ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ, ΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ... Ο επικήδειος λόγος του Χρήστου Ξανθάκη για έναν άφαντο νεκρό και για ένα όραμα που χάνεται.

http://provocateur.gr/post/5073/apoxaireta-thn-thn-amfipolh-poy-xanetai

Δύο λόγια πριν ξεκινήσω για να μην παρεξηγούμαστε. Δεν έχω καμία όρεξη να αμφισβητήσω όσα βρήκαν έως τώρα οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη.Τα θεωρώ σπουδαία και πανέμορφα και εμένα τουλάχιστον μου φτάνουν. 

Είναι αρκετές οι Καρυάτιδες και οι Σφίγγες και το μωσαϊκό, για να χαρακτηρίσω σημαντική την ανακάλυψη. Άλλο αυτό όμως και άλλο το πανηγυράκι που στήθηκε γύρω από την ανασκαφή. 

Ένα ταρατατζούμ επικοινωνιακό που φούσκωσε και ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι και από εκεί που είχε γεμίσει αισιοδοξία τους Έλληνες και τις Ελληνίδες (ένα σωρό Έλληνες και Ελληνίδες, τέλος πάντων) απειλεί τώρα να τους βυθίσει στην εθνική κατάθλιψη.

Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει με αυτή την ιστορία. Από τις δηλώσεις της αρχαιολόγου Περιστέρη ότι αν είχαν μπει τυμβωρύχοι στον τάφο θα έβρισκε μέσα τα κοκαλάκια τους; 

Από τις διαρροές κάθε είδους παραγόντων και πάσης φύσεως αρμοδίων ότι στον τάφο κρύβεται το σύμπαν και το άπαν και είμαστε μπροστά σε μια ανακάλυψη που θα κάνει την Ακρόπολη να κρυφτεί από ντροπή; 

Από τον διορισμό υπεύθυνης επικοινωνίας των ανασκαφών (με τη διευκρίνιση ότι εργάζεται αμισθί...), η οποία ανάγκασε τη μισή Ελλάδα να μετράει τα δάχτυλα των ποδιών της για να βρει αν είναι γνήσια απόγονος των αρχαίων ή αν πρόκειται για ταπεινούς λασποαίματους. 

Δεν υπάρχει τέλος στην παπάρα που συνόδευσε την ανασκαφή της Αμφίπολης τους τελευταίους μήνες.

Θα μπορούσα τώρα εδώ να ξεκινήσω τις θεωρίες συνωμοσίας. Θα μπορούσα να αρχίσω το κουτσομπολιό και το ψου ψου ψου για το πώς η κυβέρνηση είχε ανάγκη να κερδίσει χρόνο και έβαλε την Αμφίπολη μπροστά και τους αρχαιολόγους και ξεσήκωσε όλον αυτόν τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό για να μην εξαγριωθούν οι πολίτες και την μασουλήσουνε με το που θα αντικρίζανε τον λογαριασμό του ΕΝΦΙΑ. 

Αν κρίνει κανείς από την προβολή του όλου ζητήματος εκ μέρους των αρχών (βλέπε παρουσία Σαμαρά, για παράδειγμα) και από τις θεματικές παροχές προς τα media (κάθε φορά που υπήρχε πολιτικό ζήτημα, σκάγανε μύτη νέα από την Αμφίπολη), έχω κάπου να πατήσω και να χτίσω και να εκτοξεύσω κατηγορίες. Αλλά δεν έχω καμία πρόθεση να προσθέσω προσβολές στα τραύματα που λένε και οι Βρετανοί.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις θεωρίες συνωμοσίας απ' έξω, ας αναγνωρίσουμε ευγενή κίνητρα και στην κυβέρνηση και στους αρχαιολόγους και στην Παναγιωταρέα και σε όλους. Γιατί όχι δηλαδή; Είναι ανάγκη όλη την ώρα να το ρίχνουμε στη γκρίνια; Ενδέχεται οι άνθρωποι πραγματικά να πίστεψαν σε κάτι, ενδέχεται πραγματικά να ξεγελάστηκαν, ενδέχεται να θλίβονται τώρα περισσότερο κι από όσους κλαίνε για το χαμένο όραμα της Αμφιπόλεως. Όπως δεν έχει νόημα να ζητάς λεφτά από τους πένητες, έτσι δεν αξίζει να ζητάς και ευθύνες από ανθρώπους που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος τους.

Για το "γαμώτο" ωστόσο της όλης ιστορίας, πρέπει κάποιος να βγει και να πει το καταραμένο το mea culpa. Δεν ξέρω αν θα είναι αρχαιολόγος, αν θα είναι πολιτικός, αν θα είναι τουριστικός πράκτωρ, κάποιος είναι ανάγκη να το ξεστομίσει. 

Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από την απογοήτευση της ξεφτίλας και γιατί όπως λέει και η παροιμία καλόν είναι να μην τάξεις του Αγίου κερί και του παιδιού κουλούρι. Και σε αυτό το παιδί το καημένο, τον Έλληνα και την Ελληνίδα του 2014, δεν του τάξανε απλώς κουλούρι, του τάξανε το φούρνο ολόκληρο. Και τώρα που δεν του χαρίζουν ούτε σουσαμάκι, πάλι θα κάνουν άπαντες το παπί και θα αρχίσουν τα κουάκ κουάκ. Ή μήπως ελπίζουν πως θα συντηρηθεί το στόρι με τη σεναριολογία για έξτρα τάφους άνω κάτω, κάτω και πλαγίως; 

Αν πράγματι το πιστεύουν αυτό, τότε τους εύχομαι καλή τύχη... ΥΓ: Απ' ό,τι διαβάζω στους διαύλους του ίντερνετ, βγήκε η κυρία Μενδώνη και δήλωσε πως απομένει μόλις ένα μέτρο χώμα για να μάθουμε αν ο τρίτος θάλαμος είναι ο ταφικός και ότι κάτω από το πάτωμα ενδέχεται να υπάρχει οριζόντιος τοίχος σφράγισης. Θα μπορούσα εδώ να πω κάτι για τα φύκια και τις μεταξωτές κορδέλες, αλλά περιορίζομαι να ευχηθώ καλή επιτυχία για μία ακόμη φορά...