Στη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας, η πολιτική ζωή της χώρας σημαδεύτηκε από ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τη δημοκρατία: τη συζήτηση και την ψήφιση από το Κοινοβούλιο του νομοσχεδίου για τις τηλεοπτικές άδειες. Η σημασία του δεν μειώνεται καθόλου από το γεγονός ότι στα ίδια τα τηλεοπτικά κανάλια, η συζήτηση αυτή δεν αποτέλεσε «πρώτο θέμα» αλλά περιορίστηκε σε μικρά ρεπορτάζ προς το τέλος των δελτίων ειδήσεων.
Το γιατί, μπορούμε να το συμπεράνουμε όλοι μας. Κι όμως, λίγοι ήταν εκείνοι που τόλμησαν να υποστηρίξουν ότι δεν χρειάζεται ρύθμιση ή ότι δεν απαιτείται ένα νέο ισχυρό Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.
Το επιχείρημα στο οποίο οι περισσότεροι προσπάθησαν να στηρίξουν την όποια αντίδρασή τους ήταν ότι το φάσμα είναι απεριόριστο και ότι «χωράει» πλέον μεγάλος αριθμός καναλιών. Παρ’ όλο που το φάσμα δεν είναι απεριόριστο -και οποιοσδήποτε σχετικός με τον χώρο απλώς θα χαμογελάσει- δεν είναι αυτό το σημαντικό στοιχείο.
Είναι ότι η απουσία ρύθμισης είναι αυτή που για 25 χρόνια έθρεψε και γιγάντωσε τη διαπλοκή μεταξύ πολιτικής-οικονομικής εξουσίας και καναλιών στη χώρα. Είναι αυτή που κατήργησε κάθε μορφή δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Είναι αυτή που έδωσε τεράστιους μισθούς σε λίγους για κάποια χρόνια, ενώ μετά την κρίση, άφησε δημοσιογράφους και άλλους εργαζόμενους στον δρόμο, πολλές φορές χωρίς ούτε καν τη νόμιμη αποζημίωσή τους. Είναι αυτή που διαμόρφωσε την κοινή γνώμη, όχι με γνώμονα την αλήθεια αλλά προασπίζοντας τα συμφέροντα λίγων.
Ολα τα παραπάνω τα γνωρίζαμε όλοι, όπως γνωρίζαμε και πού κατέληξαν οι όποιες προηγούμενες προσπάθειες να ρυθμιστεί ο χώρος. Η συγκεκριμένη, όμως, είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Τελευταία, γιατί το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή γίνεται για μία φορά και προσφέρει τη δυνατότητα να πιάσουμε το θέμα από την αρχή.
Για να πετύχει, ωστόσο, το εγχείρημα, χρειάζεται και συναίνεση και δουλειά από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς: την πολιτική ηγεσία, την αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα, τους πολίτες, τα συνδικάτα… όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου