Είτε καπιταλιστική είτε "κομμουνιστική" είναι αυτή, 
ο κρατικός παρεμβατισμός είναι άμεσα συνυφασμένος 
με την κατ' αυτόν "εύρυθμη" λειτουργία της αγοράς. 
Και τα θύματα είναι πάντοτε τα ίδια: 
αποκλειστικά και μόνο εμείς ως μισθωτοί εργαζόμενοι.