Γράφει: Μαρία Δουρουδή
«Με λένε Μουχαμάντ Χαμί, είμαι από το Κομπάνι της Συρίας και ο θεός δεν με λυπάται. Γιατί αν με λυπόταν θα με άφηνε να πεθάνω στα 75 μου χρόνια εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήμουν οδηγός λεωφορείου, είχαμε ένα ωραίο σπίτι, ζούσαμε καλά, παράπονο δεν είχα.
Ο θεός δεν με λυπάται, αφού μετά από 52 χρόνια κοινής ζωής με την γυναίκα μου, Ζαίντα, μου την πήρε με τον πιο φρικτό τρόπο. Ένα πρωινό πριν οχτώ μήνες ήμουν στη λαϊκή και γυρνώντας βρήκα το σπίτι μας ισοπεδωμένο από ρουκέτα Τζιχαντιστών. Η Ζαίντα νεκρή κάτω από τις πέτρες. Δεν πρόλαβα ούτε να την θρηνήσω. Αν ήθελα να σωθώ, έπρεπε να φύγω άμεσα.
Ο θεός δεν με λυπάται γιατί έχω έξι παιδιά και αυτή την στιγμή δεν ξέρουν ότι είμαι στην Ελλάδα και προσπαθώ να σωθώ. Η μια μου κόρη είναι στο Κουρδιστάν, η άλλη στη Δαμασκό και η τρίτη στην πόλη Χαλίπο της Συρίας. Ο ένας μου γιος έμεινε πίσω στο Κομπάνι να πολεμήσει για την τιμή των Κούρδων, ο άλλος είναι στο Ιράκ και ο τρίτος στην Δανία. Στη Δανία θα προσπαθήσω να φτάσω και ο γιος μου δεν το ξέρει…
Ο θεός δεν με λυπάται, γιατί αν με λυπόταν δεν θα έχανα στη βάρκα από την Κω για Αθήνα τα 1.000 ευρώ, τα 200 δολάρια και τις 200 λίρες Τουρκίας. Τώρα δεν έχω τίποτα άλλο, παρά μόνο ένα σακίδιο με δυο ρούχα.
Ο θεός δεν με λυπάται, γιατί αν με λυπόταν δεν θα με άφηνε να κλαίω από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στον ξένο αυτόν τόπο και άφησα πίσω την αγαπημένη μου πατρίδα.
Ο θεός δεν με λυπάται, γιατί αν με λυπόταν δεν θα μου έδινε όλο αυτόν τον πόνο. Την ύστατη αυτή στιγμή τον παρακαλώ να με λυπηθεί και λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου τον εκλιπαρώ να με αφήσει να φτάσω στο γιο μου στη Δανία…».
Υ.Γ. Γνώρισα τον Μουχαμάντ Χαμί σήμερα στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί όπου καθημερινά φτάνουν δεκάδες Κούρδοι, όσοι γλιτώσουν από τους Τζιχαντιστές. Κομπάνι, Τουρκία, Κως, Αθήνα. Ο Μουχαμάντ είναι παράξενα αξιοπρεπής μέσα στην ταλαιπωρία του. Φορά σακάκι, ρολόι και την βέρα του. Το πρόσωπο χαραγμένο από τις ρυτίδες, με κοκκαλιάρικα χέρια που χτυπούν το μέτωπο σε έναν ατελείωτο θρήνο για το κακό που τον έχει βρει σε αυτή την ηλικία. Έκλαιγε και κάπνιζε. Έκλαιγε και κάπνιζε. Έκατσα αμίλητη δίπλα του, ακούγοντας αυτόν τον θρήνο επί τρεις ώρες.
Ο πατέρας μου έχει την ίδια ακριβώς ηλικία με τον Μουχαμάντ Χαμί. Χθες είχε ένα λιποθυμικό επεισόδιο και τα τρία του παιδιά πέσαμε πάνω του να τον βοηθήσουμε, μην τυχόν τον χάσουμε.
Ο Μουχαμάντ έχει έξι παιδιά και κανένα δεν γνωρίζει ότι ο θεός δεν λυπάται τον πατέρα τους…
*Follow on Twitter: @douroudi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου