Του παλαιστίνιου αρθρογράφου Χασάν Χαντέρ από την Courier international
Φόρος τιμής στο 1,7 εκατ. των πολιορκημένων της Γάζας, για τους οποίους κάθε μέρα μοιάζει με αιωνιότητα. Και δεν χρειάζεται να μακρηγορήσουμε σχετικά με τη σιωπή της κοινής γνώμης.
1,7 εκατ. άνθρωποι στη λωρίδα της Γάζας. Αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες, πατέρες και μητέρες, παιδιά, έφηβοι, γέροι, άρρωστοι, υγιείς, πλούσιοι και φτωχοί, όλοι είναι εκτεθειμένοι στο θάνατο που χτυπάει τυφλά. Κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει, αλλά οι εκρήξεις που ακούγονται πότε μακριά και πότε κοντά, καθιστούν το θάνατο μια εξαιρετικά πιθανή υπόθεση.
Δεν υπάρχει ηρωισμός στον πόλεμο, ούτε στο θάνατο. Το χειρότερο δεν είναι ο θάνατος. Είναι η αναμονή του θανάτου. Ο πραγματικός ηρωισμός είναι αυτό που κάνουν αυτοί οι 1,7 εκατ. άνθρωποι, εφτά μέρες την εβδομάδα, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, εξήντα λεπτά την ώρα, εξήντα δευτερόλεπτα το λεπτό, προκειμένου να παραμείνουν στη ζωή, να μην τρελαθούν, να μην διασχίσουν το όριο που χωρίζει τον άνθρωπο από το κτήνος.
Στη Γάζα, δεν υπάρχουν καταφύγια, ούτε σειρήνες που να ειδοποιήσουν τους ανθρώπους για την άφιξη ενός μαχητικού αεροσκάφους ή ενός iron dome (έτσι ονομάζεται η αντιπυραυλική ασπίδα του Ισραήλ), ούτε αντιαεροπορική άμυνα, ούτε γιατροί με σύγχρονο εξοπλισμό, ούτε όλα τα άλλα μέσα που επιτρέπουν να σωθούν ζωές.
Ουδέν νεώτερον
Αν ένα σπίτι καταρρεύσει πάνω στους κατοίκους του, το πρόβλημα λύνεται. Αν όμως οι άνθρωποι διαφύγουν, το πρόβλημα παραμένει. Γιατί καινούρια βάσανα τους περιμένουν: στερημένοι από τα πάντα, γυμνοί, καταδικασμένοι να ψάχνουν ένα άλλο μέρος να κρυφτούν.
1,7 εκατ. άνθρωποι κάτω από έναν μολυβένιο ουρανό, πάνω στη γη που φλέγεται. Δε χρειάζεται να μακρηγορούμε για την αδυναμία των Αράβων. Αυτή την έχουμε διαπιστώσει εδώ και καιρό. Δε χρειάζεται να καταδικάζουμε τη σιωπή της κοινής γνώμης και την απουσία της διεθνούς συνείδησης. Το έχουμε κάνει εδώ και καιρό. Δε χρειάζεται να μιλήσουμε για τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ ενάντια σε αμάχους. Το έχουμε κι αυτό πει εδώ και καιρό.
Όλες αυτές οι λέξεις αποτελούν το οικείο σύμπαν, στο οποίο καταφεύγει ο δημοσιογράφος όταν είναι αναγκασμένος να γράψει γι' αυτό το θέμα, για το οποίο έχει ήδη αναπτύξει όλες τις πιθανές και απίθανες αναλύσεις, ερμηνείες και σχόλια. Ουδέν νεώτερον. Για ποιο λόγο αυτός ο πόλεμος θα ήταν διαφορετικός από όσους προηγήθηκαν ή από εκείνους που θα ακολουθήσουν σε ένα ή δύο χρόνια;
Ζώντας στην κόλαση
Όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία για το 1,7 εκατ. ανθρώπους για τους οποίους κάθε μέρα μοιάζει με αιωνιότητα, αφού τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να τους εγγυηθεί ότι αυτή η μέρα δεν θα είναι η τελευταία τους, αλλά που ούτε περιμένουν τη νύχτα, αφού τίποτα δεν τους διασφαλίζει ότι θα ξυπνήσουν και αύριο.
Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν την πραγματικότητα που βιώνουν παρά μόνο αφού μπορέσουν να αναπνεύσουν ξανά. Μόνο τότε μπορούν να εξηγήσουν τι σημαίνει να ζεις στην κόλαση. Μόνο τότε καταλαβαίνουν τον ηρωισμό της καθημερινότητας που όμως περιέχει και όλες τις κοινοτοπίες, τη ρουτίνα και τις ασημαντότητες που συνθέτουν κάθε κανονικότητα.
Τον ηρωισμό του να συμπεριφέρεσαι κανονικά, παρά το θάνατο που σουλατσάρει ανάμεσα σε μια μητέρα και τα παιδιά της. Τον ηρωισμό των πατεράδων που δεν μπορούν να σώσουν τα παιδιά τους από το θάνατο, αλλά παρ'όλα αυτά προσπαθούν να διατηρήσουν το νόημα της πατρότητας.
Περιμένοντας τον επόμενο πόλεμο
Όλοι εμείς, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, έχουμε συναντήσει ηρωικές αφηγήσεις σχετικά με ανθρώπους καθημερινούς που έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία ενός ιδανικού και θέλουν οπωσδήποτε να λειτουργήσουν σαν παραδείγματα. Δεν καταλαβαίναμε τι έκαναν, τους στερούσαμε το δικαίωμα να αναγνωριστούν για τον συνηθισμένο ηρωισμό τους.
Κάποιοι θα πεθάνουν, κάποιοι θα επιβιώσουν, στο έλεος της τύχης. Κατόπιν, όλη αυτή η φασαρία θα καταλαγιάσει. Τότε, οι σχολιαστές θα ξεχάσουν όλα όσα θα έχουν συμβεί, και τις οθόνες της τηλεόρασης θα απασχολούν άλλες σκηνές θανάτου σε άλλα μέρη. Οι ειδικοί απεσταλμένοι, οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι των πρακτορείων θα φύγουν, αφήνοντας άνεργους τους εκπροσώπους τύπου και όλους τους άλλους ειδήμονες.
Εκεί, 1,7 εκατ. άνθρωποι θα ξεπροβάλουν τα κεφάλια τους ανάμεσα σε σύννεφα καπνού, σκόνη και κουρνιαχτό, έχοντας γλιτώσει το θάνατο που χτυπάει τυφλά. Περιμένοντας τον επόμενο πόλεμο.
Μετάφραση: Κροτ.
Αναδημοσίευση από:kommon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου