e
Από την πολιτική σύγκρουση έχει εξαφανιστεί το τι συνέβαινε στην πραγματική οικονομία, ποια ήταν τα ταμειακά διαθέσιμα, πού βρισκόταν η ανεργία. Πώς ήταν η κοινωνική κατάσταση, οι αντοχές του κόσμου, το κυβερνητικό διαπραγματευτικό ταλέντο και τα συντριπτικά «επιτεύγματα», όπως το 4,5% πλεόνασμα σχεδόν για πάντα.
Έχουν χαθεί οι σκληρότατοι ξυλοδαρμοί, οι κρότου - λάμψης, η δακρυγόνα καταστολή. Μιλάω για το τέλος του 2014. Από τη σημερινή σύγκρουση έχει χαθεί η αίσθηση απόλυτης διαφθοράς που διέτρεχε μιθριδατικά τη μέση αντίληψη του πολίτη. Έντεχνα έχει μετατοπιστεί η συζήτηση στο αντιπολιτευτικό σκι πάνω στις διάσπαρτες, αντιφατικές μορφές λαϊκού θυμού, δυσφορίας, απογοήτευσης (εύκολο να μαζεύεις την πίκρα του καθενός, περισσεύει άλλωστε). Λογικό.
Ο κόσμος έκανε πολιτικό ζάπινγκ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήθελε να αλλάξει κανάλι. Δεν έμπαινε στις λεπτομέρειες. «Να φύγουν αυτοί που μας τα πήραν». Μια τέτοια μονοδιάστατη θεώρηση δίνει εκλογική ορμή, εύκολα αναστρέφεται. Γιατί το στοίχημα είναι βαθύτερο και ξεπερνάει τις ανοησίες, την απονήρευτη διοικητική αφλογιστία του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεπερνάει τις γκάφες, την ανοργανωσιά, την ψευδαίσθηση πολλών ότι, επειδή τους γλυκομιλάνε τα λαμόγια, κερδίζονται κιόλας.
Το βασικό είναι πως είναι τεράστια η συμβολική δύναμη της μείωσης μιας σύνταξης, έναντι τουλάχιστον της σταθερότητας που θεωρούσε πιθανή με τον ΣΥΡΙΖΑ ο πολίτης. Αυτή η πολλαπλή αίσθηση ανατροπών (ατέλειωτες διαπραγματεύσεις, τοπικά κυκλώματα που εμποδίζουν την πολιτική παραγωγή, ποικίλες μεσιτείες και σφετερισμοί κυβερνητικού έργου, ατζαμοσύνη και ασχετίλα) κουράζει τα μέλη, τα στελέχη, τους βουλευτές, νομίζω και τους υπουργούς.
Η κόπωση, η αίσθηση πως δεν βγαίνουν εύκολα τα πράγματα, οφείλεται στον ανεκπαίδευτο και άβγαλτο χαρακτήρα ενός κόμματος που η κύρια εμπειρία του ήταν οι εσωκομματικές διαδικασίες, οι συνελεύσεις, οι συνδιασκέψεις, οι αναβολές, η άθροιση και αποδοχή κάθε αιτήματος, κάθε καημού.
Οφείλεται στα πολυετή σκληροτράχηλα κυκλώματα που διαλύουν την πολιτική βούληση, που διασπούν την εντολή, που παραλύουν την επιθυμία να κάνεις κάτι, να βοηθήσεις κάπου, να σπάσεις ένα κυκλωματάκι από αυτά τα διεφθαρμένα και δυσώδη που δολοφονούν στο μικροεπίπεδο την οικονομία και κοινωνία. Σε αυτόν τον στρόβιλο οφείλεται η ελπιδοφόρα βρετανική εκλογή;
Πραγματικά ο Κόρμπιν, ανατρέποντας όλη την αφήγηση λούζερ που προσπαθούσε να τον δεσμεύσει, ανατρέποντας την οίηση της Τερέζα Μέι, ανατρέποντας τον φυσικό βρετανικό συντηρητισμό, ανατρέποντας τη λαϊκιστική αγυρτεία των Φάρατζ κ.λπ., ανατρέποντας το φαινομενικά αναπότρεπτο, ο Κόρμπιν αναδύεται ως ελπίδα, ως αχτίδα.
Στην πραγματικότητα και σε μεγάλο βαθμό επινοείται, από την ελληνική αριστερή σκηνή που θέλει απελπισμένα μια επιβεβαίωση, μια ανατροπή της σκοτεινής μοίρας. Αλλά ακριβώς αυτή η ανάγκη, που ενεργοποιείται από ένα απόμακρο πολιτικά αιφνιδιαστικό γεγονός, μια ανέλπιστη νίκη, αυτό ακριβώς δηλώνει πως είναι ζωντανή η ελπίδα, οι μικροοργανισμοί που συνθέτουν μια κυτταρική αριστεροσύνη, μια εύκρατη πολιτικά ζώνη που μπορεί να ξανασυνδέσει τα πράγματα, τις ιδέες, τα σχήματα, τη συναγροίκηση, την πολιτική κατοίκηση. Αλλά πάλι έχει συμβεί τόσες φορές αυτή η αναζήτηση προτύπου (που έχει βγει άφλεκτο), ώστε κι αυτή η επανάληψη κουράζει.
Στην πραγματικότητα η αδυναμία να κρατηθείς από την πραγματικότητα σε στρέφει στη βρετανική υπερπραγματικότητα. Ο σημαντικός Βρετανός συνθέτης και ποιητής Petter Hammill συμπύκνωσε κάτι πολύ πέρα από τη ροκ σκηνή και τις τραγουδιστικές ευκολίες της. Δεν πόζαρε σκηνικά, εξέλισσε μια θρηνητική σεμνή αγάπη, κέρδιζε, συγκινούσε.
Αυτός ο αναστοχαστικός δημιουργός εισηγείται πιο πολλά από την τρέχουσα πολιτική σκηνή. Δεν ανακαλύπτεται ως υποκατάστατο, αλλά επιβάλλεται. Πιθανώς κάτι τέτοιο διαλύει ριζικότερα την πολιτική νωθρότητα, την ηττοπάθεια κυρίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου