Ο,τι και να αποδειχθεί, ό,τι και να τεκμηριωθεί, όποιο ξένο έγκυρο μέσο και να το μεταδώσει, δεν πιάνει τόπο στους πολλούς, θα βουλιάξει μέσα σε ένα βάλτο κουτσομπολιού και καθεστωτικής κολακείας-Ωμός, λούμπεν, οικείος: ο νεοφιλελευθερισμός μας

http://xydakis.gr/?p=12543&fbclid=IwAR1dAO4SPM7236MEQ26q2LdoEszdTsQ2vspLoB9wJJNsfzAv-9f5TsMxIIA

του Νίκου Ξυδάκη

Η παρόξυνση του αυταρχισμού που ζούμε τις τελευταίες μέρες προκαλεί τη δικαιολογημένη ανησυχία των δημοκρατών και φιλελεύθερων πολιτών, συχνά δε η αντίδρασή τους στέφεται με επιτυχία: κάποιες απόπειρες μένουν ημιτελείς, άλλες αποσύρονται. 

Εντούτοις, στο βαθμό που οι αντιδράσεις και η επιχειρηματολογία εκτυλίσσονται κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε ένα πολύ μικρό μέρος του τύπου, μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι η πλειονότητα του πληθυσμού, που εξακολουθεί να ενημερώνεται από τα συμβατικά μήντια, αγνοεί και τις αντιδράσεις και τη συνοδό επιχειρηματολογία. 

Η πλειονότητα εξακολουθεί να τρέφεται με μια μηντιακή πραγματικότητα κατασκευασμένη από αποκρύψεις, μεταποιήσεις, διαστρεβλώσεις και λιβανωτούς, αναμίξ με τρομολαγνία και ρατσιστικά στερεότυπα. 

Ό,τι και να αποδειχθεί, ό,τι και να τεκμηριωθεί, όποιο ξένο έγκυρο μέσο και να το μεταδώσει, δεν πιάνει τόπο στους πολλούς, θα βουλιάξει μέσα σε ένα βάλτο κουτσομπολιού και καθεστωτικής κολακείας.

Αυτός είναι ο ένας μηχανισμός: κατασκευή και διασπορά ψευδο-πραγματικότητας, και χειραγώγηση, πλύση εγκεφάλου. Ο δεύτερος, ο συμπληρωματικός μηχανισμός, είναι η παράλληλη εκδραμάτιση πολιτικών πρωτοβουλιών σε δύο ταυτοχρόνως πεδία: στο συμβολικό-πολιτισμικό και στο υλικό-οικονομικό. Λόγου χάριν, κυκλοφόρησε ότι η κυβέρνηση προτίθεται να εισάγει στον Ποινικό Κώδικα διάταξη για ποινική δίωξη της βλασφημίας. 

Οι ευαίσθητοι αριστεροί, προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, ακόμη και φιλοκυβερνητικοί αντέδρασαν με σφοδρότητα, και η διάταξη εντέλει δεν κατατέθηκε. 

Κατατέθηκαν όμως και ψηφίστηκαν δύο άλλες διατάξεις: μία διάταξη που ελευθερώνει τους περίπου 3.400 λογαριασμούς και θυρίδες, που δεσμεύονται εν όψει δικαστικών ερευνών για κακουργηματικό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος· και μία διάταξη που καταργεί την αυτεπάγγελτη δίωξη τραπεζικών στελεχών για κακουργηματική απιστία. 

Το δριμύτερο σχόλιο για την αποδέσμευση των ερευνώμενων «σκοτεινών» λογαριασμών ήλθε από τους διεθνείς και μάλλον συντηρητικούς Financial Times, που φωτογράφισαν προσωπικά τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη.

 Τις ίδιες μέρες κατέθετε στη Βουλή το πρόσωπο κλειδί στη διεθνή υπόθεση Novartis, ο Φρουζής, με δεσμευμένους λοαγαριασμούς στην Ελβετία: ως ανεμένετο, υποστήριξε ότι η υπόθεση είναι πολιτική σκευωρία, χωρίς όμως να προσκομίσει κανένα στοιχείο, αντιθέτως κατέθεσε ότι ουδείς του ζήτησε ονόματα πολιτικών. Υποστήριξε επίσης ότι δεν δωροδόκησε ποτέ κανέναν. 

Προφανώς, ο κ. Φρουζής θα ζητήσει να ξεπαγώσουν οι λογαριασμοί του.

Δυστυχώς όσα χυδαία τελούνται πάνω στο σώμα όχι μόνο του κράτους δικαίου, αλλά και στα μούτρα εκατομμυρίων θυμάτων της κρίσης, γίνονται αντιληπτά από μικρό μέρος της κοινής γνώμης ― αυτούς που συνήθως είναι ευαίσθητοι και ενημερωμένοι. 

Ο πολύς κόσμος δεν μαθαίνει τίποτε και ίσως δεν ενδιαφέρεται πια να μάθει και να καταλάβει.

 Ισως έχει βυθιστεί στην απάθεια του θύματος βασανιστηρίων, που προτιμά να χάνει τις αισθήσεις του για να μην αισθάνεται τον πόνο του φάλαγγα, όπως μας περιέγραψαν οι βασανισθέντες της χούντας. 

Ή, αλλιώς: προτιμά να παροχετεύει τον ανίσχυρη λύσσα του εκεί όπου του υποδεικνύουν οι δήμιοι του: στον φόβο , το μίσος, τη μοχθηρία, τη μισαλλοδοξία, στην καμπούρα ενός ακόμη πιο φουκαρά καραγκιόζη. 

Και σε μια απεγνωσμένη νοσταλγία για την απολεσθείσα Κανονικότητα: 

μια παραθλασμένη Κανονικότητα στην οποία τα σκυλάδικα, οι δανειοκάρτες και οι μίζες συνυπάρχουν οργανικά με φον-γιοσμάδες, γκοτζαμάνηδες, ντερτιλήδες, μάλλιους, καμπαφλήδες, ντέλλες, ευσεβιστικές στέκες και μακριές φούστες.

Ιδού ο κόσμος του εγχώριου νεοφιλελευθερισμού. 

Ωμός, λούμπεν, οικείος, χρονοανθεκτικός. 

Πόσο αφελείς ήμασταν που τον υποτιμήσαμε.