http://waygseesit.blogspot.gr/2015/08/blog-post_24.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/Uvjmt+(The+Way+I+See+It)
Αυτή θα μπορούσε να 'ναι μια ανιψιά μου.
Ή ακόμα η αδερφή μου, η μικρή.
Γιατί ο πατέρας μου είναι Σύριος που όμως πρόφτασε να προστατεύσει την -νέα- οικογένειά του από τη φρίκη του πολέμου.
Παρ'όλο που δεν είχα ποτέ επαφή με τις ρίζες μου στην Ανατολή, δεν έχω βιώματα, δεν έχω γνώση, δεν νιώθω την καταγωγή, κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί σαν τη μικρούλα,
νιώθω καρφιά στην ψυχή μου.
Θα μπορούσε να είναι η μικρή μου αδερφή...
Και θα μπορούσε να είναι η αδερφή όλων μας γιατί ο πόλεμος είναι "προνόμιο" και δικό μας.
---Όπως γνωρίζετε λοιπόν όσοι τυχαίνει να 'χετε διαβάσει κάποια κείμενά μου, δεν έχω σχέση με τον πατέρα μου. Όμως έχω τέσσερα αδέρφια.
Δύο από αυτά, δύο πολύ όμορφες δεσποινίδες, ζουν στη Αμερική και ανθίζουν εκεί.
Τα δύο μικρότερά μου αδέρφια, κάτω των 10 ετών, ζουν με τον πατέρα μου σε μια ειρηνική ακόμα χώρα της Ασίας.
Έφυγε η οικογένειά του, ξαδέρφια, θείοι, παππούδες από τον τόπο τους και ακόμα και τώρα προσπαθούν να προσαρμοσθούν.
Να κατασταλλάξουν, να βρουν ένα μέρος να το ονομάσουν σπίτι.
Γιατί πατρίδα δεν μπορεί να είναι, μόνο σπίτι.
Ακόμα κι έτσι, πρόκειται για μια οικογένεια τυχερή.
Θα μπορούσαν να τα είχαν χάσει όλα.
Δεν τα έχασαν όμως.
Έτυχε πραγματικά.
Θα μπορούσαν να είχαν χαθεί και οι ίδιοι.
Πέρασα πολύ καιρό μη γνωρίζοντας την τύχη τους.
Είχα μια ολόκληρη δεκαετία να μιλήσω με τον πατέρα μου και σε αυτή τη δεκαετία ξέσπασε ο εμφύλιος.
Δεν γνώριζα που και αν ζουν.
Μπορεί να μην επιθυμώ να έχω σχέσεις μαζί του κι αυτό είναι κάτι προσωπικό,
αλλά πονάω την οικογένειά του.
Τη νοιάζομαι.
Τους θείους, τα ξαδέρφια, τη γιαγιά μου που την έχω δει μόνο μέσω Skype και μου θυμίζει τόσο πολύ την άλλη μου γιαγιά που έχω χάσει.
Είναι τόσο υπέροχη λέξη η λέξη "γιαγιά", και αυτή η γυναίκα μου τη χάρισε ξανά για λίγο.
Κάθε φορά που κοιτάζω ένα παιδικό βλέμμα του πολέμου, νιώθω τον φόβο που ένιωθα και όταν αναρωτιόμουν που βρίσκονται, αν βρίσκονται.
Και μια και δεν έχω δει ποτέ πως μοιάζουν τα μικρά μου αδερφάκια, όταν κοιτάζω αυτό το πλάσμα, βλέπω εκείνα, βλέπω εμένα.
Αυτό το κορίτσι της φωτογραφίας είναι ένα τρομαγμένο πλάσμα που σηκώνει τα χέρια του ψηλά αλλά και στωικά βλέποντας αυτό το περίεργο αντικείμενο που λέγεται κάμερα.
Το πέρασε για όπλο ίσως.
Σίγουρα φοβήθηκε.
Και η όψη της μου ξυπνάει τα πιο τρυφερά αισθήματα.
Θέλω να την αγκαλιάσω και να την προστατεύσω από όλο το κακό αυτού του κόσμου που μας μισεί γιατί αναπνέουμε. Αλλιώς γιατί να σκοτώνει αμάχους;
Μωρά σαν εκείνη;
Πλάσματα, δίποδα, τετράποδα;
Αθώους;
Πως και για ποιό λόγο να εξηγήσω στον καθένα τι σημαίνει προσφυγιά;
Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι αυτή η λεζάντα, τι σημαίνει για μένα αυτή η εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου