O Φώτης Γεωργελές και το σκάκι
«Εγκλωβισμένοι στη θυματοποίηση, στον μιζεραμπιλισμό, εύχονται, νομίζεις, να πάνε όλα χάλια, να καταστραφούμε, για να επιβεβαιωθούν. Ο κόσμος ήταν στους δρόμους, χαρούμενος, κι αυτοί στο πληκτρολόγιο έγραφαν “κτήνη, ζώα, ψωνίστε γίδια, μέχρι να γίνετε δούλοι”»: από τη μια η «λευκή νύχτα», από την άλλη τα «μαύρα γυαλιά».
Έτσι περιγράφει, έμπλεος ενθουσιασμού αλλά και μένους εναντίον των «μιζεραμπιλιστών», τα της Λευκής νύχτας του περασμένου Σαββάτου ο Φώτης Γεωργελές σε χθεσινό του άρθρο στην Athens Voice. Δεν θα σχολιάσω το κείμενο, όμως, αλλά την διαντίδρασή του με μια είδηση, με τον τρόπο που αυτή δημοσιεύτηκε από την ίδια εφημερίδα: «13χρονη Ελληνίδα η νέα παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι. Η Χριστίνα Τσολακίδου έκανε ματ στο Αλ Άιν»
Μοιάζει λες και η Τσολακίδου ήρθε να επιβεβαιώσει την αισιοδοξία του Φώτη Γεωργελέ, αποτελώντας ένα πρότυπο ατομικής επιτυχίας έναντι του βαριδιού των συλλογικών διεκδικήσεων που παγώνουν οποιαδήποτε πρόοδο.
Το ότι κάπως έτσι λειτουργεί η είδηση στο γενικότερο αφήγημα της εφημερίδας συνάγεται από μία παραδρομή και μία ανακρίβεια:
Η Χριστίνα είναι στην πραγματικότητα Σταυρούλα· και το «παγκόσμια πρωταθλήτρια» είναι «παγκόσμια πρωταθλήτρια στην κατηγορία έως 14 ετών» (όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης που δεν θα μείνει στον τίτλο, αλλά θα διαβάσει και το κυρίως σώμα της είδησης).
Αυτό δεν μειώνει βέβαια την επιτυχία, αλλά κάνει κάτι χειρότερο για την ιδεολογία της ατομικής επιτυχίας: την πλαισιώνει. Διότι το σκάκι είναι ένα άθλημα. Και ως άθλημα έχει τις προϋποθέσεις του: συλλόγους, προπονητικό τημ, ομοσπονδίες.
Ο σκακιστής αποτελεί την αιχμή ενός μηχανισμού παραγωγής σκακιστικής ευφυίας, το εξαγώμενο μιας συλλογικής διαδικασίας. Και η πρόοδος στο σκάκι προϋποθέτει κεκτημένα (αυτό που περιγράφεται μονολεκτικά ως “σχολή” και περιλαμβάνει τόσο άυλα -στυλ, συσσωρευμένη γνώση- όσο και υλικά -υποδομές, μηχανισμό διεξαγωγής ισχυρών τουρνουά- χαρακτηριστικά). Αυτά που τόσο μισεί ο Φώτης Γεωργελές, αποδίδοντας την υπεράσπισή τους στους λαϊκιστές και τους καταστροφολόγους.
23 Απριλίου, 2011
Η κοινή γνώμη ασκεί πολιτική
Kλικ, Νοέμβριος 1999
ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ
Kάθε μήνα που βγαίνει το καινούργιο τεύχος, η διευθύντρια μάρκετινγκ του ΚΛΙΚ φαίνεται πως είναι ο πρώτος πρώτος του αναγνώστης.
Και αρχίζει με το editorial.
Κάθε μήνα, λοιπόν, έρχεται στο γραφείο, με κοιτάζει δύσπιστα και ρωτάει: μήπως είσαι λίγο αριστερός; Τον τελευταίο καιρό με κοιτάζει πάλι δύσπιστα, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται για άλλους λόγους. Είναι μάλλον επειδή, εδώ και λίγο καιρό, με κίνδυνο να με κοιτάζουν καχύποπτα κάποιοι, υποστηρίζω ότι ζούμε στις μέρες μας αυτό που κάποτε θα ονομαστεί η «εποποιία της ελληνικής οικονομίας των χρόνων του ’90», ή αλλιώς τη μεγαλύτερη αναδιανομή εθνικού εισοδήματος από το 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ξανά σήμερα, το παιχνίδι μοιράζεται.
Η δύναμη φεύγει από την παραοικονομία και πάει στη «λευκή» οικονομία.
Φεύγει από τα τρία διαπλεκόμενα που υπήρχαν μόνο ως προμηθευτές του δημοσίου και πάει στις εκατοντάδες επιχειρήσεις.
Φεύγει από τους επιχειρηματίες που έπαιρναν θαλασσοδάνεια, υπερχρέωναν τις εταιρείες τους και τις φόρτωναν στο κράτος και πάει στους επιχειρηματίες που «επιχειρούν», που παράγουν.
Φεύγει απ’ τους κομματικούς και κρατικούς μεσάζοντες και πάει στα στελέχη των επιχειρήσεων.
Φεύγει από τους «ραντιέρηδες» που δάνειζαν τοκογλυφικά το δημόσιο και πάει στους επενδυτές του χρηματιστηρίου.
Αυτή η αλλαγή δεν οφείλεται μόνο στην αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και την επακόλουθη παγκοσμιοποίηση στην Eνωμένη Ευρώπη και την κοινή αγορά, στην κατάρρευση του «κρατισμού» παγκοσμίως.
Οφείλεται και στην τεράστια δύναμη αυτής της χώρας, η οποία αφού αποφάσισε να απαλλαγεί από τα δεσμά του παρελθόντος «εκρήγνυται» θεαματικά και καλύπτει σε δυο τρία χρόνια τη διαδρομή για την οποία άλλες χώρες της Δύσης χρειάστηκαν δεκαετίες.
Αυτή η οικονομική αλλαγή, που ίσως ο κυριότερος μοχλός της είναι το χρηματιστήριο, θα αλλάξει όλους τους συσχετισμούς δυνάμεων σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Η Ελλάδα, σε λίγα χρόνια, θα είναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι ξέρουμε.
Αν κάποιοι νοσταλγούν το «ηρωικό» παρελθόν των προηγούμενων χρόνων και θρηνούν για τα «κακά της παγκοσμιοποίησης» και τον «τζόγο της Σοφοκλέους», εγώ δεν είμαι απ’ αυτούς.
Oσοι σε εποχές κοσμοϊστορικών αλλαγών ονειρεύονται την εποχή του βολέματος στο δημόσιο, της κομματικής ανέλιξης και των φεστιβάλ στο Πεδίο του Άρεως, είναι απλώς οι προνομιούχοι της προηγούμενης περιόδου, που βλέπουν με φόβο τον κόσμο να αλλάζει.
Εννοείται ότι δεν έχω καμία αμφιβολία, πως αυτή η αλλαγή σε μια χώρα χωρίς σταθερούς θεσμούς θα έχει και σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά.
Η κυβέρνηση, που καλώς προσπάθησε να αποθερμάνει τη χρηματιστηριακή υπερβολή, έντρομη θα μοιράζει δάνεια για αγορά μετοχών, μη και καταρρεύσει το σύστημα.
Οι εφημερίδες που μήνες τώρα στηλίτευαν την υπερβολική άνοδο του χρηματιστηρίου, στην πρώτη διορθωσούλα του 10% μετά από άνοδο 300%, θρηνούσαν «χάθηκαν τρισεκατομμύρια»!
Ναι, τα’ χαμε και χθες. Κάποιοι επιχειρηματίες, αντί να δημιουργούν, θα αγοράζουν και θα πουλάνε τις μετοχές τους για να βγάζουν κέρδη. Και οι «επενδυτές» θα αγοράζουν «Μακλάρεν ΑΕ», για να γίνουν δισεκατομμυριούχοι σε δυόμισι μέρες.
Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, αντί να γίνει η μεγάλη αλλαγή υπέρ των πιο δραστήριων, πιο παραγωγικών, πιο έξυπνων, να γίνει για άλλη μια φορά υπέρ των πιο καπάτσων. Όμως νομίζω πως όλος αυτός ο κλαυσίγελος του τελευταίου καιρού είναι μόνο η «περιφέρεια» της πραγματικής ιστορίας.
Και η πραγματική ιστορία έχει τόσο θετικό δυναμισμό που μας ξεπερνάει. Οι αλλαγές στο κοινωνικό επίπεδο θα μας ξαφνιάσουν ακόμα περισσότερο. Το βλέπω ήδη στους ανθρώπους γύρω μου.
Αρχίζει να εξαφανίζεται σιγά σιγά εκείνο το παλιό μοντέλο του πολίτη-ανώριμου παιδιού, που περίμενε τα πάντα από το κράτος, το κόμμα, την εξουσία. Που έπασχε από εκείνον τον «παιδισμό» της άβουλης άγνοιας.
Ακόμα και αυτή η ενασχόληση με την οικονομία και τις μετοχές που τόσο κατηγορούν κάποιοι (τι ρατσισμό φανερώνουν τα λόγια τους) θετική είναι.
Φτιάχνει ώριμους πολίτες, που διαβάζουν, πληροφορούνται, καταλαβαίνουν τη σημασία του πληθωρισμού, των τιμών, του κέρδους, των αυξήσεων, καταλαβαίνουν δηλαδή την πραγματική ζωή και απομακρύνονται από τα ιδεολογήματα.
Στην πρόσφατη χρηματιστηριακή κρίση, οι επενδυτές, παραδόξως, ήταν οι μόνοι ψύχραιμοι. Αυτοί που θρηνούσαν ήταν οι πολιτικοί, οι λαϊκιστές των media και οι «επαγγελματίες» που προτιμούν την αποθέρμανση να την κάνουν μόνοι τους με φήμες, με αφορμή τον Βαρώτσο, παρά ο ιδιοκτήτης της κεντρικής τράπεζας.
Μόνο αυτοί έλεγαν «τι κάνει το κράτος». Οι επενδυτές, το 1,5 εκατομμύριο κωδικοί, ένα μεγάλο σύνολο δηλαδή του ενεργού πληθυσμού, είχε άλλα στο μυαλό του. Ακόμη κι αυτή η περιβόητη στροφή του στη «μικρή και μεσαία κεφαλαιοποίηση», κι αυτή έχει σημασία. Δείχνει ότι η «κοινή γνώμη» ασκεί πολιτική.
Τους τελευταίους μήνες, η ελληνική κοινή γνώμη για πρώτη φορά ασκεί μεγάλη πολιτική. Και την ασκεί μόνη της, σε αντίθετη κατεύθυνση από τη μεγάλη μερίδα των πολιτικών και των Mέσων Eνημέρωσης, που ενώ συνήθως τη διαμόρφωναν εύκολα, τώρα τρέχουν να την προλάβουν.
Μια με τη ρελάνς φιλίας προς τους Τούρκους και μια δεύτερη με τη σαφή πριμοδότηση των νέων επιχειρήσεων που μεγαλώνουν και αλλάζουν ριζικά το τοπίο, η ελληνική κοινή γνώμη ψηφίζει αλλαγή. Γρήγορη απομάκρυνση από το μοντέλο των προηγούμενων χρόνων. Σε όλα τα επίπεδα.
Ποντάρει σε μια νέα, πιο ανοικτή, πιο πλουραλιστική, πιο αξιοκρατική Ελλάδα, αυτή που περιέγραφα στην αρχή. Και είναι διατεθειμένη να ρισκάρει γι’ αυτή την αλλαγή, ακόμα και με μερικές «φούσκες» της περιφέρειας που θα αποδειχθούν απάτες.
Γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά η «κοινή γνώμη» έχει δίκιο, ότι ξέρει τι κάνει; Όσοι βλέπουν μόνο την επιφάνεια, το φολκλόρ των πραγμάτων, δεν μπορούν να καταλάβουν τις βαθύτερες διεργασίες. Τον τελευταίο καιρό, σε όλες τις περιπτώσεις, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δηλώνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να μείνει έξω από ανακατανομές που συμβαίνουν μια φορά κάθε 20 χρόνια. Και γι’ αυτό γελάει ειρωνικά με όλους αυτούς που προσπαθούν να τη «σώσουν» για το «καλό της».
______________________________________________________________________________
Oι επισημάνσεις δικές μου. Το κείμενο όμως καθ’ ολοκληρίαν ανήκει στο κωλάδικο του ΚΛΙΚ. Στη γενιά των “εκσυγχρονιστών” που σήμερα κόβουν φλέβα για Μνημόνιο. Γουστάρουν τρελά, όπως και ο Γεωργελές-Κάλχας στην Athens Voice πλέον.
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-9Cu
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Χάος, όλοι για ψυχιατρείο είμαστε, καμμία ελπίδα παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣφαζόμαστε μεταξύ μας, βιώνουμε την παραγματικότητα σε φαντασιακό επίπεδο, ο καθένας με τις καταβολές του, όλα σε αντιπαράθεση λεκτική-άντε γραπτή, έλεος
Ο,τι και να κάνει ή πει Οποιοσδήποτε, δεν αρέσει σε κανένα και αυτό θεωρείται συμμετοχή στα κοινά
(Χάριν ευγενείας βάζω και τον εαυτό μου μέσα, εε;)