Η υπόθεση της Μαρίας θα έπρεπε να μας προκαλεί για άλλους λόγους.
Γράφει ο Αλέξης Κουτρουβέλης, διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Ασπροπύργου – ενός απ’ τα πιο δύσκολα σχολεία με αμιγώς πληθυσμό Ρομά
Eχω μιλήσει στο επεισόδιο των Πρωταγωνιστών “Ο διωγμός των τσιγγάνων” ως διευθυντής του 12ου Δημοτικου Σχολειου Ασπροπύργου, ένα από τα πιο δύσκολα σχολεια με αμιγώς πληθυσμό Ρομά με τα παιδιά μας να μένουν σε καταυλισμό που μπροστά του το Ζεφύρι φαντάζει Παρίσι. Θα ήθελα να καταθέσω και εγω την άποψη μου για το θέμα:
Η υπόθεση της Μαρίας θα έπρεπε να μας προκαλεί για την απήχηση του ρατσισμού
σε πολλούς Έλληνες παρά για το ίδιο το παιδί.
Το γεγονός και μόνο ότι οι αστυνομικοί προέβησαν στον έλεγχο τον χαρτιών “ενός ξανθού αγγέλου” και στη συνέχεια κινητοποιήθηκε μέχρι και o πρωθυπουργός,
ενώ τα 502 “μελαχρινά” της Αγ.Βαρβάρας ακόμα… τα ψάχνουνε,
είναι ίσως ο καλύτερος ορισμός για τις διακρίσεις, που απ’ ό,τι φαίνεται στην Ελλάδα αφθονούν τόσο στα πρωθυπουργικά γραφεία όσο και στα αστυνομικά τμήματα.
Ας μας εξηγήσει η ΕΛΑΣ αν το ίδιο έμψυχο “προϊόν” κάποιου είδους συναλλαγής μεταξύ μικρών ή μεγάλων κατεργαραίων ήταν πιο σκούρο στο χρώμα του,
θα είχαν προβεί σε έλεγχο των χαρτιών του;
Επειδή εγώ σαν διευθυντής ενός σχολείου αμιγώς Ρομά μαθητών, προσπαθώντας να κάνω άπειρες φορές τόσο το δικηγόρο όσο και τον κοινωνικό λειτουργό, προσπαθώντας να πείσω οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, όσο και να τους βοηθήσω να αποκτήσουν έγγραφα και πιστοποιητικά, είδα πολλές φορές “μικρές Μαρίες”.
Οι δικές μου “Μαρίες” δεν ήταν ξανθές.
Και απ’ αυτές όμως έλειπαν συχνά πιστοποιητικά.
Και όταν εννοώ έλειπαν, εννοώ πώς άνετα οι γονείς τους ή τέλος πάντων αυτοί που τα φρόντιζαν θα μπορούσαν πολύ εύκολα να κάνουν παρέα στους “γονείς” της Μαρίας
πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Μιλάω για ανύπαντρες μητέρες που παράτησαν ένα παιδί στους άντρες τους και εξαφανίστηκαν, οι οποίοι το μεγαλώνουν χωρίς κανένα χαρτί – σαν να το έχουν απαγάγει, μιλάω για αδήλωτα στο ληξιαρχείο παιδιά (κι αυτά να τα ανακαλύπτουμε προσπαθώντας να τα γράψουμε στο σχολείο), μέχρι και αδήλωτος στα ληξιαρχεία μεσήλικας που τον βοηθήσαμε γιατί ενώ ήταν διαβητικός και καρδιοπαθής, δεν μπορούσε να νοσηλευτεί,
απλά επειδή για το ελληνικό κράτος ο άνθρωπος αυτός δεν υπήρχε…
Οι ίδιοι Ρομά που είχαν αδήλωτα παιδιά μου περιέγραψαν πολλές φορές τη βίαιη και επεισοδιακή εισβολή της ΕΛΑΣ στις παράγκες τους για διάφορα θέματα σε βάθος πενταετίας που τους γνωρίζω τουλάχιστον,
αλλά ποτέ δεν έλεγξαν αν τα παιδιά έχουν τα χαρτιά τους.
Έτσι λοιπόν η Μαρία έγινε καυτό θέμα, τόσο σε κάποια ΜΜΕ που δεν είχαν τροφή μετά την σύλληψη της Χρυσής Αυγής, όσο και στους πρωθυπουργικούς κύκλους που ήθελαν να δείξουν το συνήθες σκληρό προφίλ σε μετανάστες και μειονότητες,
τονώνοντας το “εθνικό αίσθημα ασφαλείας”,
αλλά παράλληλα εξυπηρετώντας τη λογική των ίσων αποστάσεων…
μεταξύ θυτών και θυμάτων της οργάνωσης.
Πράγματα τραγελαφικά από τη μία, απολύτως λογικά από την άλλη,
σε μία χώρα που τα φυλετικά και σεξιστικά στερεότυπα
υπήρξαν η θερμοκοιτίδα που ανέθρεψε γενεές Ελλήνων.
Ο “γύφτος που θα πάρει το παιδί αν δεν φάει το φαγητό του”, αυτή τη φορά on camera…
Ας αποτελέσει τουλάχιστον η Μαρία το έναυσμα για μια διαφορετική και προπαντώς αποτελεσματική πολιτική απέναντι σε όλους τους κατοικούντες σ’ αυτή τη χώρα και σε κάθε παιδί. Φυσικά και οι Ρομά δεν είναι οι δαίμονες που κάποιοι θέλουν να φαντάζονται, ούτε και τα αιώνια θύματα καταστάσεων.
Προφανώς για πολλούς Ρομά έχουμε να κάνουμε με μια κουλτούρα ζωής πολύ ανθεκτικής στις πιέσεις της εκάστοτε κοινωνίας που τους περιτριγυρίζει, έξω από τις επιταγές του αστικού κράτους, έξω από τις επιταγές της σύγχρονης ζωής, έξω από τις προσδοκίες και τους τρόπους που μεγαλώνει ο μέσος ‘Ελληνας τα παιδιά του.
Δεν είναι όλοι έτσι, είναι όμως αρκετοί.
Είναι πάντως κοινό μυστικό σε όσους ξέρουν τι παει να πεί καταυλισμός Ρομά ότι εν έτει 2013 υπάρχουν αγόρια και κορίτσια που παντρεύονται στα 13, και ενώ δεν έχουν χρήματα να ζήσουν ούτε ένα παιδι, παρ’όλα αυτά κάνουν 7.
Που ενώ δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με την ανατροφή τους – πέρα από τον τρόπο δημιουργίας τους, που μεγαλώνουν μαζί με τα παιδιά τους.
Που στη συνέχεια τα ντύνουν από τα σκουπίδια-όπως και οι ίδιοι όμως, τα ταϊζουν από τα σκουπίδια -επίσης όπως και οι ίδιοι. Που δεν τα έχουν πάει ποτέ σε κανέναν γιατρό.Και φυσικά που τα μαθαίνουν να βγάζουν τον επιούσιο κλέβοντας σίδερα, καίγοντας καλώδια και κάνοντας ό,τι άλλο μικροέγκλημα θα χρειαστεί για να επιβιώσουν, από τη στιγμή που ποτέ δεν βρήκαν μια κανονική δουλειά.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια κοινωνία που ζει σιωπηρά και αφανώς -χάρη στους εκτοπισμούς-μέσα στη νεοελληνική κοινωνία, και δεν εντάσσεται σε αυτή.
Φυσικά και υπάρχει διάχυτος ρατσισμός από την πλευρά του μέσου Έλληνα, φυσικά και υπάρχει διάχυτος φόβος και επιφυλακτικότητα από την πλευρά των Ρομά.
Αυτά αλλάζουν σταδιακά είτε με την εκπαίδευση, είτε με άλλους υποστηρικτικούς θεσμούς που θα φέρουν τις δυο κοινωνίες πιο κοντά. Να γνωρίσουν η μία την άλλη.
Να μάθουμε σαν Έλληνες να βλέπουμε τον Τσαμπίκο και τον Νίκο εκεί που τώρα βλέπουμε άλλον έναν “γύφτο”, και να μάθουν και κάποιοι Ρομά ότι με λένε Αλέξη και είμαι τελείως διαφορετικός από άλλους μπαλαμούς, και ότι δεν έχω υπηρέτρια ούτε πισίνα στο σπιτι μου – όπως με ρώταγαν οι πρώτοι μου μαθητές.
Ναι νόμιζαν ότι όλοι οι “μπαλαμοί” ήταν πλούσιοι, γιατί ποτέ δεν είχαν γνωρίσει κάποιον και οι εικόνες τους περιορίζονταν στα μεξικάνικα σίριαλ.
Κυρίως όμως οι ευθύνες βαραίνουν το Κράτος και τους μηχανισμούς του.
Τους δημάρχους που με τυμπανοκρουσίες τους εκτοπίζουν χωρίς να τους δίνουν κάποιο χώρο στέγασης.Που ενώ είναι άστεγοι ουσιαστικά (μιλάω για τους “δικούς” μου Ρομά του Ασπροπύργου) δεν τους αντιμετωπίζει σαν σεισμοπαθής ή πυρόπληκτους.
Που ενώ δίπλα από το σχολείο μου στην λεωφόρο Νάτο υπάρχουν οι αποθήκες του ΥΠΕΧΩΔΕ με χιλιάδες λυόμενα να σκουριάζουν στη βροχή, αυτοί παλεύουν τοποθετώντας πέτρες στην σκεπή της παράγκας να μην τους την πάρει ο αέρας. Το ίδιο κράτος που αν το δικό σας σπίτι γκρεμιστεί θα σας δώσει έστω ένα λυόμενο, εάν δεν είχατε σπίτι από ποτέ, τότε ξαφνικά δεν έχετε δικαίωμα να λάβετε ούτε σκηνή.
Μην χαλάμε και τις παραδόσεις…
Μιλάμε για το ίδιο Κράτος που ενώ ενημερώνονται οι κοινωνικές υπηρεσίες για διάφορα θέματα δεν παρεμβαίνουν λέγοντας μας “αυτοί είναι γύφτοι”.Που ενώ μπροστά στα μάτια μας παντρεύονται 12χρονα ποτέ δεν ήρθε το κράτος να πει στοπ.
Που ενώ δεν μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά τους και τα τελευταία υποφέρουν (υπάρχει μέχρι και οικογένεια που μου είπε αν μπορούν να δώσουν δυο παιδιά τους σε κάποιο ίδρυμα γιατί δεν μπορούν να τα ζήσουν αξιοπρεπώς)
ποτέ η πρόνοια δεν ασχολήθηκε.
Αν αυτό το κράτος ασχολούνταν με τα μελαχρινά παιδάκια όσο και με τα ξανθά, σε βάθος δεκαετίας θα εξαφανίζονταν η εικόνα των ρακένδυτων παιδιών στην καρότσα του αγροτικού. Το ίδιο κράτος και οι ίδιοι δήμαρχοι που κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλι ή το μεταθέτουν για το μέλλον. Αλλά όπως βλέπουμε όλα εκεί καταλήγουν.
Όπως υπάρχουν δύο κοινωνίες, έτσι υπάρχουν και δύο κράτη.’
Ενα για τους Ρομά και ένα για τους μπαλαμούς.
Και αυτό ΔΕΝ είναι το καλύτερο παράδειγμα όταν το ζητούμενο είναι η ενσωμάτωση…
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου