Έβαλα να δω ενα 23 λεπτο βίντεο με σκηνές απο τις επιθέσεις στη Shujayea, μιας απο τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στη Γάζα. Άντεξα μέχρι το 17ο λεπτό όπου ένας νεαρός άνδρας προσπαθεί -με τη βοήθεια άλλων που τρεχουν κι αυτοί για τη ζωή τους- να μεταφέρει στην πλάτη το γέρο πατέρα του (μάλλον με Πάρκινσον) κλαίγοντας.
Όχι οτι αυτή η εικόνα ήταν η πιο τραγική (υπήρχαν πολύ χειρότερα), απλά μέχρι εκεί άντεξε ο οργανισμός μου να δει. 17λεπτά.. απο ένα βίντεο.. Φαντάζομαι 17 λεπτά βομβαρδισμών live μπορούν να σε στιγματίσουν για όλη σου τη ζωή. Εδώ όμως μιλάμε για 20 μέρες αδιάκοπης πολεμικής επιχείρησης απο στεριά, θάλασσα και αέρα.
Και μιλάμε για χρόνια.. δεκαετίες.. που άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν και να κάνουν οικογένειες κάτω απο αυτές τις συνθήκες.
Ακόμα και το να γίνει κανείς "τρομοκράτης" σ' αυτό το περιβάλλον, μοιάζει περισσότερο με αυτο-εκπληρούμενη προφητεία παρά με οτιδήποτε άλλο.
ΥΓ: Διάβαζα χτες-προχτές οτι το Ισραήλ βομβάρδισε τις δεξαμενές νερού των Παλαιστινίων. Αν οι μισοί κάτοικοι της Γάζας ήταν ήδη δίχως νερό αντιλαμβάνεται κανείς πόσοι γελοίοι είναι οι ισχυρισμοί περι αυτοάμυνας.
ΥΓ2: Tελικά οι τρείς δολοφονηθέντες Ισραηλινοί δεν απήχθησαν, ουτε δολοφονήθηκαν απο τη Χαμάς. Το παραδέχτηκε στέλεχος της Ισραηλινής αστυνομίας και έπαιξε στο BBC. Αλλά ΟΚ, δεν έχει σημασία, η δουλίτσα έγινε (γίνεται).. είναι πολλά και τα λεφτά απ το φυσικό αέριο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου