Κοίτα τι σκέφτομαι:
Ο Γρηγορόπουλος, πριν πέντε χρόνια, το 2008, δολοφονείται από σφαίρες αστυνομικού, ο οποίος παρεξηγήθηκε από την (ας πούμε) λογομαχία που είχαν πριν, πάρκαρε το αυτοκίνητο πιο κάτω, επέστρεψε, και τον πυροβόλησε εν ψυχρώ.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι περισσότεροι στεναχωρέθηκαν.
Μπορώ να πιστέψω, ότι είπαν, τουλάχιστον, ”κρίμα το παιδί”.
Και μετά;
Η 13χρονη Σάρα, πριν λίγες ημέρες, πέθανε από ασφυξία – η μητέρα της δεν είχε χρήματα να πληρώσει το ηλεκτρικό, και ζεσταινόταν το βράδι με μαγκάλι.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι περισσότεροι στεναχωρέθηκαν. Μπορώ να πιστέψω, ότι είπαν, τουλάχιστον, ”πω πω τι έπαθε το κοριτσάκι”.
Και μετά;
Ο Νέλσον Μαντέλα πεθαίνει σήμερα, και σύσσωμες οι χώρες εκφράζουν την λύπη τους – μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι περισσότεροι στεναχωρέθηκαν. Μπορώ να πιστέψω ότι είπαν, τουλάχιστον, ”Έφυγε μία ιστορική μορφή”.
Και μετά;
Και μετά;
Στεναχωρηθήκαμε λοιπόν με τα γεγονότα αυτά. Εκφράσαμε την λύπη μας, είτε ως χώρα, είτε ως άνθρωποι. Είπαμε τον λόγο μας, σκύψαμε το κεφάλι, αλλά διορθώσαμε τίποτα;
Ο Γρηγορόπουλος πέθανε γιατί αυτός που τον δολοφόνησε ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα έπρεπε να φέρει όπλο. Του δώσαμε το δικαίωμα να το κουβαλά, χωρίς να εξασφαλίσουμε ότι είναι ψυχολογικά ικανός να το κάνει.
Διορθώσαμε αυτήν την παράβλεψή μας; Φέραμε στα ίσα αυτήν την αδικία; Κάναμε τους ελέγχους που έπρεπε ώστε, αυτοί που έχουν νομιμοποιημένη εξουσία να ασκούν βία, να ξέρουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είναι ψυχολογικά ικανοί να το κάνουν;
Όχι. Δεν το κάναμε.
Είναι καλύτερος ο κόσμος μετά από αυτό;
Όχι, δεν είναι.
Η 13χρονη πέθανε επειδή η μητέρα της βρέθηκε να χρησιμοποιεί μία συσκευή που ήταν επικίνδυνη. Εμείς την αναγκάσαμε να την χρησιμοποιεί, γιατί δεν της δώσαμε (ως κοινωνία, ως κράτος) καμία νόμιμη εναλλακτική όταν μπήκε το κρύο, ούτε καν να έχει ελάχιστη δυνατότητα να ζεστάνει το παιδί της, ή ένα πιάτο φαϊ, χωρίς αυτό να καταστεί εν δυνάμει επικίνδυνο. Διορθώσαμε αυτήν την παράλειψή μας;
Φέραμε στα ίσα αυτήν την αδικία; Αλλαξαμε την διαδικασία ώστε να μην παγώνουν οι άνθρωποι και να έχουν ΟΛΟΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ το ελάχιστο ρεύμα, νερό, και φαγητό;
Όχι. Δεν το κάναμε.
Είναι καλύτερος ο κόσμος μετά από αυτό;
Όχι, δεν είναι.
Ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ίνδαλμα για πολλούς ανθρώπους, πολεμώντας τον ρατσισμό, την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα – και φυλακίστηκε, άδικα, γι’ αυτό.
Εμείς, κρατάμε ακόμα ανοιχτές ΣΗΜΕΡΑ τις Αμυγδαλέζες, με ανθρώπους φυλακισμένους αποκλειστικά και μόνο επειδή μπήκαν “παράνομα” στην χώρα – ενώ αυτό αποτελεί παράβαση διεθνών κανονισμών που τονίζουν ξεκάθαρα ότι αυτό δεν αποτελεί λόγο κράτησης, φυλακίζοντας ανθρώπους για πάνω από έξι μήνες χωρίς προαυλισμό (απλώς και μόνο γιατί δεν έχουμε αρκετό προσωπικό) και αναγκάζοντας προϊσταμένους εισαγγελίας εφετών να μιλούν για ντροπή, και κατάφωρη παραβίαση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Όχι μόνο δεν κάναμε αυτά που πρέπει, εδώ επιμόνως κάνουμε τα ακριβώς αντίθετα.
Έχω μία απορία:
Είμαστε ειλικρινείς όταν στεναχωριόμαστε, ή είμαστε ειλικρινείς όταν δεν αλλάζουμε αυτά που προκαλούν αυτά που μας στεναχωρούν;
Πότε λέμε ψέματα; Πότε είμαστε υποκριτές;
Γιατί στον φυλακισμένο δεν μπορούμε να του πούμε “ξέρεις, λυπάμαι για τον Μαντέλα”, γιατί θα μας πει ΚΑΙ ΕΓΩ; ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ, ΕΔΩ, ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΥΜΑΙ, αν λυπάσαι, ΑΠΕΝΕΙΜΕ ΜΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!”
Στην οικογένεια της γιαγιάς και της εγγονής στο Κορδελιό δεν μπορούμε να της πούμε “λυπάμαι για την Σάρα” γιατί θα μας πει “ΚΑΙ ΕΓΩ; ΠΑΓΩΝΩ ΣΤΟ ΚΡΥΟ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ, αν λυπάσαι, ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΩΘΩ!”
Στον άνθρωπο που του ανοίγουν το κεφάλι στο Σύνταγμα ενώ φωνάζει “μη με χτυπήσεις” δεν μπορούμε να του πούμε “λυπάμαι που ο αστυνομικός άσκησε αδικαιολόγητη βία” γιατί θα μας πει “ΚΑΙ ΕΓΩ; ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΩ ΕΙΡΗΝΙΚΑ, αν λυπάσαι, ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΟΥΣ!”
Προσωπικά, δεν έχω άμεσο πρόβλημα με αυτούς που λένε “καλά έπαθε ο μολοτοφόρος”, “την ηλίθια την μάνα σκότωσε το παιδί της”, ή “ψόφος στον αράπη”. Είμαστε απέναντι εμφανώς, δεν κρύβονται.
Δεν θα λύσουν τις Αμυγδαλέζες, θα φτιάξουν και άλλες. Δεν θα αφοπλίσουν τους ανίκανους αστυνομικούς, θα τους δώσουν μεγαλύτερη εξουσία. Δεν θα δώσουν ρεύμα στους φτωχούς, θα κόψουν από περισσότερους. Δεν θα απονείμουν δικαιοσύνη, δίκαιο θα είναι μόνο το χρώμα του δέρματος, και το χρήμα στις τσέπες.
Δεν περιμένω από αυτούς να αλλάξουν τον κόσμο.
Αναρωτιέμαι όμως, για εμάς που στεναχωριόμαστε. Για εμάς που νοιαζόμαστε, λίγο ή πολύ. Για εμάς που έχει σημασία να μην αδικείται ο άλλος απλώς γιατί είναι ξένος, που έχει σημασία να μην παγώνει από το κρύο ο φτωχός, ή να μην βγάζει τα προσωπικά του ο ένστολος γιατί έλαχε να κουβαλάει μαζί του κουμπούρι ή δακρυγόνο, ή βόμβα κρότου-λάμψης.
Από αυτούς που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, από αυτούς περιμένω πολλά.
Μου φαίνεται σαφές ότι θα φτωχύνουμε εμείς περισσότερο για να έχουν οι φτωχοί λίγο ρεύμα μέσα στην ημέρα. Μου φαίνεται σαφές ότι θα κλείνει περισσότερο η Αθήνα, ή ότι θα “μαυρίζει η εικόνα μας στο εξωτερικό” γιατί θα δίνουμε την ελευθερία να γίνονται περισσότερες πορείες διαμαρτυρίας, αντίδρασης και αγώνα – χωρίς το ξύλο, τα δακρυγόνα, και τις “προληπτικές προσαγωγές” σε αθώους.
Μου φαίνεται σαφές ότι θα πρέπει να κοντραριστούμε με όποιο τίμημα με την Ευρώπη για να αρθεί η υποχρέωσή μας με το Δουβλίνο 2 “όποιος μπήκε από την Ελλάδα, επιστρέφει στην Ελλάδα” – ώστε να μην κρατάμε, άδικα και παράνομα, φυλακισμένους σε κλουβιά ζώων, ή να χάσουμε κάτι ακόμα από την οικονομία μας ως πολίτες, αν χρειάζεται, ώστε οι φυλακισμένοι μας να έχουν αρκετό προσωπικό για να χωριστούν σε κατηγορίες με βάση το έγκλημά τους, και να βλέπουν τον ήλιο της αυλής της φυλακής καθημερινά, και να μην στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα..
Έμενα πάντως, μου φαίνεται σαφές. Δεν είναι ένα τίμημα που ηρωικά θα πληρώσω, είναι ένα διαρκές λάθος μου, που επιβάλλεται να διορθώσω άμεσα. Και μου φαίνεται πολύ ξεκάθαρο ότι δεν μπορώ να στεναχωριέμαι για τα αποτελέσματα αυτών των ενεργειών μου, αλλά όχι για τις ενέργειες που οδήγησαν εκεί.
Και το ερώτημά μου, ένεκα της ημέρας είναι ξεκάθαρο λοιπόν:
Πότε είμαστε ειλικρινείς;
Γιατί και έτσι, και αλλιώς δεν γίνεται.
Βολεύει, βέβαια, αλλά δεν γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου