ΕΣΑΣ,ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ Η ΑΛΙΚΗ;

Διάβασα ένα κείμενο στο μπλογκ της Έλενας Καραμίχαλου,για την Αλίκη.


Μου φάνηκε too much,με ανάλυση του τί ήταν η Αλίκη και γιατί δε μας άρεσε που κατά τη 
δική μου γνώμη δεν έστεκε.


Για μένα τα πράγματα είναι πολύ απλά γιατί δε μου άρεσε ή τουλάχιστον γιατί δεν ήταν αγαπημένη μου και το γράφω και στα σχόλια.


Σας παραθέτω το κειμενο της Έλενας κι αν θέλετε γράψτε και σεις τη γνώμη σας-))
----

Εϊ, πειρατή!

Ξέρω πολλές γυναίκες που δεν τους αρέσει καθόλου η Αλίκη στους ρόλους της.

Το περίεργο είναι, πως όλες αυτές, κάποτε έκλειναν ραντεβού μαζί της κάθε Σαββατόβραδο και στήνονταν μπροστά στο γυαλί, για να ξαμοληθούν πλάι της στους δρόμους και να γίνουν σωφερίνες, σταχτοπούτες και ερωτοχτυπημένες πειρατίνες.

Τώρα, όταν εκείνη φωνάζει «άλλος με τη βάρκα μας», μένουμε στη στεριά που μας ξέβρασε εδώ και χρόνια η σοβαροφάνεια κι αλλάζουμε κανάλι.

Μεγαλώνοντας, εγκατέλειψα κι εγώ την Αλίκη και στη ζωή πρόδωσα όλους εκείνους τους ρόλους της, που λάτρεψα στα είκοσι.  

Με τον καιρό κατάλαβα πως όλες εμείς, δεν αντέχουμε την Αλίκη, γιατί μας θυμίζει αυτό που χάσαμε στο δρόμο για το κυνήγι της καριέρας, της μοιραίας γκόμενας και της χειραφετημένης μαλάκως.

Τη γυναίκα-παιδί, που πίσω από τη βλεφαρίδα που πεταρίζει και τα μισόκλειστα μάτια κρύβει μια αισθησιακή τσαχπινιά και έναν αθώο τσαμπουκά.

Οι Αλίκες  -που εύχομαι να είναι πολλές κι ας με πονούν- ξυπνούν μια ζήλια σε όλες τις υπόλοιπες, αυτές που περπατάνε στη ζωή με σφιγμένα χείλη και κλειστές γροθιές, γιατί είναι γενναιόδωρες και γοητευτικά αφελείς.

Ακόμα κι αν είναι σαράντα, πενήντα ή εξήντα, η καρδιά τους διατηρεί τη δροσιά της νιότης, γιατί κρατάει  με το πόδι ανοιχτή την πόρτα που οδηγεί στο παιδικό δωμάτιο, όπου επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε ανήλικους- ενήλικους.

Οι υπόλοιποι, στο διάολο.

Η γυναίκα-παιδί, είναι πάντα παιδί, ακόμα κι αν έχει γίνει σύζυγος, μάνα ή στέλεχος κι αυτό γιατί δεν θυσίασε τίποτα από το μέσα της σε μηχανορραφίες και παιχνίδια, προκειμένου να διατηρήσει σχεσούλες, σπιτάκια και καρεκλίτσες.

Πώς να αντέξει η καριερίστα-σκαντζόχοιρος, η παραμελημένη σύζυγος με το μαραμένο πρόσωπο και η κάθε μια που στρίμωξε την εφηβεία της στη γωνιά του καθήκοντος, αυτό το ηχηρό γελάκι και αυτό το μάγκικο κλείσιμο του ματιού που  γνέφει «όρμα!».

Πώς να μην ξυπνά έχθρα μια Αλίκη, στη γυναίκα-γαρνιτούρα;

Σε εκείνη που έχωσε τα μούτρα της στην τούρτα για να κερδίσει το χειροκρότημα;

Ξέρω πολλές γυναίκες που δεν τους άρεσε καθόλου η Αλίκη στους ρόλους της. Μεταξύ αυτών κι εγώ.

Όλες εμείς δεν είμαστε κακές, σκύλες και Ιβάνες Τραμπ.

Απλά, δεν είμαστε Αλίκες. Ενώ υπήρξαμε. Κι ενώ μπορούσαμε.

Κι αυτό δε θέλουμε να μας το θυμίζει κανείς.

http://eyedoll.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=983:%CE%95%CF%8A,-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE-%CE%9F%CE%B9-%CE%9C%CE%95%CE%9D-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%96%CE%95%CE%9D&Itemid=77