Θέλω να πω κατι.
Εχω παρελάσει σημαιοφόρος 7 φορές, στη θητεία μου σε Δημοτικό και Γυμνασιο . Παρέλασα και στην ορκωμοσία στον Στρατό … Εχω παρει 5 επαίνους Αριστείας από 3 διαφορετικούς υπουργους Παιδείας ( ο ένας θυμαμαι ήταν ο Ράλλης, ο άλλος ο Τρίτσης. Εχω την εντύπωση οτι ο ενδιάμεσος ηταν ο Ταλιαδούρος).
Τίποτε.
Για μενα δεν σημαινε τιποτε ότι την κρατούσα. Θα την υπερασπιζόμουν με ακριβώς την ιδια δύναμη, ακόμα κι αν δεν την ειχα κρατησει ποτέ.
Γιατι την αγαπησα πολύ πριν φτάσω στην ηλικία και πριν να εχω τη δυναμη στα χερια και τα ποδια να την κρατησω, και το αναστημα και την ευλυγισία να παρελάσω κρατώντας την.
Και καθόλου περισσότερο δεν την αγαπούσα εγώ από συμμαθητές που λόγω παραστηματος, λόγω επιδοσης, λογω συστολής η εμφάνισης … στριμωχνοντουσαν στις πίσω-πισω σειρές του τμηματος της παρέλασης. Στις ειδικές δυναμεις, στις ΜΑΚ στο Β Αιγαίο, ειχε έρθει ενα κοντόσωμο παιδί από τη Νίκαια.
Αρμένης στην καταγωγή.
Βοηθός κομμωτή, στο επαγγελμα, από ΙΕΚ. Φτωχή οικογένεια, από το 1000ρικο που μας δίνανε ( 1990 ) κοιτούσε να μείνει κατι να στειλει πίσω…
Σε ολα τις καταδρομικές πρωτος. 34 κιλά το Μπεργκιν και το FN standard στον ώμο! Την τρίτη μέρα του ανταρτοπολέμου, ο επιλοχίας έπαθε διάρροια! Πήρα εγω και το δικό του Μπεργκιν. Ιουλιος σε ενα από τα νησιά της πρωτης γραμμής. Το νερο όλο κι όλο ένα παγουρι, το 24ωρο, για όλα…
Παλεύαμε με τον εαυτό μας να ξεπερασουμε … τους εαυτούς μας.
Το βραδυ, όταν πήγαμε να ξεκινησουμε σε μια κατσικοπλαγιά για τη νυχτερινή κρούση, έκανα να σκύψω να ζαλωθώ το δεύτερο Μπεργκιν του άρρωστου συναδέλφου και να πάρω πάλι στον ώμο το δικό μου. Ένιωσα κατι , σα να μην σηκώνεται…. Το είχε πάρει στα χέρια του και το φορούσε το αρμενακι απο τον Πειραια. «Ασε εσύ γιατρέ¨», μου είπε.
«Τώρα είναι η σειρά μου». Και χωρίς άλλη κουβέντα, ξεμακρυνε. Και ξεμακραινοντας, είδα ότι τα δυο Μπεργκιν των 35 κιλών τον ειχαν σκεπάσει. Δεν φαινόταν σχεδόν! Ήταν δεν ήταν 65-70 κιλά ο ίδιος!
Και τραβηξαμε για τη νυχτερινη… Φίλοι, εσεις που τρομαζετε μήπως η σημαία φύγει από τα «Αριστα» χέρια. Θυμηθείτε Παλαμά. Η μεγαλόσύνη των λαών δεν μετριεται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πυρωμα, μετριέται και το αίμα…
(Να εισαι κάλα, Ιγκορ, κομμάντο, φίλε, όπου κι αν εισαι κι οτι κι αν κάνεις. Μετράς!)
ΠΗΓΗ : Μιχάλης Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου