Σχεδόν κάθε σκέψη που γράφεται για έναν άνθρωπο που έφυγε τόσο απότομα και απρόσμενα από τη ζωή, δεν είναι τίποτε άλλο από μια πράξη εγωισμού για εκείνους που μένουν πίσω για να θυμούνται και να τιμούν τη δική του παρακαταθήκη στον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν γνωρίζω εάν ο Πέτρος μπορεί να ακούσει ή να διαβάσει όσα λέγονται και γράφονται για αυτόν την τελευταία εβδομάδα.
Εντάξει, το ξέρω ότι δεν θα μπορούσε να το κάνει, όμως η σκέψη ότι είναι σε μια γωνιά και γελάει με τα χάλια εκείνων που θρέφονται από το μίσος που τους διακατέχει, με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα.
Εγωιστικό ε; Φυσικά· άλλωστε αυτό ξεκίνησα να λέω σε τούτο εδώ το κείμενο.
Ο Πέτρος με βρήκε στην Ιπποκράτους. Στο «παλιό» radiobubble εκεί κάπου στα μέσα του 2011 όταν τα πάντα γύρω έβραζαν και τα ρουθούνια μας ήταν γεμάτα από μυρωδιές χημικών για μέρες. Γνωστός σε μένα από το Twitter, όπως σε πολλούς ακόμη, κι όμως τόσο άγνωστος. Δεν είναι υπερβολή αυτή η διαπίστωση. Είναι κάτι που ζήσαμε όλοι όσοι διαμορφώνουμε μια εικόνα για έναν άνθρωπο που βρίσκεται «πίσω» από το άβατάρ του πριν τον συναντήσουμε, ενώ στην πραγματικότητα είναι χιλιόμετρα μπροστά από αυτό. Διαπίστωση τόσο απλή και άμεση, που την αισθάνθηκα μόλις έσβησα το πρώτο μου τσιγάρο σε ένα γυάλινο τασάκι πάνω στο κοινό μας τραπέζι, εκεί στην Ιπποκράτους και Βάτατζη γωνία.
Από εκείνη την πρώτη συνάντηση ακολούθησαν πολλές ακόμη. Κι οι συζητήσεις, οι κουβέντες και τα καλαμπούρια όλων εκείνων των συναντήσεων; Εκεί κι αν χάνεις το μέτρημα. Όσοι πιάνονται από την εικόνα που σχηματίζουν στο μυαλό τους για έναν άνθρωπο που δεν έχουν γνωρίσει μακριά από το διαδίκτυο, δύσκολα φαντάζονται πως πέρα από τις πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις των 140 χαρακτήρων μπορούν να βρουν κοινά που μοιάζουν βγαλμένα από μια άλλη εποχή.
Παλιές συνήθειες από τις παιδικές ασχολίες πάνω από ένα Ατάρι, τις συλλογές από πολύχρωμα ζάρια για το D&D και τα παρόμοια τραγελαφικά σκηνικά σε παλιές καλοκαιρινές διακοπές δύο -μέχρι τότε- αγνώστων που μάλλον έκαναν το λάθος να μη γνωριστούν μερικά χρόνια νωρίτερα.
Για τους ανθρώπους που καταθέτουν τις σκέψεις τους σε social media ή μπλογκς ή ραδιοφωνικές εκπομπές για έναν σταθμό εθελοντών, υπάρχει ένα ψήγμα εγωισμού το οποίο συνήθως είναι πολύ μεγαλύτερο από την ανωτερότητα που επιθυμούν να βγάλουν προς τα έξω. Ο δικός μου εγωισμός είναι ακόμη πιο μεγάλος από αυτό. Τόσο μεγάλος, που στο δικό μου μυαλό υπάρχει εκεί έξω μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων όπου μόνο όταν τη δω να αναπαράγει ένα κείμενό μου ή μια σκέψη μου, τότε αντιλαμβάνομαι ότι κάτι έχω κάνει σωστά. Κι ο Πέτρος βρισκόταν μέσα σε αυτή.
Γνωρίζω πόσο κουτό μπορεί να μοιάζει σε κάποιον ένα κείμενο το οποίο ξεχειλίζει από εγωισμούς ενώ υποτίθεται ότι δεν θα ‘πρεπε να αφορά τον εαυτό μου, αλλά έναν άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή. Όμως το είπα στην αρχή, και το επανέλαβα στην πορεία.
Η μνήμη του Πέτρου και η ανάδειξη των δικών του ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάνει εμάς που μένουμε πίσω να αισθανθούμε καλύτερα· κι ίσως να σταθούμε ισότιμα απέναντί του. Ακόμη κι αν αυτό δεν ισχύει για όλους, και περισσότερο για μένα.
Από τον Πέτρο πήρα πιο πολλά από όσα έδωσα. Είτε αυτό αφορά το δίκτυο, είτε το γράψιμο, είτε τον τρόπο που στήνω μια ραδιοφωνική εκπομπή, είτε τα εργαλεία για να αντιληφθώ τι συμβαίνει γύρω μου.
Έχω πολλά να θυμηθώ για τον Γαλαξιάρχη που γνώρισα, και μόνο ένα να ξεχάσω. Αυτήν την υπομονή του με όσους έμαθαν στη ζωή τους να μισούν και να μετατρέπουν το μίσος τους σε αποκλειστική αιτία ύπαρξης. Πραγματικά ποτέ μου δεν το κατάλαβα, ακόμη κι αν τον ρωτούσα συνεχώς. Πώς ήταν δυνατόν να συνεχίσει να μιλά με ανθρώπους που γνώριζε ότι του την έχουν φέρει; Ή ότι θα του την φέρουν; Ακόμη κι αν το είχαν κάνει ήδη μια φορά κι ετοιμάζονταν να το ξανακάνουν.
Πώς γινόταν να βλέπει από εκείνη τη μικροσκοπική οθόνη κινητού –«πάρε ένα smarthone της προκοπής ρε φίλε πώς την παλεύεις με αυτό», του έλεγα- αυτά που λένε για εκείνον κι απλά να μην τους αποκλείει για να ησυχάσει το κεφάλι του;
Γαϊδουρινή υπομονή; Υποψία ότι κάτι καλό μπορεί να βρει μέσα στη σκατοψυχιά τους; Καθαρή περιέργεια; Μπορεί ένα από αυτά, ή τίποτα, ή όλα μαζί και άλλα τόσα.
Σημασία έχει ότι βρισκόταν εκεί, ακόμη κι αν αποτραβήχτηκε πριν μερικούς μήνες. Χωρίς όμως να έχει χάσει το θάρρος του στην πορεία να βγει μπροστά, να συστηθεί με τον κόσμο, να μιλήσει δημόσια, παρότι λίγοι γνώριζαν τι ήταν αυτό που ο ίδιος και η οικογένειά του πέρασαν πριν μερικούς μήνες.
Ναι.
Για όλους εκείνους που στάζουν χολή· αυτούς που η κριτική σκέψη, η έρευνα ή η μεθοδικότητα αποτελούν όρους άγνωστους για τη μικρόψυχη ζωή τους, ας μάθουν από μένα αυτό: ο Πέτρος είχε βγει μπροστά για να τον δουν με τα μάτια τους και να τους λυθεί η απορία από πολύ νωρίς. Αρκεί να αφιέρωναν μερικά λεπτά από τον άχρηστο χρόνο τους πάνω σε τούτη εδώ τη Γη για να το ανακαλύψουν, παρότι η αναμασημένη τροφή αποτελεί τη δεύτερη φύση τους.
Όσο για εκείνους που ανακάλυψαν την Αμερική την τελευταία εβδομάδα, καλό θα είναι να γνωρίζουν ότι η δημόσια παρουσία του δεν επηρεάστηκε από τίποτα. Ας ψάξουν λίγο παραπάνω και θα τον ακούσουν να μιλά στις εκπομπές που έκανε μέχρι πριν λίγους μήνες ή στα άρθρα και τις σκέψεις που αναπαρήγαγε στο «μισητό» για τον ίδιο εργαλείο του Ζούκερμπεργκ. Με το όνομά του, αυτή τη φορά.
Κι αφού νομίζουν ακόμη ότι με ένα ΦΕΚ ή μια κυβερνητική ανακοίνωση γνωρίζουν τα πάντα για τον Πέτρο -ή απλώς όλα όσα τους προσφέρουν μερικά κλικς παραπάνω στην ανύπαρκτη διαδικτυακή τους παρουσία- ας μάθουν ότι το μίσος τους για τη δική του πορεία στη ζωή πηγάζει μόνο από τη ζήλια και τον φθόνο. Κάτι το οποίο ουδείς καταλογίζει στον Πέτρο. Ούτε οι όψιμοι αλλά ούτε και οι πρώιμοι εχθροί του.
Για εμάς, η μνήμη του παραμένει απαράλλαχτη. Και οι σκέψεις του, σύγχρονες σαν να γράφτηκαν πριν μερικά λεπτά, δεν θα πάψουν να μας εμπνέουν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου