Είχε αποτύχει ως ανεξάρτητος στις εκλογές του 1974, είχε μπει στη Βουλή το 1977 με το “κόμμα νεοφιλελευθέρων” και είχε ενταχθεί στη Νέα Δημοκρατία με τη διεύρυνση του Καραμανλή.
Υπουργός Συντονισμού και Εξωτερικών.
Των εκλογών του 1985 είχε προηγηθεί η συντριπτική ήττα του κόμματος το 1981 με 35 % έναντι 48% του σαρωτικού ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Μητσοτάκης είχε επιλεγεί από τη Ν.Δ. περισσότερο ως αντι-Ανδρέας, ως το όχημα που θα μπορούσε να αποκαθηλώσει από την εξουσία τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ, παρά ως εσωκομματικά αγαπητός, βέρος δεξιός.
Ο Μητσοτάκης πράγματι προσπάθησε να βελτιώσει τα όπλα της Ν.Δ. που είχαν τα κολλήματα και τους αρχαϊσμούς της παραδοσιακής Δεξιάς. Πιο σύγχρονος λόγος αστικού κόμματος, με μεγαλύτερο σθένος και ιδεολογικό βάθος από τον φτωχό αντιπαπανδρεϊκό και αντιΠΑΣΟΚ λόγο των υπερηλίκων Ράλλη και Αβέρωφ. Ο Μητσοτάκης έκανε βέβαια επικοινωνιακά λάθη.
Μια μαυρόασπρη γιγαντοαφίσα που παρέπεμπε ακριβώς σε αυτό που ήθελε να αποδιώξει, τις μέρες της αποστασίας του 1965, ήταν άστοχη. Το ότι βίδωνε εμμονικά τον λόγο του στην παραλλαγή του ουσιαστικού δημοκρατία, ελευθερία, ή του επιθέτου φιλελεύθερη (Ελλάδα), όταν το συλλογικό βίωμα πλέον δεν ήταν αυτό (είχε ήδη εμπεδωθεί μια επιτρεπτική και ενίοτε αχαλίνωτη κανονιστική επιείκεια).
Οι λαϊκές μάζες είχαν μετακινηθεί πλέον στο μικροαστικό φαντασιακό μιας υλοφροσύνης. Η στοχευμένη μαζική κάρπωση δημόσιων αγαθών και μια διευρυνόμενη «δικαιωματική» κουλτούρα ήταν τα μέσα πραγμάτωσης του φαντασιακού.
Εν τούτοις η σχετικά στεγνή επικοινωνιακή τεχνική (που αν θυμάμαι καλά την εκπόνησε μια ξένη εταιρεία) και η φυσική διαφορά «θερμοκρασίας» μεταξύ των δύο ανδρών (Μητσοτάκη - Παπανδρέου) δεν εξηγούσε επαρκώς τη δεύτερη εκλογική ήττα της Ν.Δ. το 1985. Περίπου 46% ΠΑΣΟΚ και 41% Ν.Δ.
Στο θυμικό υπόστρωμα της Νέας Δημοκρατίας δέσποζε και τότε αυτό που τη στοιχειώνει πάντα: Κανείς δεν δικαιούται να της πάρει την εξουσία.
Τα κεντρικά σημεία του καταγγελτικού της λόγου ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ μεταχειρίζεται ένα δημοκρατικό προσωπείο που θέλει να κρύψει τον απώτερο στόχο του: να εγκαθιδρύσει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, σοσιαλιστικού τύπου.
Σε μερικές αφίσες της Ν.Δ. οι του ΠΑΣΟΚ κατηγορούνταν ότι είχαν ως πρότυπο τον Καντάφι. Κατηγορούνταν επίσης ότι κατέστρεψαν την οικονομία ως «μαθητευόμενοι μάγοι».
Με την άνοδο των εισοδημάτων η Νέα Δημοκρατία ήταν αλλού.
Τέλος πάντων, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σιγά - σιγά μετακίνησε τη Δεξιά από τα καταστροφολογικά και απλοϊκά στερεότυπα, σε ένα πιο συνεπή, εγκεφαλικό, νεοφιλελεύθερο λόγο, ιδεολογικά πιο συνεκτικό, που στο τέλος, όταν το 1990 κατάκτησε την εξουσία, σε μια μείξη με τη πανίσχυρη ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία, τις ομάδες ισχύος και τα δομημένα συμφέροντα, παρήγαγε αυτά ακριβώς που κατήγγειλλε.
Μεγέθυνε το χρέος, επέκτεινε τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις - φαντάσματα, διεύρυνε την αποεπένδυση κ.λπ.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σπρωγμένος ίσως κι από τη συχνά βίαιη απονομιμοποίησή του για τη στάση του 1965, διαμόρφωσε τελικά μια ξερή και ευθύβολη ειλικρίνεια, που ενίοτε τον οδηγούσε στην ωμότητα ή και σε μια υπόγεια τιμωρητική, πάντως, επιτιμητική απεύθυνση στον λαό.
Για λόγους δικαιοσύνης πρέπει να πω ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης «πήρε» την πιο προωθημένη συμφωνία για τα Σκόπια -την οποία συνέτριψε ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός της περιόδου- και επίσης προσπάθησε με ευφυΐα να παίξει ένα ειρηνευτικό ρόλο στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας, που όμως δεν καρποφόρησε.
Ακόμα θυμάμαι να προτείνει το στυλό του στον Κάραζιτς για να υπογράψει το προσύμφωνο ειρήνευσης.
Κατά μία φρικτή σύμπτωση, σήμερα 32 χρόνια μετά ακούμε τα ίδια:
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την έξοδο από το ευρώ (αυτό κρύβει στη άνομη ψυχή του), θέλει να εγκαταστήσει το δικό του ολοκληρωτικό καθεστώς κατά το «πρότυπο Μαδούρο» και έχει καταστρέψει την οικονομία ως «ανίκανος και άσχετος». Είμαστε στο 1985;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου