Ήταν μία φορά και έναν καιρό μία μαύρη περίοδος όπου πολλοί άνθρωποι ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο και κοιτούσαν μόνο το ατομικό τους συμφέρον. Στα τελευταία χρόνια αυτής της περιόδους μία χώρα είχε κατρακυλήσει σε όλα τα επίπεδα και φαινόταν δύσκολο να ανακάμψει.
Οι νέοι άνθρωποι δεν έβρισκαν δουλειά, οι μεγαλύτεροι απολυόταν από τις δικές τους και η δημόσια περιουσία της χώρας περνούσε στα χέρια ιδιωτών με πολύ μικρά ανταλλάγματα. Η κυβέρνηση αποτελούνταν από μία ομάδα φανατικών που πίστευαν σε αυτό που ήταν γνωστό σαν νεοφιλελευθερισμός.
Κάποια στιγμή αυτοί οι φανατικοί έβαλαν στο στόχαστρο τα Δημόσια Πανεπιστήμια της χώρας και ήθελαν να τα φέρουν στα μέτρα τους. Η χώρα είχε Πανεπιστήμια που, αν και δεν ήταν τέλεια, κατάφερναν να στέκονται σε ένα καλό επίπεδο σχετικά με τις υπόλοιπες υπηρεσίες και υποδομές της χώρας. Άλλωστε, οι απόφοιτοί τους γινόταν δεκτοί σε πολλά Πανεπιστήμια του εξωτερικού, τα οποία αναγνώριζαν το καλό επίπεδο των σπουδών.
Έτσι, πολλοί νέοι άνθρωποι εκείνη την περίοδο μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, αφού στη δική τους η κυβέρνηση είχε φροντίσει να βρίσκονται ανάμεσα στην ανεργία και την επισφάλεια.
Οι κυβερνήτες, όμως, αυτής της περιόδου δεν πίστευαν ότι έπρεπε να βοηθήσουν την δημόσια εκπαίδευση, γιατί δεν πίστευαν ότι όλοι οι νέοι της χώρας αξίζουν να έχουν πρόσβαση σε ίδιου επιπέδου εκπαίδευση.
Πίστευαν ότι έπρεπε να υπάρχει διαχωρισμός και όσοι προέρχονται από φτωχές οικογένειες θα πήγαιναν στα υποχρηματοδοτούμενα και υποβαθμισμένα δημόσια σχολεία, ενώ όσοι μπορούσαν να ξοδέψουν θα λάμβαναν καλύτερες υπηρεσίες και αυτό θα ίσχυε από το Δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο.
Μεγάλο εμπόδιο, στο να υλοποιήσουν το σχέδιό τους, ήταν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και έτσι κάποια στιγμή ανέθεσαν την διοίκηση τους σε ένα είδος ανθρώπου που ευδοκιμούσε εκείνη την περίοδο.
Ο HomoFortsakusNeoliberalis είχε δύο μόνο προσόντα στην πραγματικότητα, ήταν εξίσου φανατικός με την κυβέρνηση και υπάκουος.
Η αποστολή του ήταν να “μικρύνει” τα Πανεπιστήμια της χώρας, να υποβαθμίσει τις παροχές κοινωνικής μέριμνας, να εξαφανίσει τον έντονο διάλογο και την πολιτικοποίηση, να βοηθήσει την κυβέρνηση να λιγοστέψει την χρηματοδότηση τους και να “χαμηλώσει” το επίπεδο σπουδών.
Έτσι, θα μπορούσαν τα ιδιωτικά “κολλέγια” να διεκδικήσουν τη πελατεία τους με καλύτερους όρους αφού ακόμα και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο θα ήταν δυσπρόσιτο και αναλόγου επιπέδου. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση θα πήγαινε 50 χρόνια πίσω αλλά αυτό τότε ονομαζόταν πρόοδος και ο FortsakusNeoliberalisήταν αποφασισμένος να το επιβάλλει με κάθε μέσο.
Ευτυχώς, όμως, το συγκεκριμένο είδος δεν μακροημέρευσε, σύντομα ο κόσμος κατάλαβε τι γίνεται, οι φοιτητές αντέδρασαν, η κυβέρνηση άλλαξε και ο HomoFortsakusNeoliberalisεξαφανίστηκε από τα κοινά μαζί με την αυταρχικότητα και την αυταρέσκεια του.
Παραμύθια θα πείτε...Μπορεί...Μπορεί και όχι.
Ποιοι θα αντιπαρατεθούν στο καθεστώς Φορτσάκη; Αυτοί που επί χρόνια εκλέγουν τη ΔΑΠ πρώτη φοιτητική παράταξη και, στη συνέχεια, τα στελέχη της βουλευτές; Ή μήπως αυτοί που όχι μόνο δεν μετέχουν στις συλλογικές δράσεις διαμαρτυρίας, αλλά ούτε καν πηγαίνουν να ψηφίσουν στις φοιτητικές εκλογές, βιδωμένοι στο κάθισμα της καφετέριας και χαμένοι στο ατομικιστικό ψηφιακό τους σύμπαν σαν καλωδιωμένες αμοιβάδες;
ΑπάντησηΔιαγραφή