Δυο κοσμοι-Εσύ πού ανήκεις αλλά κυρίως πού θα ήθελες ν ανήκεις;Στον (αξιακό κυρίως) κόσμο της Μελέτη και του Ανδρεάδη του ΣΕΤΕ ή του διασώστη στη Ρόδο;Στον κόσμο του Λιάγκα και του Νότις ή στον κόσμο του Αχιλλέα;ΔΙΑΛΕΞΕ

(ΔΙΟΡΘΩΣΗ:ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΩ)

Achilles M. Peklaris

Το βανάκι της Αυτοοργανωμένης Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης φτάνει, νωρίτερα απόψε, στο σκοτεινό Πεδίον του Άρεως. Είναι φορτωμένο με 500 μερίδες κοτόσουπα με λαχανικά και ισάριθμες μερίδες ψωμί και μπουκαλάκια νερό. 

Μοιράζω με την πενταμελή ομάδα μου στην ανατολική πλευρά του καταυλισμού. 

Μια συντρόφισσα κι εγώ δίνουμε τις μερίδες σε μία - μία τις σκηνές των προσφύγων. 

Αλληλέγγυα που προηγείται τους ψεκάζει τα χέρια με αντισηπτικό, 

άλλος τους δίνει ψωμί, 

άλλος νερό και άλλος κουτάλι για τη σούπα.

Τους ευχόμαστε "noo-sheh-jan", το μάθαμε από τους διερμηνείς, στη γλώσσα τους, τα Φαρσί, σημαίνει "καλή όρεξη". Δεχόμαστε πλατιά χαμόγελα και "ευχαριστώ", φιλικές ματιές και χτυπήματα στην πλάτη. Μας κάνουν νοήματα ότι "είναι νόστιμο". 

Παίρνουμε πολλή αγάπη σ' αυτή τη διαδικασία. 

Και αξίζει να σημειωθεί ότι όλη η διανομή γίνεται με απόλυτη ηρεμία - όπως αρμόζει όταν σερβίρεις φαγητό σε έναν άνθρωπο. 

Τις πρώτες μέρες έτρεχαν και στριμώχνονταν όλοι γύρω από το βαν μόλις έβλεπαν ότι έρχεται το φαγητό. Τους εξηγήσαμε, όμως, ότι είναι καλύτερα τις ώρες των γευμάτων να μένουν όλοι στις σκηνές τους και να περνάμε εμείς να τους δίνουμε το φαγητό σκηνή - σκηνή, παρά να περιμένουν σε ουρές και να στριμώχνονται. 

Συμφώνησαν όλοι αμέσως, κερδίσαμε την εμπιστοσύνη τους, συνεργαστήκαμε για το αμοιβαίο καλό.

Αυτά όλα τα καταφέραμε εμείς, κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες νοματαίοι, αυτοοργανωμένοι στο πόδι, μέσα σε 20 μέρες, σ' ένα στενό των Εξαρχείων. 

Το κράτος, όμως, δεν μπορεί. 

Το κράτος προτιμά να τους προσεγγίζει με τσαμπουκά, φωνές, σφαλιάρες, γκλοπ και μαχαίρια. 

Με τα γνωστά επακόλουθα, αφού η βία φέρνει βία.

Αναρωτήθηκε, άραγε, ποτέ κανένας κρατικός υπάλληλος, που έρχεται σε επαφή με τους πρόσφυγες εκεί στα νησιά, πώς είναι το "καλή όρεξη" στη γλώσσα τους; 

Το "καλημέρα", το "καληνύχτα", το "ευχαριστώ"; 

Τους χαμογέλασε ποτέ; 

Τους έριξε μια φιλική ματιά;

Μα τί λέω τώρα; 

Είμαι πολύ ρομαντικός. 

Αυτά είναι ψιλά γράμματα. 

Όμως, ξέρετε, αυτά τα ψιλά γράμματα κάνουν όλη τη διαφορά. 

Αυτά ξεχωρίζουν τους Ανθρώπους από τους εξουσιαστές.

(ΥΓ. Αυτή είναι και η τελευταία μου βάρδια στο ΠτΑ. 

Το πρωί φεύγω για λίγες μέρες ξεκούρασης στην αγαπημένη μου Σύρα. 

Πρέπει να ανακτήσουμε δυνάμεις γιατί το Φθινόπωρο έρχεται και θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για την Αλληλεγγύη. Ευτυχώς, μένουν πολλοί και ικανοί πίσω - και κάποιοι ξεκούραστοι που γύρισαν από τις άδειές τους - οπότε φεύγω ήσυχος και με τις λιγότερες δυνατές ενοχές).