Όσοι και όσες στις αρχές της δεκαετίας του '90 ενταχθήκαμε στην Αριστερά, κάναμε μια ΑΝΤΙΔΗΜΟΦΙΛΗ πολιτική επιλογή. Ο υπαρκτός είχε καταρρεύσει. Εμείς μπορεί να τον θέλαμε με δημοκρατία και ελευθερία, αλλά είχε καταρρεύσει.
Έπαψε να υπάρχει το αντίπαλο δέος. Το παγκόσμιο κίνημα είχε μπει σε ύφεση.
Εκείνη την περίοδο η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο προσκύνησε το νεοφιλελευθερισμό, αλλά ανέλαβε να κάνει και την βρώμικη δουλειά.
Αμέσως μετά εμπνεύστηκαν το σχέδιο "Ατζέντα 2000".
Ο Σρέντερ κι όλα τα καλά παιδιά της ευρωπαϊκής σοσαλδημοκρατίας ο Μπλερ, ο Σημίτης και κάτι τρίμματα από ρεβανί όπως ο Ντ' Αλέμα.
Η "Ατζέντα 2000" άλλαζε την Ευρώπη όπως την ξέραμε και αποτελεί τη βάση όλων των δεινών που ζούμε από το 2010 μέχρι σήμερα.
Κυρίως έβαζε μια διαχωριστική γραμμή στην ίδια την εργατική τάξη της Ευρώπης.
Από τη μία όσοι θεμελίωσαν δικαίωμα και από την άλλη όλοι οι άλλοι που θα έμπαιναν στο φάσμα της επισφάλειας και της ανεργίας.
Είναι η εποχή που η λέξη "εργασία" αντικαταστάθηκε από τη λέξη "απασχόληση".
Ταυτόχρονα με αυτά τα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (ιδιαίτερα βίαιης, η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε μ' έναν πόλεμο ακατανόητο πιο πολύ κι απ' όλους τους ακατανόητους πολέμους) εδώ φτιαχνόταν το πιο νοσηρό και μιαρό αφήγημα της μεταπολίτευσης, ο "εκσυγχρονισμός".
Αρχιτέκτονάς του ο Σημίτης και όλα τα καλόπαιδα της σοσιαλδημοκρατίας - πιο νεοφιλελεύθεροι από τους νεοφιλελεύθερους - που όπως φάνηκε το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν οι μπίζνες και το κράτος ως λάφυρο. Από τα εξοπλιστικά μέχρι τους ολυμπιακούς αγώνες και από τη siemens μέχρι το χρηματιστήριο.
Οι "εντιμότατοι φίλοι" του Σημίτη και ο ίδιος προσωπικά.
Ένα μεγάλο κόλπο. Μια μεγάλη φούσκα από τις τράπεζες και το ρίαλ εστέιτ μέχρι τα μίντια και τα διακοποδάνεια. Ένα κόλπο, το οποίο δεν χωρούσε σίγουρα αυτή τη γενιά αριστερών.
Εμείς παραμέναμε μια φασαριόζικη μειοψηφία και όσα είπαμε και όσα κάναμε επιβεβαιώθηκαν με ακρίβεια δεκαδικού. Η φούσκα έσκασε.
Ήρθε η κρίση και τα έδειξε όλα.
Και μπορεί η Αριστερά να δικαιώθηκε με μια μεγάλη εκλογική νίκη, αλλά τα συντρίμια - όχι της κρίσης, αλλά του εκσυγχρονισμού και των πολιτικών της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας - είναι εδώ.
Και μπορεί η Αριστερά στην Ελλάδα να έχει αναλάβει μια υποχρέωση με μια μεγάλη - κοινωνικά και πολιτικά αναντίστοιχη - υποχώρηση, να βγάλει τη χώρα από την κρίση και την επιτροπεία, αλλά πάει πολύ ο Σημίτης να δηλώνει ότι "ανησυχεί για ατύχημα" και να ζητάει εκλογές. Να μιλάει από τους Δελφούς μέχρι τις εκπομπές του ΣΚΑΪ και να κάνει υποδείξεις.
Αν νομίζουν ότι η τεχνοκρατική -τωόντι - λαμογιά τους, θα τους ξαναφέρει στην εξουσία μαζί με τον Κυριάκο ή καλύτερα με κάποιον από τα σπλάχνα τους, ας αλλάξουν πλευρό.
Γι' αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαία η πρόσφατη αναφορά του Α. Τσίπρα και στην περίοδο του εκσυγχρονισμού και στα πρόσωπά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου