Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ (PHOTOS) Η Ντίνα Καραμάνου κλείνει τα μάτια κι ονειρεύεται την καθημερινότητα με τον πράσινο ήλιο απόντα

http://provocateur.gr/post/4542/h-zwh-xwris-to-pasok-photos

Η μετάβαση από την προηγούμενη στην επόμενη κατάσταση θα είναι οΓολγοθάς του νοικοκυραίου για πολλά χρόνια.

Καθημερινές συνήθειες, λέξεις - κλειδιά, οικογενειακοί δεσμοί, δεδομένες καταστάσεις θα κινδυνέψουν με οριστική εξαφάνιση.

Το Κίνημα του κέντρου φυλλοροεί, απειλώντας να συμπαρασύρει όλα όσα συνηθίσαμε να αγαπούμε και να μισούμε.

Οι Κυριακές μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες.

Χωρίς το ΠΑΣΟΚ, μετά το καθιερωμένο οικογενειακό τραπέζι, οι συγγενείς δεν θα τσακώνονται «για τα πολιτικά» στρωμένοι στους καναπέδες ή παίζοντας το απογευματινό τους τάβλι. Η ελληνική οικογένεια, στο πέρασμα των δεκαετιών, θα πρέπει να βρει άλλους τρόπους να επαναφέρει τη σύνδεση ανάμεσα στα μέλη της.

Μέχρι να εξοικειωθεί, όμως, με τη νέα κατάσταση, υπάρχει ο κίνδυνος οι αρμοί που τη συνδέουν να διαρραγούν ανεπανόρθωτα.

Το λεξιλόγιό μας θα περιοριστεί.

Η λέξη που τόσο αγαπάμε να μισούμε, δεν θα έχει πια κανέναν ρόλο στην άκρη της γλώσσας μας: «Πρασινοφρουροί» δεν θα υπάρχουν πια. Ήδη έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα η ρητορική του μπαλκονιού, καθώς κανένας δεν τολμά να επαναφέρει το σύνθημα: «Το ΠΑΣΟΚ, είναι ΕΔΩ, ενωμένο, ΔΥΝΑΤΟ». Η ασθένεια θα επεκταθεί και στις συζητήσεις του καφενείου, από όπου θα εκλείψουν λέξεις και ονόματα όπως «σοσιαλιστής», «Κίνημα», «Ανδρέας», «λαός», «οικονομία», «χρήματα».

Το ελληνικό ταπεραμέντο θα αλλοιωθεί.

Πόσες φορές δεν χαρήκαμε μια επίσκεψη σε δημόσια υπηρεσία, με τον υπάλληλο να μας κοιτά αδιάφορα και να μειδιά με την υστερία μας;

Πόσες φορές δεν καμαρώσαμε τον εαυτό μας στο ξέσπασμά του, όταν βρίσαμε αυτόν τον υπάλληλο με αγανάκτηση, πετώντας στα μούτρα του τη χλεύη μας με μία μόνο φράση: «Άει στο διάολο, μ@@λ@κ@ βρωμοπασόκε». Αποχαιρέτα την ανωτερότητα που χάνεις... Αυτή η αποστροφή πλέον δεν θα αφορά κανέναν τεμπέλη αυτής της κοινωνίας της οποίας εσύ αποτελείς συνεπή φορολογούμενο και υποταγμένο σε νόμους και ήθη πολίτη.

Ο χάρτης της Αθήνας θα αλλάξει.

Η Χαριλάου Τρικούπη δεν θα είναι ποτέ ξανά αυτό που είναι σήμερα. Στις καφετέριες τωνΕξαρχείων δεν θα τολμά κανείς να μνημονεύσει τις κρυφές συνεδριάσεις των στελεχών του ΠΑΚ. Τα σαντουϊτσάδικα της Ιπποκράτους θα αναγκαστούν να βάλουν «λουκέτο», το Α.Τ. τηςΚαλλιδρομίου θα συγχωνευτεί με κάποιο γειτονικό καθώς δεν θα έχει πια λόγο ύπαρξης στην περιοχή. Η κλούβα των ΜΑΤ θα ξαναβάλει ρόδες και θα φύγει από την πόρτα των γραφείων του ΠΑΣΟΚ προς άγνωστη κατεύθυνση -ερώτημα παραμένει ποια θα είναι η τύχη των ανδρών της συγκεκριμένης διμοιρίας- και τίποτα δεν θα θυμίζει την παλιά αίγλη της γειτονιάς. Μόνο κάποια λουλούδια και μερικά ρεσό που κρυφά, τις νύχτες, οι νοσταλγοί του Κινήματος θα αποθέτουν ως φόρο τιμής στην αραχνιασμένη τζαμαρία της Χαριλάου Τρικούπη 50.

Όμως ο χειρότερος κίνδυνος για την ελληνική κοινωνία, είναι η ποσοτική αλλοίωση του πληθυσμού.

Αφού στις ελάχιστες, ψιθυριστές συζητήσεις, όλοι θα ενίστανται: «Εγώ ποτέ δεν ψήφισα ΠΑΣΟΚ».

Και αν κάποιο διεστραμμένο μυαλό του μέλλοντός μας αποφασίσει να το διερευνήσει;

Αν κάποιος τρελός επιστήμονας αναζητήσει τους ψηφοφόρους των δεκαετιών 80 και 90;  

Ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξαναμετρηθούμε και να φανούμε κάπως λιγότεροι, ή τελικά... τόσο λίγοι.