Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Εμείς υπερασπιζόμαστε δυο αιώνες ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο κ. Μητσοτάκης νοσταλγεί τον Λουδοβίκο 16ο;

















Γιώργος Βεργόπουλος

Η ανάδυση του τριπλού  αιτήματος της ισότητας της ελευθερίας και της αλληλεγγύης (αδελφότητας) μέσα από τη Γαλλική Επανάσταση σήμανε την εμφάνιση των νεωτερικών κοινωνιών, δηλαδή του σύγχρονου κόσμου. Και η διχοτομία Αριστεράς – Δεξιάς (με την ευρύτερη έννοια και των δυο) που χαρακτηρίζει τις νεωτερικές κοινωνίες ανάγεται στην συνεχή ιστορική διεκδίκηση από την πλευρά της Αριστεράς όχι ενός στενά μονοσήμαντου στόχου αλλά ενός σύνθετου συνόλου προταγμάτων. 

Ανάμεσα τους η διεκδίκηση διαφόρων ειδών ισοτήτων(ισότητα της ψήφου, ισότητα των πολιτών απέναντι στο νόμο, ίση αμοιβή για ίση εργασία, ισότητα των γυναικών, ισότητα ευκαιριών, ισότητα στην αναδιανομή του κοινωνικού πλεονάσματος) ελευθεριών και διάδοσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Το αν η ανθρώπινη φύση συμβαδίζει με την εξάλειψη κάθε ανισότηταςείναι ένα ερώτημα χωρίς ουσία που κι αν απασχολεί τον κ. Μητοστάκη δεν έχει απασχολήσει στην πράξη την Αριστερά καθώς δεν υπήρξε ποτέ ιστορικά ώριμο.  
Ακόμη και ο Μαρξ στα οραματικά του κείμενα έγραφε «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», έννοιες που απέχουν πολύ από τον μηχανιστικό εξισωτισμό. Το ζητούμενο είναι το προς τα πού κινούμαστε, προς τη μείωση ή την αύξηση των υπαρκτών ανισοτήτων, προς τη διεύρυνση ή τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.
Την «ανθρώπινη φύση» ως δήθεν αντίθετη στα σύγχρονα προτάγματα της ισότητας και της ελευθερίας επικαλούνται οι φιλόσοφοι που υπερασπίζονται και επιθυμούν να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τις υπάρχουσες ανισότητες και ανελευθερίες, από την εποχή του Χομπς που έβλεπε μόνο λύκους γύρω του μέχρι τους νεοφιλελεύθερους της σχολής του Σικάγου που καθοδηγούσαν τον Πινοσέτ.
Για να το γειώσουμε άμεσα με την σημερινή πραγματικότητα, το αίτημα εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών τα τελευταία χρόνια είναι μια κοινωνία χωρίς ανισότητες γενικώς ή μια κοινωνία πιο δίκαιη χωρίς 25% ανεργία και άλλη τόση φτώχεια;
Μέσα από αυτή την αναγωγή στην γενική και αόριστη «φυσική ανισότητα» (με την οποία ο αγνός νεοφιλελεύθερος κ. Ανδριανόπουλος ενθουσιάστηκε τόσο που άρχισε να γράφει για τίγρεις και ελέφαντες στο τουίτερ) ο κ. Μητσοτάκης υπερασπίζεται την πολύ συγκεκριμένη υπάρχουσα ανισότητα. 

Προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι νόμος φυσικός να απολύονται οι άνθρωποι στα 55 τους για να προσληφθούν νεότεροι και φτηνοί εργαζόμενοι ή να δουλεύεις 8 ώρες και να πληρώνεσαι 4.
Δεν πρωτοτυπεί βέβαια. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει κατορθώσει στο σύνολο του ανεπτυγμένου κόσμου το 1% των ανθρώπων να νέμονται το μισό του συνολικού πλούτου, το 20% τα δυο τρίτα συνολικά και το υπόλοιπο 80% να παλεύουν να επιβιώσουν με τα υπόλοιπα.
Ενώ η υπερσυγκέντρωση της οικονομικής εξουσίας έχει σαν αποτέλεσμα την αποδυνάμωση και των δημοκρατικών θεσμών μέσα από τη συνεχή μεταφορά εξουσιών σε αδιαφανή κέντρα ισχύος και επιρροής. Η δημοκρατία δεν απειλείται από την ισότητα, η δημοκρατία ταυτίζεται με μορφές και εκφράσεις της ισότητας.
Οπότε η ευρεία Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη συγκροτείται πάνω στη διπλή αντίθεση και διαχωριστική γραμμή:
μείωση  των κοινωνικών ανισοτήτων και αύξηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων
ή αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και περιορισμός της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Αντιθέσεις δυο αιώνες παλιές θα μου πείτε.
 Ίσως σαν αντιθέσεις να είναι μέσα στην συγκεκριμένη κοινωνικά φύση του σύγχρονου ανθρώπου, κάποιοι να ζητούν ισότητα και ελευθερία και κάποιοι να υπερασπίζονται τα κληρονομημένα προνόμια και εξουσίες. Πιστεύω ότι δεν έχουμε πρόβλημα να διαλέξουμε πλευρά. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου