Είναι ν’ απορείς με τα σκουπίδια της Ιστορίας. Η εμμονική τους ελπίδα να επανακάμψουν στο προσκήνιο της πολιτικής, τους οδηγεί σε δηλώσεις και κινήσεις, που αν δεν ξεκινούσαν από ένα τραγικό γεγονός, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απλώς κωμικές.
Αναφέρομαι στις δηλώσεις Σημίτη, Ψαριανού, Θεοδωράκη αλλά και τα πρωτοσέλιδα της ξεσαλωμένης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ («Ηθελαν νεκρό τον Παπαδήμο) και των παρανοϊκών πλέον ΝΕΩΝ («Φτάνει πια! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ).
Εδώ δυο τινά συμβαίνουν: Είτε λένε ψέματα οι γιατροί και η αστυνομία, είτε κάποιοι μεγεθύνουν σκόπιμα το συμβάν, προτρέχοντας μάλιστα και ως προς την εκτίμηση του εκρηκτικού μηχανισμού, κάτι που δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Το καλό είναι ότι ο κ. Παπαδήμος και οι συνοδοί του τραυματίστηκαν ελαφρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα της έκρηξης δεν μπορούσε να είναι πιο σοβαρό, αλλά όταν ένα δέμα σκάει μέσα σε όχημα και δεν σκοτώνει, είναι κάτι που δεν οδηγεί στο βιαστικό συμπέρασμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Το πρόβλημα με το κραυγαλέο σύνθημα των ΝΕΩΝ είναι (θαρρείς και απευθύνεται σε χρυσόψαρα) ότι προκειμένου να αντιπολιτευτούν κάνουν την τρίχα τριχιά. Και δίνουν ή παίρνουν γραμμή από τον πιστό τους Κώστα Σημίτη.
«Βολικοί» τρομοκράτες
Εξηγούμαι: ανάλογες και χειρότερες, επιθέσεις είχαμε και όταν κυβερνούσε το μπαλέτο Σαμαρά – Βενιζέλου, και επί Γ. Παπανδρέου και -κυρίως- επί Σημίτη (για να μην πάω στα χρόνια των Κ. Καραμανλή, Α. Παπανδρέου και Κ. Μητσοτάκη). Τότε οι επιθέσεις των τρομοκρατών ήταν πολύ χειρότερες: δολοφονικές! Αν δεν έσκαγε η βόμβα στα χέρια του Ξηρού το 2002, ποιος ξέρει ώς πότε θα είχαμε αυτούς τους παράφρονες να υποκαθιστούν τη Δικαιοσύνη και τον …Θεό (εννοώ το δικαίωμα επί της ζωής).
Η τρομοκρατία, όπως πολύ σοφά είπε και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος (αναφερόμενος στους δολοφόνους του ISIS), δεν πέφτει από τον ουρανό. Καλλιεργείται και ανθεί εκεί που βρίσκει πρόσφορο έδαφος, δηλαδή την οργή για την αδικία, υπαρκτή ή κατασκευαζόμενη. Ελπίζω να απέδωσα σωστά αυτά που είπε ο ιεράρχης.
Στην Ελλάδα της κρίσης, θα περίμενε κανείς πολύ χειρότερα πράγματα επί όλων των κυβερνήσεων από το ’09 κι έπειτα. Ευτυχώς δεν θρηνούμε θύματα από τρελές και τυφλές επιθέσεις. Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν την επίθεση κατά του κ. Παπαδήμου η κυβέρνηση κι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη (άψογη η δήλωση της κ. Γεννηματά) και το ΚΚΕ, είναι σε πλήρη αντίθεση με τις χυδαίες δηλώσεις των Σημίτη, Ψαριανού και Θεοδωράκη.
Όταν σκάνε βόμβες, δεν διαλέγουν πάντα τα θύματα. Υπάρχουν και οι «παράπλευρες απώλειες». Αυτό είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τον κ. Ψαριανό που χάνει τη νηφαλιότητά του συχνά, ή από τον κ. Θεοδωράκη που προσπαθεί να κρατήσει το κεφάλι του έξω από τον βάλτο στον οποίο οδήγησε το ρυάκι του.
Για τον κ. Σημίτη δεν υπάρχει δικαιολογία. Υπάρχει μια και μόνη εξήγηση: η απληστία, η εξουσιομανία. Τα υπόλοιπα -γήρας, πάθος για δημοσιότητα, μίσος για τους «τσόγλανους»- δεν μπορούν να καλύψουν την απίστευτη δήλωση: «Στη χώρα δεν υπάρχουν πια, ή περιορίζονται ή κινδυνεύουν τα δικαιώματα τα οποία έχουν οι πολίτες σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο». …«η δολοφονική απόπειρα εναντίον του (σ.σ.: κ. Παπαδήμου) δείχνει ότι στη χώρα επικρατεί μια θλιβερή κατάσταση: Αυτοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτοί που φροντίζουν για τη χώρα, γίνονται στόχος».
Η ατιμωρησία αποθρασύνει
Αυτό μόνον ένα πολιτικό σκουπίδι μπορεί να το πει. Ενας άρρωστος που αφού επιμένει ότι όντας πρωθυπουργός δεν γνώριζε τι και πόσα έκλεβαν οι υπουργοί του ή οι προσωπικοί του «ταμίες», αφήνει δηλητηριώδη σχόλια για την πατρίδα μας (δεν ξέρω αν τη θεωρεί και δική του) σε μια περίοδο που η κυβέρνηση δίνει αγώνα σε όλα τα μέτωπα, σε όλα τα fora για να ενισχύσει την καλή εικόνα της χώρας και τη γεωπολιτική της σημασία. Ο κ. Σημίτης βγάζει την Ελλάδα από την Ευρώπη με το πρώτο σκέλος της δήλωσης («Στη χώρα δεν υπάρχουν πια, ή περιορίζονται ή κινδυνεύουν τα δικαιώματα τα οποία έχουν οι πολίτες σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο») και αφήνει αιχμές για την ηθική αυτουργία της επίθεσης.
Αναρωτιέμαι τι θέλει ένας άνθρωπος 81 ετών που βρίσκεται στο σπίτι του χάρη σε πλαίσιο που φρόντισαν ο ίδιος και οι συνεργοί του (με το νόμο περί ευθύνης υπουργών) ή διότι οι δικαστές που δίκασαν τον κ. Τσοχατζόπουλο δεν μπόρεσαν να τεκμηριώσουν τι είναι και τι πράττει το ΚΥΣΕΑ. Βοήθησε και η «καλή θέληση» των κ.κ. Τσουκάτου, Μαντέλη, Νεονάκη. Άλλος κυβερνούσε προφανώς. Εκτός κι αν τον ανησυχεί η έρευνα για τα πεπραγμένα του άλλου υπουργού του, του Γιάννου Παπαντωνίου.
Υπάρχει και η κατηγορία των ΝΕΩΝ ότι η κυβέρνηση άφησε ακάλυπτο τον κ. Παπαδήμο από πλευράς ασφαλείας και ως εκ τούτου πρέπει να υπάρξουν παραιτήσεις.
Ποιος κουβάλησε τον φάκελο στον κ. Παπαδήμο (μέσω Ακαδημίας και Εθνικής Τράπεζας); Πώς πέρασε για μιαν ακόμη φορά φάκελος με εκρηκτικά από τα σαΐνια της ιδιωτικής εταιρίας που ανέλαβε το έργο που είχε π.κ. (προ καταστροφής) η αστυνομία στα ΕΛΤΑ; Αυτοί δεν τα θέλουν όλα ιδιωτικά; Φτάνει πια με τη σπέκουλα.
Ελπίζω να βγει γρήγορα ο άνθρωπος από το νοσοκομείο και οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις να απομακρύνουν από τους κόλπους τους πλήρως τα γελοία ανθρωπάκια που μόλις συμβεί κάτι, ακόμη και το πιο τραγικό, πετιούνται σαν αγριοκούνελα από το λιβάδι κι φωνάζουν «παρών», χωρίς να βλέπουν τον κυνηγό (κοινή γνώμη) που ενεδρεύει…
Εσχατο: κάποια άλλη φυλλάδα μας ενημερώνει ότι «ήθελαν νεκρό τον Παπαδήμο». Θα τους βόλευε, ε ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου