«Η Ελλάδα άλλαξε σελίδα» ή «Στα τέσσερα η κυβέρνηση;» - Τα πολλά πρόσωπα της αλήθειας του ΔΟΛ και του Σταύρου Ψυχάρη-Του Έκτορα Καρβούνη

 

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000035623/Koinonikos-agonas-i-mpaxalakides---Ta-polla-prosopa-tis-alitheias-tou-DOL-kai-i-periptosi-ton-agrotikon-kinitopoiiseonrn

Κλεφτοπόλεμος ή κινητοποίηση του εργατικού κόσμου; 

Δώρα της κυβέρνησης ή μερεμέτια;
 Κοινωνική ειρήνη ή δόγμα του σοκ;
 Καινοτόμοι επιχειρηματίες ή αγροτοσυνδικαλιστές και απατεώνες; 
Μπλόκο ή συμβολική εμφάνιση γεωργικών μηχανημάτων ; 
Σκληρό ροκ της κυβέρνησης ή ακυβέρνητη χώρα; 
Δημοσιογραφία ή δημοσιογραφία; 

«Ο ιστορικός όμιλος Λαμπράκη έβαλε την δική του σφραγίδα στις πολιτικές εξελίξεις του τελευταίου αιώνα, κάνοντας χρήση κάθε μέσου και κυρίως μετατρέποντας τα δημοσιογραφικά του μέσα σε πραγματικά όπλα».

Σε μία ανάλυση λόγου ενός ΜΜΕ, οφείλουμε πέρα από το γραπτό, να μελετήσουμε και τον γράφοντα. «Τα σημαντικότερα ΜΜΕ [...] είναι οργανισμοί που ανήκουν σε ακόμη μεγαλύτερους ομίλους εταιρειών και συνδέονται στενά μ’ αυτούς όπως και οι άλλοι οργανισμοί, πουλούν ένα προϊόν στην αγορά, αυτή η αγορά είναι οι διαφημιστές, δηλαδή, οι άλλες επιχειρήσεις. Το προϊόν είναι το κοινό. [...] Δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει το ότι η εικόνα του κόσμου που παρουσιάζουν, αντιπροσωπεύει τα στενά και μονόπλευρα συμφέροντα και αξίες των πωλητών, των αγοραστών και του προϊόντος» (Τσόμσκι, 1997).

Άλλωστε, «η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια αφήγηση» (Gerbner, 1998), (Barthes, 1981) ή storytelling (Salmon, 2008) και ειδικά όταν πρόκειται για την αφήγηση που κατασκευάζει ένα τόσο έμπειρο συγκρότημα Τύπου, ακόμα και η συγγραφή -ή μη- μιας λέξης στο φύλλο έχει σημασία στην καθημερινή μάχη για την ιδεολογική ηγεμονία. Ισχύει δηλαδή στην περίπτωση αυτή πως «μία λέξη ισούται με χίλιες εικόνες».

Η ιστορική μελέτη του συγκροτήματος δείχνει πως «ο ΔΟΛ έβαλε τη δική του σφραγίδα στις πολιτικές εξελίξεις του τελευταίου αιώνα, κάνοντας χρήση κάθε μέσου και κυρίως μετατρέποντας τα δημοσιογραφικά του μέσα σε πραγματικά όπλα» (Ψαρράς, 2016). Στην συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με την ανάλυση και σύγκριση της αφήγησης που κατασκεύασε η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» κατά τους πρώτους δύο μήνες των ετών 2013 και 2016 φέρνοντας στο επίκεντρο τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Πώς λοιπόν αφηγήθηκε η εφημερίδα τις αγροτικές κινητοποιήσεις σε κάθε περίπτωση και για ποιους λόγους κάθε φορά;

«Αγροτικές κινητοποιήσεις μέσα από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ», του Έκτορα Καρβούνη, φοιτητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου: 

- Ιανουάριος 2013 : Η εφημερίδα καλωσορίζει τη νέα χρονιά, την οποία μέσω των τίτλων σε κεντρικά άρθρα αλλά και έρευνες, προαναγγέλλει ως μια θετική χρονιά. Η μόνη παραφωνία είναι οι αγροτικές κινητοποιήσεις που «υπονομεύουν την κοινωνική ειρήνη». «Οι αγροτοσυνδικαλιστές» = ΚΚΕ, υποκινούν  όλες τις κινητοποιήσεις.

-  Φεβρουάριος 2013: Η κυβέρνηση προσπαθεί, αλλά «οι πρωταθλητές» των κινητοποιήσεων συνεχίζουν τον «κλεφτοπόλεμο» – «Όμηρος η κοινωνία»,  μερικοί από τους παχυλούς τίτλους που φιλοξενούνται στα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας «τα Νέα».

-  Ιανουάριος 2016: Επίπονο τεστ αντοχής για την κυβέρνηση το επόμενο δίμηνο – «Οι θριαμβευτές δημαγωγοί της προηγούμενης χρονιάς» (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΝΕΛ) θα αντιμετωπίσουν χιονοστιβάδα αντιδράσεων για το νέο ασφαλιστικό. Ως εκ του θαύματος «οι αγροτοσυνδικαλιστές», έγιναν αγρότες και «ο κλεφτοπόλεμος που υπονομεύει την κοινωνική ειρήνη», κοινωνικός αγώνας. Ο μήνας κλείνει με ένα δισέλιδο αφιέρωμα «οι Αγανακτισμένοι του 2016».

-  Φεβρουάριος 2016: «Νταούλια παντού…» σε μια ακυβέρνητη χώρα. «Η Ελλάδα στους δρόμους» ενάντια στον αυταρχισμό του Τσίπρα… ή αλλιώς ο ΔΟΛ και η δημοσιογραφία με «τα Νέα» να «οχυρώνουν» τα άρθρα τους με… στοιχεία δημοσκοπήσεων. Ο μήνας κλείνει όπως ακριβώς άρχισε, με τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Ακυβέρνητη πολιτεία» στο φύλλο 27-28/2

Οι δύο βασικοί παράγοντες που πετυχαίνουν την αποδόμηση και ανακατασκευή «της προσωπικότητας του ασθενούς» είναι η συνεχής εισροή αισθητηριακών ερεθισμάτων και η επίθεση στη μνήμη, έγραφε η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της, «Δόγμα του Σοκ». Οι δημοσιογραφικές τακτικές που χρησιμοποιεί η εφημερίδα όπως αποδεικνύεται και στην έρευνα, δεν στοχεύουν σε κάτι διαφορετικό αν και χρησιμοποιούν άλλα μέσα. 

«Οι λέξεις κύριε Μποντ, ορίστε τα νέα όπλα. Ο Καίσαρ είχε τις λεγεώνες του, ο Ναπολέων τη Μεγάλη Στρατιά του. Εγώ έχω τις μεραρχίες μου: τηλεοράσεις, εφημερίδες, περιοδικά... Από τώρα ως τα μεσάνυχτα θα έχω αγγίξει τόσους ανθρώπους,που δεν έχει αγγίξει κανένας στην ιστορία, εκτός από τον θεό τον ίδιο!».

 Στην περίπτωση του δημοσιογραφικού «δόγματος του σοκ», «η άσκηση βίας [...] είναι η παραποίηση της αλήθειας: η προπαγάνδα βιάζει την αλήθεια - συστηματικά και οργανωμένα» (Δοξιάδης, 2016).

Έτσι λοιπόν αναδημιουργούν το πρόσφατο παρελθόν, διαλέγοντας την επιλεκτική μνήμη, την διαστρέβλωση, το ψέμα και την άγνοια στοχεύοντας στο παρελθόν του αναγνώστη ενώ ταυτόχρονα αφηγούνται την καθημερινότητα με τέτοια ερεθίσματα, ώστε να προσπαθούν να δημιουργούν αντίστοιχες κάθε φορά αντιδράσεις στο παρόν.

Συγκεκριμένα, όπως καταγράφεται και στην παρακάτω έρευνα, η συντηρητική εφημερίδα άλλοτε μιλούσε για κοινωνική ειρήνη και άλλοτε για δικαίωμα στην διαμαρτυρία, άλλοτε για δημοσκοπήσεις που θέλουν την κοινωνία να συμφωνεί με 80% με τους απεργούς και άλλοτε να βλέπει 1.500.000 ομήρους στο κέντρο της Αθήνας εξαιτίας των απεργιών, άλλοτε να κάνει αφιερώματα στους καινοτόμους επιχειρηματίες αγρότες που προτίμησαν να δουλέψουν από το να κλείνουν τους δρόμους και άλλοτε για τους μύθους και τις αλήθειες του αγροτικού ζητήματος και άλλοτε, τέλος, για κυβερνήσεις που  έκαναν μεγάλες και τρανές βελτιώσεις που αχάριστοι αγρότες δεν εκτιμούσαν και άλλοτε για μερεμέτια που δεν μπορούσαν με αυτά ούτε να ζήσουν οι αγροτικές οικογένειες.

Οι θέσεις της εφημερίδας, ιδιαίτερα στα τελευταία ακραία δημοσιεύματα, μπορούν να θεωρηθούν ως η σπασμωδική προσπάθεια ενός ιστορικού συγκροτήματος να καθυστερήσει την αναπόφευκτη δύση της πολυετούς κυριαρχίας του. 
Ο στόχος όμως, καθ` όλη τη διάρκεια της έρευνας παρέμενε ο ίδιος: «όπως και στον πόλεμο, την επίτευξη νίκης επί του αντιπάλου - εν προκειμένω, με στόχο τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας, με οσοδήποτε οδυνηρές για τις κυριαρχούμενες τάξεις συνθήκες ζωής» (Δοξιάδης, 2016).

Διαβάστε ολόκληρη την έρευνα :

Open publication - Free publishing