Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου
«Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό...»: έτσι μάθαινε ο Αρίστος στο Δημοτικό. Όμως, αν και Αρίστος, δεν ήταν καθόλου λεβεντόπαιδο και επειδή ήταν και μπουμπούνας, τη σημαία την έβλεπε πάντα από μακριά.
Κι έτσι αναρωτιόταν γιατί οι άριστοι συμμαθητές του επιβραβεύονταν κρατώντας τη σημαία στις παρελάσεις κι όχι παίρνοντας κάποιο άλλο βραβείο, όπως... μια τούρτα παγωτό!
Είναι υγιές να υπάρχει άμιλλα μεταξύ των μαθητών και δίκαιο να επιβραβεύεται ο καλύτερος. Με ποια λογική όμως αυτό γίνεται κρατώντας ένα εθνικό σύμβολο;
Αυτοί που σήμερα πιστεύουν ότι δήθεν με τον επίμαχο νόμο απειλούνται τα ιδανικά της αριστείας ομολογούν χωρίς ντροπή ότι δέχονται ότι μπρος στη σημαία δεν είμαστε όλοι ίσοι. Αντίθετα, ο νέος νόμος, για όσους δεν το κατάλαβαν, έρχεται να αποκαταστήσει τη σημασία του γαλανόλευκου πανιού που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί στα χέρια όσων σε μαύρες εποχές καπηλεύτηκαν τα εθνικά σύμβολα και τα συνέδεσαν με τις ιδεολογίες και πρακτικές τους. Ο νέος νόμος είναι μια προσπάθεια η ελληνική σημαία να αποδοθεί σε εκείνους που ανήκει: Σε όλους.
Αν λοιπόν κάποιοι θέλουν η σημαία μεταξύ άλλων να είναι και ένα πανί που συμβολίζει την αριστεία, τότε αλίμονο, θα έπρεπε να είχε κοπεί το χέρι του «γιου της καλογριάς» και του «Γέρου του Μοριά» και του «αρβανιτόφωνου ναυάρχου» και όλων των λαϊκών κι αγράμματων ανθρώπων που θυσιάστηκαν κάτω από αυτό το «πανί».
Και γράφοντας όλα τούτα, μου ήρθε στο μυαλό η μεγάλη μου απογοήτευση όταν ματαιώθηκε η παρέλαση μια βροχερή 25η Μαρτίου του 1982, την πρώτη και τελευταία φορά που θα ήμουν σημαιοφόρος και έτσι αποφάσισα να παρελάσω στο... σαλόνι. Τότε ο πατέρας μου, μου φώναξε: «Σιγά, τσολιά μου! Τον πολυέλαιο!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου