Την τελευταία φορά που βρισκόμουν σ' αυτόν τον επίγειο παράδεισο, πριν από περίπου ένα μήνα, νόμιζα ότι είχε αρχίσει το καλοκαίρι μου.
Ένα καλοκαίρι ήπιας κατάθλιψης με πολιτικά αίτια, εξουθένωσης, απογοήτευσης, χωρίς πολλές ειδήσεις και με τον περισσότερο κόσμο διαλυμένο, αποδιοργανωμένο και αποσυντονισμένο.
Στο πλάισιο αυτό - και με μια λίγο αόριστη κι ανόρεχτη δέσμευση για "ραντεβού τον Σεπτέμβρη" - είχα αρχίσει δειλά να κάνω σχέδια για διακοπές, αποδράσεις, επισκέψεις σε φίλους, φυγή από την Αθήνα.
Αυτό, όμως, που ακολούθησε τα ανέτρεψε όλα.
Κι έτσι μόλις ξαναπάτησα το πόδι μου στα Εξάρχεια βρέθηκα να αναβάλω ή να ακυρώνω τα πάντα, καθώς, από τη μια μεριά η δραματική ανάγκη για Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες του ΠτΑ και από την άλλη το θαύμα και το μεγαλείο της Αυτοοργάνωσης των συντρόφων που έσπευσαν αμέσως και έπεσαν με τα μούτρα στη δουλεία, με τράβηξαν σαν μαγνήτης και δεν μου άφησαν περιθώρια να σκεφτώ ή να κάνω κάτι διαφορετικό.
Τα όσα έζησα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες στην Τσαμαδού και στο Πεδίον του Άρεως άλλαξαν τα πάντα, άλλαξαν την ατμόσφαιρα στο κίνημα και την πορεία των εξελίξεων.
Σε μια στιγμή αδιεξόδου, έδειξαν το δρόμο για αντίσταση, περιέγραψαν στην πράξη ποιός είναι ο ρόλος μας στην επόμενη περίοδο και απέδειξαν πόσα μπορεί να πετύχει ο λαός όταν προσανατολιστεί στην Αλληλεγγύη και την Αυτοοργάνωση.
Το μήνυμα ήταν ισχυρό και εκκωφαντικό για όσους συμμετείχαμε στην Αυτοοργανωμένη Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, είτε με φυσική παρουσία στις δράσεις της, είτε εφοδιάζοντας την με αγαθά για τους πρόσφυγες.
Ένα μήνα μετά βρίσκομαι ξανά στον ίδιο παράδεισο, στο ίδιο τραπέζι με θέα την Ερμούπολη και τη θάλασσα, για λίγες μέρες ξεκούρασης και επαναφόρτισης, εν όψει της νέας σεζόν.
Τώρα, όμως, τίποτα δεν είναι το ίδιο με πριν.
Τώρα το καλοκαίρι αυτό δεν είναι πια ένα καλοκαίρι κατάθλιψης και απογοήτευσης.
Μετά το θαύμα της Αλληλεγγύης, έχει πλέον μετατραπεί σε μια εποχή έμπνευσης, εξέλιξης και αντεπίθεσης.
Αυτοί οι άνθρωποι, που από τα βάθη της Ασίας και τις πεδιάδες του πολέμου βρέθηκαν δίπλα μας στο Πεδίον του Άρεως, μας δίδαξαν πολλά - και το έκαναν την κατάλληλη στιγμή, στην πιο κρίσιμη συγκυρία.
Μας έδειξαν τις δυνάμεις μας, κινητοποίησαν τα ανθρώπινα ένστικτά μας και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και ενέργειας. Τόσο αποτελεσματικά, που φτάνω να πω ότι αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τους εφεύρουμε.
Τους ευχαριστώ θερμά γι' αυτό, όπως και τους Αλληλέγγυους συντρόφους μου, για όλα όσα ζήσαμε παρέα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες.
Και ναι, ο αγώνας για τον Άνθρωπο, την Αλληλεγγύη και την Αξιοπρέπεια συνεχίζεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου