Το ότι οι Γάλλοι δεν θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστό τον πρόεδρό τους δεν συνιστά πια είδηση.
Δεν είναι μόνο η σχεδόν ανύπαρκτη δημοφιλία του -τόσο χαμηλά δεν είχε πέσει κανένας πρόεδρος της χώρας-, είναι επίσης και το γεγονός ότι η πλειονότητα των πολιτών τον καλεί να παραιτηθεί από το αξίωμά του.
Ο Ολάντ, στην εκλογή του οποίου είχε ποντάρει πολλά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και γιατί η προεκλογική ατζέντα του περιείχε κάποιες ριζοσπαστικές προτάσεις για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων και γιατί είχε προϊδεάσει το ακροατήριο του ότι θα αμφισβητούσε τη συνταγή της σκληρής λιτότητας που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί στην Ευρώπη και θα ευνοούσε μια συμμαχία των χωρών του Νότου, δεν καταρρέει εξαιτίας των αποκαλύψεων για την προσωπική ζωή του, όπως ο ίδιος θέλει να πιστεύει.
Το «καταστράφηκα», που φέρεται να είπε μετά την κυκλοφορία του πικάντικου βιβλίου της πρώην συντρόφου του, αποτύπωνε την κακή ψυχολογική κατάσταση που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή.
Η κατρακύλα του είχε ξεκινήσει νωρίτερα.
Οι αποκαλύψεις ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Είχαν προηγηθεί η θεαματική αναδίπλωση του στο θέμα της φορολογίας του μεγάλου πλούτου, η αποτυχία του να ελέγξει την ανεργία και η ενδοτική στάση του στις αξιώσεις της Μέρκελ.
Εφτασε στο ταπεινωτικό σημείο, για πρόεδρο ισχυρής χώρας που νομίζει ότι κατέχει θέση συνοδηγού στο τρένο της Ευρώπης, να αλλάξει την κυβέρνησή του για να κατευνάσει την καγκελάριο επειδή κάποιοι υπουργοί εξέφρασαν δημοσίως την αντίθεσή τους με την ασκούμενη πολιτική. Ωστόσο αυτός επιμένει.
Εκλιπαρεί (το «απαιτώ» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του) για μια μικρή παράταση σε ό,τι αφορά τον στόχο του ελλείμματος. Κατά τ’ άλλα, δεν τρέχει και τίποτε.
Στην τρίωρη συνέντευξή του ενώπιον 350 δημοσιογράφων απ’ όλο τον κόσμο -τουλάχιστον αυτός δεν κρύβεται από τα μέσα ενημέρωσης, ούτε διατάζει το γραφείο του να εκδίδει ανακοινώσεις για γελοιογραφίες που θεωρεί ότι τον προσβάλλουν, όπως κάνει ο Ελληνας πρωθυπουργός- είπε πως
«εκείνο που πρωτεύει είναι η μείωση του κόστους εργασίας και η μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις, ώστε να μπορέσουν να επενδύσουν και να κάνουν προσλήψεις».
Μάλιστα.
Ο,τι λένε δηλαδή οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι.
Οι Ταλιμπάν των αγορών, όταν μιλάνε για κόστος εργασίας εννοούν μόνο τις αμοιβές των εργαζομένων και βεβαίως απορρίπτουν μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε πολιτική συνδέει τη χαλάρωση της φορολογίας των επιχειρήσεων με την υποχρέωση των ιδιοκτητών τους να δώσουν ως αντάλλαγμα την αύξηση των θέσεων εργασίας.
Αυτό πάντως που προκαλεί εντύπωση είναι ότι με το αίτημα του Ολάντ για το έλλειμμα διαφωνεί ο δικός μας υπουργός Γκ. Χαρδούβελης, ο οποίος ανέφερε πως «θα ήταν λάθος εάν η Γαλλία αγνοούσε τον κανόνα του ορίου του 3%».
Πόσα θαυμαστικά πρέπει να βάλεις για να σχολιάσεις τη συγκεκριμένη θέση;
Αντί η ελληνική κυβέρνηση να συνταχθεί με μια άποψη που θα ευνοήσει και την ίδια, σπεύδει να δηλώσει υπερηφάνως την υποταγή της στην πολιτική της Γερμανίας.
Σε γαργαλάει ο πειρασμός να κάνεις σύγκριση με αλήστου μνήμης εποχές, αλλά κρατιέσαι γιατί καραδοκούν οι τζιχαντιστές του αντιλαϊκισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου